పోస్ట్ మాన్

ఈ మధ్య కాలం లో చాల రోజుల తర్వాత ఫేసుబుక్ మిత్రుని (మహేష్ కుమార్ కత్తి) పుణ్యమా అని రెండు అందమైన లఘు చిత్రాలు చూడగలిగాను. ఒకటి అద్వైతం(తెలుగు) రెండు పోస్ట్ మాన్ (తమిళం). ఈ రెండు నన్ను చాల అమితంగా ఆకట్టుకున్నాయి.

పోస్ట్ మాన్ చిత్రం విషయానికొస్తే ఓ అందమైన గ్రామం లో ఆత్మీయ సందేశాలను చేరే వేసే ఓ ఇంటివ్యక్తిగా పరిగణించే పోస్ట్ మాన్ కథ. ఇంటింటికి వెళ్లి వారి ఉత్తరాలను చేర  వేస్తూ. వారి వారి జీవితాల్లో సుఖ దుఖాలను  పంచుకుంటూ కాలం వేల్లదిస్తున్న తరుణంలో సమాచార సాంకేతిక విప్లవం తన గ్రామాన్ని సాశించింది ఫోన్ రూపం లో. ఇప్పుడు గ్రామా పెద్ద కాడి నుండి. కిరణం కొట్టు వరకు అందరు ఫోనే. దుబాయి లో ఉన్న భర్తతో క్షణం లో వయ్యారపు చిలిపి కబుర్లను పక్క పక్కనే కుర్చుని సాగిస్తున్న అనుభవాన్ని తీసుకొచ్చిన ఫోను ప్రభావం తో ఇక  ఉత్తరం  అనే కాగితం ముక్క చిత్తు కాగితాలతో నేస్తం కట్టింది.. గ్రామస్తులే తన జీవితం అనుకున్న పోస్ట్ మెన్ ఇక ఎవరికీ అక్కరలేకుండా పోయాడు.

ఈ చిత్రం చూస్తున్న కొద్ది. నన్ను నా చిన్ననాటి జ్ఞాపకాల సంద్రం లోకి నెట్టింది.

నేను పుట్టి పెరిగిన కాపువాడ(హనుమకొండ) లో అట్లేస్ సైకిల్ (పెద్ద సైకిల్ అని పిలిచేవాళ్ళము) మీద బెల్లు మోగిస్తూ కాకి బట్టలతో హేండిల్ పై ఉన్న కరెల్ కు నలబై పై చిలుకు ఉత్తరాలని  బిగించుకొని “పోస్ట్” అంటూ శబ్దం చేస్తూ వెళ్తుండేవాడు చిన్న నాటి నా జ్ఞాపకాల్లో ఈ మా పోస్ట్ మెన్ మమయ్యది చాల గొప్ప పాత్రా వహించాడు.

మా ఇంటికి ఆనుకొని ఇద్దరు వ్యక్తులు పట్టే చిన్న సందు ఉండేది. ఆ సందు చివరి ఇంట్లో చింతకింది రాజమ్మ వాళ్ళు కొత్తగా కట్టుకున్న బంగాలలో కాలిగా ఉన్న గదిలో మా అమ్మ చెల్లెలు శ్రీకల  చిన్నమ్మ – భర్త రాజన్న బాబాయి వాళ్ళ దోస్తు “రాజమౌళి LLB ” హనమకొండ లో ఉండి చదువుకోవాలనే ఉద్దేశం ప్రకారం ఆ గది ని కిరాయికి తీసుకున్నారు. మా అమ్మ పెద్ద చదువులు చదువుతున్నా వాళ్ళతో కలిసి చదువుకుంటే అన్ని సంగతులు తెలుస్తుయి అని చెప్పి స్కూల్ నుంచి రాగానే నన్ను మా అన్నయ (వేణు) ఇద్దరని ఆ గదికి తోలేది.

నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది ఎందుకంటే అప్పటి వరకు నన్ను ఎవరితో అడుకోనివ్వకుండా బయటికి అడుగుపెట్టనివ్వకుండా ఎక్కడ దెబ్బలు తగిలించుకుంటనో అని బయపడుతుండేది అలాంటిది తను ఇలా పంపివ్వడం. నేను అనుకునే వాడిని అందరికి తగలని దెబ్బలు నాకు మాత్రమే తగులుతాయ అని. ఒకసారి అమ్మ చెప్పింది నేను పుట్టాక నాలుగు సంవత్సరాలవరకు ఏడుస్తున్నప్పుడు ఊపిరి పట్టేవాడినని స్పృహ కోల్పోయి పది నిమిషాలవరకు ఉలుకు పలుకు లేకుండా ఉండేవాడినని. అల నాకు చాల సార్లు జరగడం తో నన్ను క్షణం కూడా తన ఓడిలోనుండి వేరుచేయకుండా ఏడుపు అనే క్షణాన్ని నా ధరి చేరనివ్వకుండా చాల జాగ్రతలు తీసుకునేదని. డాక్టర్ లు కూడా బయపడేవారట నాకు ఇంజక్షన్ ఇవ్వాలంటే. ఈ విషయం తెలుసుకున్నప్పటి నుండి నాకై నేను తన మనసుని ఇబ్బంది పెట్టె పనులు చేయకూడదని తను చెప్పినట్టే నడుచుకునే వాణ్ణి. మా ఇంటి ముందు పొడుగ్గా, పెద్ద వారైతే నలుగురు చిన్నవారైతే ఆరుగురు కుచునేందుకు వీలుగా గద్దె (అరుగు) ఉండేది. పక్కింటి శీను, మహేశు, శారద, ఆ ఇంటిపక్క సంబరాజు, ఎదురింట్లో బేబీ మా ఇంటి కుడి సందు మీనయ్య మనవళ్ళు కిరణ్, కిషోర్, రాజు. అందరు మా ఇంటి ముందు రోడ్డు మీదే రక రకాల ఆటలడుతుంటే ఆ గద్దె మీద కూర్చొని చూస్తుండే వాణ్ణి. ఆ గద్దె మిధ కూర్చోవడానికి పర్మిషన్ కూడా నా  రెండో తరగతి లో వచ్చింది. అప్పటి వరకు ఏమి తెలియని నాకు అమ్మ ఆర్డర్ శిరసావహించి గదికి వేల్లనరంభించాను.

రాజమౌళి మామయ్య గదిలో ఇంకా తన ఫ్రండ్స్ పేర్లు తెలియదు కానీ ఇద్దరుండే వారు.  ఆ గది లో ఉన్న వారి సహచర్యం నాకో కొత్త విషయాలను నేర్పించే ఓ మంచి పుస్తకం ల తోచింది. ఆ గది కేల్లడం Home  Work పూర్తి చేసుకోవడం. ఆ పక్కనే వారు గీసిన బొమ్మల్ని చూడడం. పెద్ద పెద్ద పుస్తకాలని తిరగేయడం. ఇది నా పని. గది లో ఉన్న వారికి ఒక్కొక్కరి చొప్పున వారానికి నాలుగైదేసి ఉత్తరాలని పోస్ట్ మాన్ మామయ్య తీసుకొచ్చేవాడు.

నా కోసమని చందమామ కథల పేరుతో ఉన్న పుస్తకాన్ని చదువుకోమని ఇచ్చేవాడు. అందులో ఉన్న కలం స్నేహం శిర్షిక కంటే పడే వరకు కూడా నాకీ ఉత్తరాల గొడవ తెలిసింది కాదు. రాజమౌళి మామయ్య ప్రోత్సాహంతో, వీక్లీ, మంత్లి, బుక్స్ లో నా వయసు ఉన్న వారందరికీ కలం స్నేహం పేరుతో రాసేవాన్ని. చారణ పోస్టు కార్డులు నాకోసం ఇచ్చేవాడు. బహుశ ప్రపంచం తో ఎలా సంబాశించాలో నేర్పించింది తనే అనుకుంట. అల మొదలయ్యింది పోస్ట్ మెన్ మామయ్యతో నా అనుబంధం.

ఎక్కడో తెలియని వ్యక్తులతో కొత్తగా స్నేహం కుదిరింది. మధురానుభూతుల అనుభవాలు మంచి కబుర్లు మరెన్నో విషయాలను క్యారేల్కు బిగించుకొని నాకోసం రెండ్రోజులకోకసరైన స్కూల్ కి గాని ఇంటికి గాని నాయన రఘు అంటూ అందించేవాడు. ఒక్కోసారైతే ఏ పెద్ద సైకిల్ బెల్లు మోగిన పోస్ట్ మెన్ మామయ్య కావచ్చు అని పరుగెత్తుకొచ్చి బయటకి తొంగి చూసేవాన్ని..

ఈ మా పోస్ట్ మెన్ మామయ్య రాజమండ్రి శీను, పార్వతీపురం రమేషు, అనంతగిరిలోని రాము, రాజశేకర్, వంశీ, సుభాషు, కరీంనగర్ మధు, శ్యామల, ఖమ్మం సుశీల, హైదరాబాదు కిరణ్, రాంబాబు, సురేష్, పీటర్ (ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే చాంతాడంత లిస్టు అవ్వుద్ది ) వారందరి సాన్నిహిత్యం కోసం నన్ను తనపై ఆధారపడేలాగా  చేసుకున్నాడు..

చాల సంవత్సరాలు గడిచాక తీపిగుర్తుల మధురజ్ఞాపకాల సంపదని పాత పుస్తకాల సంచిలో బద్రంగా మా ఇంట్లో ముందు గది సేల్ఫుల్లో చివరి దాంట్లో దక్కున్నాయి..

ఉత్తరాలు రాయడం తగ్గించి బొమ్మలు గీయడం లో మనసు లగ్నం చేశాను. ఇంకా ఇంట్లో కరెంటు లేదు అందుకే చాల సమయం రాజమౌళి మామయ్య గదిలో గడిపేవాణ్ణి.

ఆ టైం లోనే పబ్లిక్ ఫోన్ మా స్కూల్ పక్కన వెలిసింది. అల వచ్చిందో లేదో ఉజిలిబేసు, జెండా కాడ, గుండం వాడలో, కట్ట దగ్గర, ఎక్కడ చూడు టెలిఫోన్ బూత్ లు వెలిసాయి. నలబై యాబై ఉత్తరాలతో నిండి ఉండే పోస్ట్ మెన్ మామయ్య సైకిల్ క్యారెల్ కాస్త పది పర్కతో కనిపించడం మొదలు పెట్టింది. రోజు నవ్వుతు చలాకి గ కనిపించే పోస్ట్ మెన్ మామయ్య ఎప్పుడో వారానికోసారి కనపడ్డం మొదలు పెట్టాడు.

యధ్రుచికం గానే నాదగ్గర కూడా ఫోన్ నెంబర్ ల చిన్న బుక్ ఒక్కటి నాతో పాటే ఉండసాగింది, రోజులు గడుస్తున్న కొద్ది వద్దనుకున్న ఇది నాకు అవసరం లేదు అని అనిపించినా వచ్చి వాలాయి సెల్లు ఫోను, మెయిల్ అక్కౌంట్లు, స్క్రాఫ్ బుక్స్ లు, ఫెసుబూక్ గ్రూప్ లు, ఫ్లిక్కర్ చిత్రాలు..

నా చిన్నప్పుడు కలం స్నేహం మిత్రులు ఒక యాభై ఉన్నారంటే ఎంతో గొప్ప ధైర్యం మరియు మంచి అనుభూతి కలిగించేది. మరి ఇప్పుడో అక్కౌంట్లో ఫ్రెండ్స్ లిస్టు లో ఎంత ఎక్కువ ఫ్రండ్స్ ఉంటె అంత పబ్లిసిటీ, హోదా అందరితో పెద్దగా సంబశించేది లేకపోయినా పేరుకు మాత్రం ఫ్రెండ్స్ లిస్టు లో ఫ్రెండ్స్ పెరుకుపోతునే ఉంటారు.

అబ్బ… నాలుగు వేల ఐదు వందలేన ఫ్రెండ్స్ లిస్టు కెపాసిటీ అని విసుక్కుంటూ మరో అక్కౌంట్లు ఓపెన్ చేసుకుంటున్న సహా మిత్రులూ.. చాలానే ఉన్నారు..

మనిషి మార్పుని కోరుతూ అడుగులేస్తున్న తరుణం లో పాతా విషయాన్నీ మరవడం సహజమైపోతుంది.

ఎంత సహజం అంటే ఈ మీడియా నెట్వర్క్ గ్రూప్ ల ధాటికి పోస్ట్ మేనా అంటే ఎవరు?

ఓ! లేట్ మి చెక్ ఇన్ వికీపీడియా అనే రోజులు వచ్చిన ఆశ్చర్యం లేదేమో..

***

Short movie link : http://youtu.be/VU3iiKQY_9M