చీకటి.

చీకటి. వైషమ్యాల ఆవరణల్ని అమాంతం కప్పేసి కావలి కాస్తున్నట్టు.
ఎవరో అమావాస్య పేరుతో తనని దొంగలించినట్టు కానరాని చంద్రబింబం కల్పించిన స్వాతంత్రంతో పుంజుకున్న దీని అస్తిత్వం మరింత బలంగా కానొస్తోంది.

సుమారు రెండున్నర కావస్తోంది. అప్పటికే ఒకదాని మీద ఒకటి థర్మల్ సాక్సులు, ఉల్లెన్ సాక్సులు, మరో జత సాక్సులు దాని మీద ట్రెక్కింగ్ షూ, అప్పటికి కాని పాదాల్లో వణుకు తగ్గి కదలిక రాలేదు. కాళ్ళదే ఈ పరిస్థితి ఉంటె మిగతా శరీరం ఇంకేన్నింటిని కప్పేసుకుందో..

కెమెరాని లిల్లీపుట్ ట్రైపాడ్ కి చక్కగా బిగించి బల్బ్ మోడ్ లో పెట్టి స్లో షట్టర్ క్లిక్ నొక్కి కదులుతున్న సెకండ్ల లెక్క చూపిస్తున్న కెమెరా మోనిటర్ ని చూస్తున్నాను.

నక్షత్రాల కదలికల్ని, పాలపుంతని స్పష్టంగా బంధించాలంటే షట్టర్ స్పీడ్ తో పాటు నిద్ర లేని రాత్రిని, చీకటిని, కొంకర్లు తిప్పే చలిని యాదృచ్చికంగా ప్రేమించే గుణం కావాలి.. అవును ప్రేమించే గుణం ప్రేమించడం ఎంతైనా మామూలు విషయం కాదు. సర్దుబాట్లతో కూడిన ఇషాల్ని, కష్టాల్ని, కోరికల్ని, ఆనందాల్ని, సమీకరించినా చక్కని కూడలి. ఆ కూడల్లో ఓపిక, సహనం, క్షమగుణం, నిజాయితి మరియు వీటన్నింటికి మించి నమ్మకం ఉండాలి.

నమ్మకం ముందు మన మీద మనకి, తర్వాత ఎదురుగా కనిపించే ప్రపంచం మీద, మనుషులమీద, పరిసరాలమీద, పరిస్థితులమీద, సందర్భాల మీద…

ఇక మోసమా.. ఏది మోసం? మోసాన్ని సైతం అధిగమించగలగడం తపస్సే.. కాని మోస తీవ్రత మనం ఏర్పరుచుకున్న వ్యామోహల మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. అందుకే మితి మీరిన ఇష్టాలు, బాంధవ్యాలు, ఆధారపడటాలు ఇవన్నీ కూడాను స్థాయిని బట్టి మోస తీవ్రతను, దుఖ్ఖ సాంద్రతని పెంచుతాయి. వీటన్నిటిని ఎరుకతో బాలన్స్ చేసుకోవడాన్నే బహుశా ఆత్మపరిజ్ఞానం అంటారేమో.

“రఘు సాప్ ధూద్ లిజియే..” అంటూ స్టాంజిన్ వేడి వేడిగా పాల కప్పు చేతికందించాడు. ఈ చోటుకు రావడం మూడోవసారి. మొదటి రెండు సార్లకన్నా ఈ సారి రావడానికి తేడా ఒక్కటే అది ఒంటరిగా నేనొక్కడినే రావడం. ముందు రెండు సార్లు రావడంతో ఇక అపరిచితానికి, భయానికి న్యూనతకి తావులేకపోవడం నాకో మంచి విషయం. అందుకేనేమో నడిచిన దారుల్నే మళ్ళి మళ్ళీ దర్శించుకుంటాను.

“స్టాంజిన్” ఇక్కడ విరివిగా వినపడే పేరు నన్ను మోసుకొచ్చిన డ్రైవర్ మరియు నాకు ఆశ్రయం ఇచ్చిన ఇంటి యజమాని పేరు కూడా స్టాంజిన్. తనకి ఉదయం అడిగినప్పుడే టీ, కాఫీ తాగను అని చెప్పా దానితో నేను చెప్పక ముందే నన్ను అడక్కుండానే పాలు కలుపుకొని తీసుకొస్తున్నాడు.

నాలాగా ఒక చోట ఎక్కువ రోజులు గడపాలనుకునే వారంతా కూడాను లాడ్జిలకి, హోటల్స్ కాకుండా హోమ్ స్టే లను ఆశ్రయిస్తారు. హోమ్ స్టే అనగా స్థానికంగా స్థిరపడిన గ్రామీణుల ఇళ్లు, పూరి గుడిసెలు, పాకలు, డేరాలు వివిధమైన స్థావరాలు. ఒక్కో చోటు ఒక్కో రుసుము రెండు వందల నుండి ఐదు వందలు విడిదికి. భోజనానికి రోజు మొత్తం కలిపి రెండు వందలు. చవకగా దొరికడం ఒక కారణమైతే, స్థానిక ప్రజలకి, వారి మనసులకి, జీవితాలకి, ఆహారపు అలవాట్లకి, సంప్రదయాలకి, నమ్మకాలకి, చరిత్రకి, కథలకి, దగ్గరవ్వడం ఒక గొప్ప అనుభూతిగా భావిస్తాను.. అలా అనుభూతి చెందాలని వచ్చినట్టనిపించింది తను కూడా. నిన్న ఈ చోటుకు చేరుకొని కార్లోనుండి దిగుతున్నప్పుడు పెద్ద బండరాళ్ళ మీద కూచోని డైరీలో రాసుకుంటున్న సురభి పఠాన్ ని కలిసినపుడు తనకి తాను బ్లాగర్ని మరియు ట్రవెలర్ అని క్లుప్తంగా తన పరిచయం చేసుకున్నప్పుడు.

స్టాంజిన్ నా పక్కనే గొంగళి కప్పుకొని లడాకి బాషలో ఏదో రాగం ఆలపిస్తున్నాడు. అది లీలగా నిశ్శబ్దంగా పారుతున్న ప్యాంగాంగ్ నది తీరాన నీటి తాకిడికి గులకరాళ్లలో కలిగే సవ్వళ్ళకు రేగిన శృతులు జత కలిసాయి.

మెరక్ గ్రామం మొత్తం కలిపితే కూడా వంద ఇల్లులు ఉండవేమో.. మంచు బాగా కురిసినపుడు కొన్ని నెలల వరకు కూడా రాకపోకలు ఉండవు. పూర్తిగా మంచుతో కప్పబడి వంద కిలోమీటర్ల ఈ ఉప్పు నీటి నది కూడా గడ్డకడుతుంది. నలబై కిలోమీటర్లు భారతంలో మిగిలిన అరవై కిలోమీటర్లు చైనాలో. చైనా అంటే గుర్తొచ్చింది. నేనున్న చోటుకి రెండు కిలోమీటర్లో చైనా బార్డర్. నా మూర్కత్వం కాకపోతే ఈ లెక్కలు, మనుషులు ఏర్పరుచుకున్న హద్దులు ప్రకృతికి తెలియవుగా..

ప్రకృతితో మమేకమవుదామన్న నాలాంటి వారికెవ్వరికి కూడా పరిధులతో, పరిమిథులతో సంబంధం లేకుండా బతకడానికి ఇష్టపడుతుంటారని నా నమ్మకం. ఆ నమ్మకం నేను చేసే ప్రయాణాల్లో చాల మనుసుల నుండి గ్రహించగలిగాను.

ఇరవై ఐదు నిమిషాల తర్వాత షట్టర్ రిలీజ్ చేసాను కెమెరా చేతులోకి తీసుకొని జేబులో కెమెరా సంబంధించిన మక్మల్ గుడ్డతో మంచు తడిని తుడిచి ఆత్రుతగా ఫోటో ఎలా వచ్చిందని చూసాను.
స్టార్ ట్రేయిల్ నక్షత్రాల గమనాన్ని గీతల రూపంలో బంధించడం ఈ బల్బ్ మోడ్ ప్రత్యేకత ఫోటో మాత్రం నేను ఊహించుకున్న దానికి కొంచెం భిన్నంగా వచ్చింది. అసంతృప్తి గాని సంతృప్తి గాని ఏ అనుభూతి లేదు. చెప్పా కదా మితి మీరిన కోరిక, నమ్మకం ఎప్పుడు ఇబ్బంది కలిగించేవే.

నా దృష్టిలో ఇబ్బంది గురిచేసే అంశాలనుండి మనసుని స్థిమిత పరుచుకునే దిశగా నన్ను నేను మలుచుకుంటున్నా..

“చలేంగే సాప్ బహుత్ దెర్ హోగయా..”
నిజమే మూడు దాటింది. ఈ సమయంలో వాతరవరణం మైనస్ డిగ్రీలోకి చేరుకొని నది పై పొర గడ్డ కట్టే సమయం. ఒక్కోసారి ఆక్సిజన్ దొరక్కపోవడం కూడా జరుగుతుంది. ఆల్టిట్యూడ్ తారతమ్య వాతావరణానికి అలవాటుపడనంత వరకు ఆరోగ్యరిత్యా చాల జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి.

వెంటనే గదికి చేరుకున్నాను. అప్పటికే సురభి పడుకుంది. తన పక్కన మంచంలో ఫ్రాన్స్ నుండి వచ్చిన విరిటో. ఇక నా మంచం కిటికీ దగ్గర ఉంటుంది. ఒక విధంగా వెడల్పాటి గదిలో మూడు మంచాలు గది మధ్యలో వేడి కుంపటి. నిండా కప్పుకొని ఉన్న నేను మంచం మీద మరింత నిండుగా రెండేసి గొంగళ్ళు కప్పుకున్నాను లాంతరుల తలపించే చిన్న సోలార్ లైట్ని స్విచ్ ఆఫ్ చేస్తూ..

స్టాంజిన్ కుంపటిలో బొగ్గుల్ని ఎగతోపుతుండడంతో మంటని రాజుకొని బొగ్గులు తమ శక్తి మేరా చీకట్లో దాక్కున్న చలిని చీల్చి చెండాడేందుకు ఎర్రని వేడి యుద్ధం ప్రకటించింది. ఆ యుద్ధం దాడికి చలి ఎప్పుడు పారిపోయిందో.. నా స్పృహని ఎప్పుడు నిద్రలోకి ఓంపుకున్నానో గుర్తులేదు..

**

Raghu Mandaati
#TravelMusings
#Amigoroadtrip