గజల్

‘అప్పటికే ముగ్గురొచ్చారు. దాని ఒళ్ళంతా నీరసంగా ఉంది బాబు. అది చిన్న పొల్ల ఏదో పొట్ట కూటికే మా తిప్పలు గాని, దాని ఒళ్లమ్మి మిద్దెలు కట్టాలని నాకు లేదు నాయన. ఈ పొద్దుకు దాన్ని వొదిలెయ్..’
‘లేదండి నేను తనని ఇబ్బంది పెట్టను. కాసేపు తనతో మాట్లాడి వెళ్తాను.’
‘సరే అది పడుకుంది. అదో ఆ గదిలో..’
మక్కా పావురాలు ఇక్కడదాక వస్తాయి కాబోలు. గోడలు మొత్తం రెట్టలమయం. పాతికపైనే గురుకు గురుకుం అంటూ గూన పెంకుల చివర కొనలను, బట్టలారేసే దండాలను తాపీగా ఆక్రమించేసుకొని, నైజం ఆనవాలని కొద్దో గొప్పో చాటి చెప్తూ, శిధిలానికి చేరువలో, నవీనానికి దూరంలో, రెండంతస్తుల మేడలో, రెండో అంతస్తు చివరన కుడి వైపున ఉన్న చిన్నగదిని, ఆ గదికి వచ్చి పోయే వాళ్ళను చూస్తూ, వాటిలో అవి చెవులు కొరుక్కుంటూ తెల్లని నల్లని బూడిద రంగు కపోతాలు…

ఆ గదికి ఇరుకు కారిడార్ గుండా నడుచుకుంటూ చేరుకున్నాను. లొకు లొకు మనుకుంటున్న రెండు రిక్కల తలుపును నెమ్మదిగా తెరిచా. గుప్పు మంటూ మగత వాసనకు ఘాటుగా మత్తు గొలిపే అత్తరుతో పాటు అగరొత్తుల రోత. అప్పుడే ఒక యుద్ధం సద్దుమణిగినట్టు నిశ్శబ్దం. నాలుగు మూలల గదికి రెండు కిటికీలు, తాతల నాటి బల్లను పాన్పు సిద్దం చేసి దాని మీద రెండో మూడో ఒకదాని మీద ఒకటి పరిచిన దూది పరుపులతో ఆ పాన్పు మరింత మెత్తగా ఉంటుందని చూడగానే అర్ధమైయ్యింది. ఆ గదిలోని మగత వాసన తన ప్రతాపం ఇంకా చూపుతూనే ఉంది. మంచం చుట్టూ సన్నని దోమ తెర, పరుపు మీద మఖ్మల్ చద్దరు, ఒక గలీబు, రెండు ఎర్రని కుచ్చుల దిండ్లు, గదిలో ఒక మూల బట్టలు పెట్టుకునే రెక్క ఊడిన పాత అల్మారా..

ఇరుకిరుకు గల్లీలల్ల ఉన్న ఇళ్ళలోకి కిటికీల గుండా ఎంత ప్రయత్నించిన మిట్ట మధ్యానం కూడా వెలుతురు తక్కువే.. రెండు కిటికీల గుండా సన్నగా వీస్తున్న గాలికి చమ్కీలతో అల్లుకున్న పల్చని తెరలు సుతారంగా ఊగుతున్నాయి. ఒక కిటికీ వైపుకు నడిచా ఆ కిటికీ ఊచల గుండా కొంచెం దూరంలో నా వైపే ప్రశ్నగా చూస్తూ నిల్చున్న చార్మినార్. దానిచుట్టు విస్తరించుకున్న ప్రపంచం. సూర్యాస్తమయం వెలుగులో చక్కగా కుంచెతో గీసిన పెయింటింగ్ లాగ తోస్తుంది. ఎవరిదో ఘజల్ నెమ్మదిగా ఈ గాలి మోసుకొస్తున్నట్టుంది.
తెర మాటున పరుపుపై సేదతీరుతున్న పాలవర్ణ రాజహంస. పాపం అలసట నిండిన మత్తుతో ప్రపంచాన్ని మరిచి సేద తీరుతోంది. ఎప్పుడూ నిండైన బుర్కాలోనే చూసిన నాకు కేవలం ఓ పలుచని తెర మాత్రమే అడ్డుగా కప్పుకొని ఇలా తన దర్శనభాగ్యం కలుగుతుంధనుకోలేదు. వివస్త్రై ఎదురుగా పరుచుకున్న శిల్పం కన్నా అమాయకత్వంతో కూడిన తన రూపమే నన్ను కట్టి పడేసింది. ఇంకా చెప్పాలంటే తన కళ్ళే నన్నింత దూరం లాక్కొచ్చాయి.

బుర్కా మాటున మెరిసిన ఆ కళ్ళే ప్రతి రోజు కలవరపెట్టాయి. తర్వాత గాని తెలిసింది. ఆ కళ్ళను కలిగిన తాను ఇప్పుడు గల్లీలో అవసరాన్ని తీర్చే తెల్లని మాంసపు ముద్ద. నిజమే ఇప్పుడు తన మనసుకు శరీరానికి సంబంధం లేని ఓ అచేతన స్థితికి చేరుకున్న ఒక యోగిని. తన అనుకున్న ఈ సమాజం కావలిసినంత క్షోభ కొన్నేళ్ళుగా మనసుకు వడ్డిస్తూనే ఉంది. కన్నీళ్ళు కూడా కరువై ఇంకా తళతళ మెరుస్తూనే తన అమాయక రూపం. ఆ రూపం తనదేనన్న స్పృహ కూడా తనకు లేకుండా పోయింది కాబోలు లేక దాచుకోడానికి తనకంటూ ఇంకా ఏమి మిగలలేధనుకుంటూ ఒంటి మీద నూలు పోగైన లేకుండా తనను నిండా ముంచేసిన కాలంలో సేద తీరుతోంది.
చాల సేపు తననే చూస్తుండగా నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరిచింది. అవే నయనాలు. ఒక్క క్షణం నాలో ఆనందం. అదే క్షణంలో తను నన్ను చూసి, చూడనట్టుగా మొహం చిట్లించి నిట్టూర్చింది.

‘పొత్తి కడుపులో నెప్పి ప్లీజ్ ఇప్పుడు నా వల్ల కాదు’ అని దీనంగా అంది.

‘ఛ! ఛ! నేను మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టను. ఐ యాం సారీ నేను వెళ్ళిపోతాను మీరు హాయిగా పడుకోవచ్చు.’

ఏంటో నా భాష కొత్తగా ఉందనిపించిందో లేక అంత దూరం వచ్చి విషయానికి పనికిరాని వాడిలా మాట్లాడుతున్నట్టు అనిపించిందో ఏమో ఒక సెకను నన్ను చూసి మళ్లీ కళ్ళు మూసుకొని నిద్ర లోకి జారుకుంది. పక్కనున్న చెద్దరిని తన మీదకు పరిచి తన జుట్టు నిమిరి వెనక్కి తిరుగుతుంటే నా చేయి పట్టుకొని

‘థాంక్యు అర్ధం చేసుకున్నందుకు’ అని చెప్పి చెద్దరి నిండా కప్పుకుంది.
ఒక్క నిమిషం ఏమి అర్ధం కాలేదు. ఎన్నో ఏళ్లుగా నేనెదురు చూస్తున్న స్పర్శ ఇదేనేమో. తన మనసును పరుచుకున్న దేహానికన్నా మరేదో నన్ను ఆకర్షిస్తోంది.

తన దేహాన్నే కోరే వాన్నతే. ఈ రోజు కాకపోయినా ఏదో ఓ రోజైన
నా చెంతకు చేర్చుకోడానికైన, తన చెంతలోకి చేరడానికైనా, సమాజం కాని, కట్టు బాట్లు కాని మా ఇరువురి మతం కాని ఏవి అడ్డుగా లేవనే చెప్పాలి.

తాను ఇప్పుడొక సర్వం తెలిసిన జ్ఞాని, తత్వం ఎరిగిన సాధువు, సమాజాన్ని సొంత బిడ్డలా క్షమిస్తూ తనకు తానుగా క్షీణిస్తూ అమృతాన్ని పంచుతున్న దేవత. అవును దేవతే..

ఎన్ని నిఖాలు చేసుకున్నా.. నిఖాలతో, డబ్బుతో ఎందరికో సొంతమైన వారెవ్వరికి అర్ధమవ్వని దైవత్వం ఒక్క స్పర్శలోనే నాకు తెలిసొచ్చింది. బహుశ తనపై నేను ఏర్పరుచుకున్న ఊహొ, భ్రమో, లేక మితిమీరిన నా ఆలోచనో ఏమో..
నెమ్మదిగా అడుగులు బయటికి వేస్తూ, రెండు తలుపుల్ని మూసేస్తూ, మెట్లు దిగి చీకటిని ఆహ్వానం పలుకుతూ, గల్లీలన్ని దాటుతూ, మిరుమిట్లు గొల్పుతున్న చుడి బజార్ వీధులగుండా చార్మినార్ చుట్టూ నాలుగు చెక్కర్లు కొట్టి మక్కాలోకి అడుగు పెట్టా..
పావురాలు గుంపులు గుంపులుగా పోటా పోటిగా నేల వాలుతూ ఆకాశానికెగురుతూ ప్రపంచంతో పనిలేనట్టుగా ప్రశాంతంగా తమ ప్రవక్తల సూక్తులతో ఆనందంగా కాలం గడుపుతున్నాయి.

నా ఆలోచనలు మాత్రం ఇవేమీ పట్టనట్టు వదిలి వచ్చిన నా మనసు చుట్టే తిరుగుతున్నాయి.
చీకట్లకు పోటిగా మిరుమిట్లు గొలిపే విద్ధ్యుత్ కాంతిలో మెరిసిపోతున్న చార్మినార్. బాషతో సంబంధం లేకున్నా మతాలకతీతంగా నేను గడిపిన ఇన్నేళ్ళలో ఈ చోటు నాదేనన్న చిన్న గర్వం. సమాజానికి దూరంగా వెలివేసుకున్నానని కాస్త భ్రమలో ఉన్నా, నా భ్రమ భ్రమేనంటూ నా చుట్టూ చేరే రద్దీ.

ఆ మరుసటి రోజు ఉదయం తనే అవును నిజంగా తనే నిండైన బుర్ఖాలొ నెమ్మదిగా నడిచి వెళ్తోంది.
ఎందుకో తాను నాకిప్పుడు పరిచియమున్న అపరిచితురాలు. పరిచయానికి నోచుకోకుండా వెనుదిరిగిన అభాగ్యున్ని. తనకి నేనుగా ఎదురుపడేందుకు ఈ క్షణంలో నేను పడుతున్న ఆరాటం అంత ఇంత కాదు. తనని అంటిపెట్టుకునే నాయనమ్మ తప్ప తనకంటూ ఎవరు లేరు. అందుకే ఎప్పుడు కనిపించినా ఒంటరిగానే కనిపిస్తుంది.

నా ఎదురు పడబోతోంది. ఇంకాసెపట్లో… అవునూ చూసిందా?.. చూసే ఉంటుంది.!
యస్ చూసింది. నా కళ్ళు కూడా తన కళ్ళని డీ కొన్నాయి. ఇవేమీ తెలినట్టుగా, ఏమి జరగనట్టుగా ఆ కళ్ళతోనే చిన్నగా నవ్వింది. నవ్వుతూ నా పక్కనుండే వెళ్తోంది. తన వైపుకు జరుగుతూ నెమ్మదిగా చెవిలోకి తొంగి
‘మీ తోడు రానా మీకు అభ్యంతరం లేక పోతే..’
‘తోడు రాగలవనే నమ్మకం ఉందా..? అంత ధైర్యముందా..?’
సూటిగా నేను ఊహించని సమాధానం తన నోటి వెంట. తను తెలుగు ఇంత బాగా మాట్లడగలదని నేననుకోలేదు. నేనింక తనని అలానే చూస్తూన్న, మళ్ళీ తానే..
‘తోడొచ్చి ఏం చేస్తావ్? మహ అయితే ఓ పూట గడుపుతావ్ అంతేగా..’ అనుకుంటూ హుందాగా ధైర్యంగా ముందుకు నడుచుకుంటూ వెళ్ళింది..
ఏంటో నిజమే నేనలా అడగడంలో తను అలా అనుకోవడంలో ఎలాంటి తప్పు లేదు. కాని, కాని ఏదో ఓ చిన్న ఆనందం. ఇది కల కాదుగా నేను కోరిన సుందరాంగి నాతో మాట్లాడింది. నేను భావించినట్టు తానేమి చిన్న అమ్మాయేమి కాదని, తన మాటల్లోని తాత్వికత, ధైర్యం తన పరిపక్వతను తెలుపుతున్నాయి.

యధావిధిగానే ఆ రోజు సాయంత్రం కూడా తనని మళ్ళీ చూడాలనిపించి వెళ్ళాను. ముసలావిడ చేతిలో కావలసినన్ని డబ్బులు పెట్టి లోపలికి వెళ్ళా.. మొదటి రాత్రికి సిద్దమయ్యినట్టు, గదిని అలంకరించి పరుపు మధ్యలో నైజం పరిపాలనలో రాజ నర్తకిలాగ నృత్యానికి సిద్దమైనట్టు మొహం కనపడకుండా చున్నీ కప్పుకొని పచ్చని ముత్యాలు పొదిగిన గాగ్రా దుస్తుల్లో పొందిగ్గా కూచుంది. గది బయట నుండే తెరిచిన తలుపుని నా వేళ్ళతో రెండు సార్లు కొట్టి శబ్దం చేసాను. తన మేలి ముసుగు నుండే
‘తెరిచిన తలుపు ఆపడానికి కాదు ఆహ్వానించడానికే’ అంటూ ఉర్దూలో మాటలు.

లోపలికి అడుగుపెట్టా మేలి ముసుగును తీస్తూ..
‘మీరా.. రండి’ అంటూ తెలుగులో ఆహ్వానించింది.
నను చూడగానే పరిచయమున్న వ్యక్తిలా
‘ఏంటి నిన్న మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టానా.’
‘లేదండి నేనే మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టుంటే క్షమించాలి.’
‘సరే అలా కూచోండి.’ అనుకుంటూ వెళ్లి ఒక్కొక్కటిగా తన ఒంటి మీద దుస్తులను విప్పేస్తోంది.
‘ఒక్క నిమిషం ఆగండి. కాసేపు ఇలా వచ్చి కూచోండి.’
ఉక్కులు విప్పడం ఆపేసి చున్ని కప్పుకొని వచ్చి పక్కన కూచుంది.
‘ఏంటండి విషయం? మీలో విషయం లేదా? ఈ పనికి మీరు కొత్తా? లేక ఖంగారు పడుతున్నారా?’
‘అలా కాదు. ఈ పని చేయడానికి రాలేదు. మీతో మాట్లాడాలని వచ్చా.’
‘మాట్లాడడానికి డబ్బులెందుకిచ్చారైతే?’
‘ఇప్పుడు కాకపోతే.. ఇక్కడ కాకపోతే నేనేక్కడా మీతో ఇంత ఫ్రీగా మాట్లాడలేను కదండి.’
‘నాతో మాటలేం ఉంటాయి?’
‘చాలా ఉన్నాయి.’
‘ఏంటో చెప్పండి.’
‘ఈ రోజంతా నాతో గడపండి చాలు.’
‘నీ ఒక్కడితో గడిపితే పాపం మిగతా వాళ్ళంతా అభాగ్యులైపోతారేమో..’
‘నాతో ఈ ఒక్క రోజు గడిపితే వారినంతా ఎప్పటికి అభాగ్యులను చేస్తాను.’
ఫక్కు మని నవ్వి.. `మీరేమన్న కవులా కవిత్వం వల్లిస్తున్నారు.’
‘నేను కవిని కాను నీతో గడపాలనుకునే సాధారణ అభాగ్యుణ్ణ.’
‘ఏంటి నన్ను ప్రేమిస్తున్నారా..? ప్రేమిస్తే గనక విరమించుకోండి నాకు నాలుగేళ్ళనుండి ఎంత మంది ప్రేమికులో నాకే తెలీదు.’
‘అదే నాలుగేళ్ల క్రితం నిన్ను కలిసుంటే నేనొక్కన్నే నీ శాశ్వత ప్రేమికున్ని అయ్యేవాణ్ణేమో..’
‘మాటలకేం ఎన్నైనా బావుంటాయి.’
‘మీరు మనిద్ధరిని కలవని ఆ నింగి నేల తో పోల్చుతున్నారు.
నేనేమో తీరం సాగరంతో పోల్చుకుంటున్నాను.
నన్ను నమ్మక పోవడానికి మీకుండే కారణాలు బోలెడు.
మిమ్మల్నే తల్చుకోడానికి నాకున్న ఆశలు కూడా ఎక్కువే..
అయినా పర్వాలేదు తలుపులు తెరిచారుగా ఎలా గడిపితేనేమి మీతో గడవడమే నాక్కావలసింది.’
‘సరే బాబు నన్ను ఇప్పుడేం చెయ్యమంటావ్?’
‘కాసేపు మీ ఒళ్లో తల వాల్చుకుంటాను.’

ప్రేమగా తన నడుం చుట్టూ నా చేతులను పెనవేస్తూ తన ఒళ్ళో తల వాల్చుకున్నాను. ఎన్నో ఏళ్ళ నుండి ఎదురు చూస్తున్న లాలనలో నాకు నేనుగా పునీతున్నయ్యానేమో.. ఏదో తెలియని ఆప్యాయతను అమాంతం అల్లుకున్న భావన.
క్షణ కాలం తరువాత విచ్చుకున్న పుష్పంలా, కరిగిన మంచులా, మగాడిపై కరడుగట్టిన తన మనసు వెన్నలా కరుగుతున్నట్టనిపించింది తన చేతిని నా జుట్టు పై ఉంచి నెమ్మదిగా నిమురుతుంటే…
‘మరీ ఉత్త అమాయకులుగా ఉన్నారే.. నేనేమి నీ తల్లిని కాదు.
నువ్విలా పొదుముకొంటే ఆప్యాయతని లాలనని అందించడానికి.
నేనొక జీవమున్న బొమ్మని, మనసు చలించడం మరిచి చాల కాలమయ్యింది.
అప్పుడప్పుడు నాకు మనసనేది ఉందా అని కూడా డౌట్ వస్తుంటుంది.’
‘ఏమో నండి నాకు మీ మీద ఉంది కామం కాదు. నేను కోరుకుంటోంది మీ దేహం కాదు.
కామం తీర్చడానికి మీలాంటి దేహాలు నేను తిరుగుతున్న గల్లీల్లో కోకొల్లలు.’
‘మరి ఆ కోకోల్లల్లో ఆప్యాయతను పంచె వాళ్ళని వెతుక్కోలేక పోయారా..!’
‘మనసు మిమ్మలనెందుకు కోరుకుందో సరైన నిర్వచనం నాకే చెప్పలేదు.
ఇక మీ ప్రశ్నకు నేను ఏం చెప్పగలను.
ఒకటి మాత్రం నిజం మీరు నాతో జీవితాన్ని పంచుకోలేక పోయినా
నేను మాత్రం జీవితాంతం నీ సాంగత్యాన్ని కోరుకుంటున్నాను.
నేను చెప్పే విషయం మీకు అర్ధమైన కాకపోయినా
నేను బతికున్నంత కాలం తెరిచిన గది తలుపుల్ని, తెరుచుకోని మది తలుపుల్ని తడుతూనే ఉంటా..’
ఆ మాటతో జుట్టు నిమరడం ఆపేసింది.

‘అందరు నన్ను మోసం చేసినట్టు మిమ్మల్ని నేను మోసం చెయ్యలేను. కాలం చెదిర్చిన ఈ మోడును వదిలెయ్యండి. అల్లా నాకిలా రాసిపెట్టాడు. ఇదిలా జరగనివ్వండి నన్నొదిలెయ్యండి. నా కన్నా అందగత్తెని, అమాయకురాలిని, మంచి పిల్లని చూసుకొని పెళ్లి చేసుకోండి. తన ప్రేమలో లీనమయి నన్ను ఎప్పుడు మరిచిపోతావో నీక్కూడా తెలీదు.’
‘కావచ్చు కాని నేను పంచుకోవాలనుకున్న జీవితం నీతో.. ‘ అంటూ ఈ సారి తనని మరింత దగ్గరగా తీసుకున్నా.
‘ఇలా వాటేసుకున్న ప్రతి ఒక్కడు జీవితం గురించి వేదాంతం వల్లించే వాడే.’
‘ఏమో నువ్వు చెప్పేది నిజమే కావచ్చు. ఇంతకు ముందే అన్నానుగా నన్ను నమ్మక పోడానికి నీకు బోలెడు కారణాలు. నీ ప్రవర్తన, నీ మాటలు, నీ సంజాయిషీలు, నీ సలహాలు అన్ని నేను ఊహించినవే. కాని వీటన్నిటికి అతీతం నేను ఎంచుకున్న నిర్ణయం.’
‘ఏమో బాబు నీతో ఇక ఏమి మాట్లాడను. నాకు తెలిసినంత వరకు మగాళ్ళందరికీ నా దేహంతోనే పని. ఏది నటనో, ఏది నిజమో లెక్కలేసుకునే రోజుల నుండి ఎప్పుడో దాటి పోయాను. ఒక్కసారి నాతో పడుకున్నాక అందరికి తమ తమ సొంత జీవితాలు, సమాజం, కట్టుబాట్లు, కుటుంబం, గౌరవం, బాధ్యతలు.. అన్నీ.. గుర్తొస్తాయి. తప్పు చేసానని ఎవరికి వారు అల్లా ముందు మోకరిల్లి క్షమాపణ కోరుకునే వాళ్ళు కూడా ఉన్నారు. ఇప్పుడు కాకపోయినా మీక్కూడా నాతో గడిపాక ఏదో ఓ రోజు వీటిలో ఏదో ఒకటి తప్పక గుర్తొస్తుంది.’

అంటూ వడి వడిగా అన్నీ విప్పేసుకొని నా మీదకు చేరి తన బిగి కౌగిల్లో మెత్తగా వాటేసుకుంది. తెల్లని పాలపుంతలో చల్లని కొలనులో కమ్మగా సేద తీరుతున్నట్టు నన్ను నేను మరిచిపోయా. ఒకరినొకరం పెనవేసుకుంటూ ఎక్కడికెక్కడికి ప్రయాణం కట్టామో గుర్తే లేదు. మా ఇరువురి నడుమ దాగిన యుగాల దూరం క్షణాల్లా కరుగుతున్నది. తనది నటనే కావచ్చు, తనకిది సహజమే కావచ్చు, కాని తెలియని ఈ ఆనందం ఆప్యాయత నా కళ్ళని చెమర్చాయి. ఎందుకో గట్టిగా ఏడవాలనుంది. నా ఏడుపు బాష తనకు అర్ధం కాకపోతే నేనొక వెర్రిబాగులోడ్ని.
గడుస్తున్న గడియారపు గంటలు కాలాన్ని వెనక్కి నెడుతుంటే నేను మరింతగా తనలోకి నెట్టుకున్నాను. ఈ క్షణంలో నేననే అస్తిత్వం అంతమయ్యి తన అణువణువుతో లీనమయ్య.. ఓహ్.. నిజంగా తాను దేవతే!
సుధీర్ఘ ప్రయాణం తరువాత అలిసిన నా దేహంపై వెచ్చగా తాను సేద తీరుతోంది. తానిప్పుడు నా కంటికి కామం తీర్చిన కన్యలా కాదు. నా లాలనకై, నా ప్రేమకై, నా రక్షణకై అలమటిస్తున్న పసిపాపలా ఉంది. నా ఈ పసిపాపకు నేనున్నానని ఎన్నడు అర్ధమవుతుందో..

***

చల్లనిగాలి కిటికీ తెరలను, దోమ తెరను ఊపుతోంది. తెల్లగా తెలవారినట్టుంది. వెలుతుర్ల తాకిడితో నెమ్మదిగా గది చీకట్లు తొలిగాయి.. చల్లగాలి ఏమి కప్పుకోని దేహాన్ని జివ్వుమనిపిస్తోంది. నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరుచుకుంది.
‘అనుకున్నట్టుగానే మాయమైపోయాడే..’ అనుకుంటూ వెకిలి నవ్వుతో బట్టలు తొడుక్కొని అద్దం ముందు తన రూపం చూసుకుంది. చాల రోజుల తరువాత ఓ అమాయకుడు దొరికాడు. వాడు అమాయకుడేంటి ఇంకాసేపు మాట్లాడితే మాటలతోనే నన్ను తన వశపరుచుకునే వాడేమో.. అయినా ఎందుకో క్షణ కాలం అతను నా పై చూపించే ఆరాధనకు మాటలు కరువయ్యాయి. రోజు ప్రతొక్కడితో అనుభవించిన నరకంతో పోలిస్తే ఇతన్ని కాస్త మెచ్చుకోవచ్చు. ఏ నెప్పీ తెలీకుండా ఎంత సుకుమారంగా ఓ పువ్వులా చూసుకున్నాడు. పాపం అమాయకుడే.. నా గురించి అన్నీ తెలిసినా నా చుట్టూ ఏమి జరగనట్టు ఎంత ప్రేమగా అల్లుకున్నాడు. ఇలాంటి అమాయకుణ్ణి మోసం చేస్తే అల్లా నన్ను క్షమించడు..

కిటికీ వద్దకు చేరుకొని వీస్తున్న చల్లగాలిని ఎదురుకుంటు దానిలో లీనమవుతోంది. తన సొగసైన కురులు గాలికి రెప రెప లాడుతున్నాయి. ఎవరో వెనక నుండి వచ్చి ప్రేమగా లోతుగా వాటేసుకున్న ఊహకు తను చెదిరిపోయింది. ఏంటి? ఏమైంది నాకు? మగ పిశాచులకు అర్పించుకున్న నా ఈ దేహానికి ఇన్నేళ్ళలో ఎన్నడు కలగని స్పందనలు ఇప్పుడేంటి కొత్తగా..! నా భ్రమ? లేక మరేంటి? ఇంత కాలం చెరిపించుకున్నధి చాలు. ఇంకా చెరుపుకోడానికి మిగులున్నది ఏముంది.?

అల్లా… ఇప్పటి వరకు నువ్వు చూపించిన, నువ్వు గీసిన జీవితాన్ని నవ్వుతూ సహించడం నేర్చుకున్నాను. మనసనేదే లేకుండా మొద్దుబారించుకున్నాను. దాంట్లో మళ్ళీ స్పందనలు రేపకు..

వీస్తున్న చల్లగాలికి అడ్డుపడుతున్నట్టు కిటికీని బలంగా మూసింది. ఎప్పటిలాగే రెండో కిటికీకి అనుకోని ఉన్న తాను రాసుకుంటూ కూచునే బల్ల వద్దకి వెళ్లి కూర్చుంది. అక్కడి పుస్తకాల్లో, వస్తువుల్లో మార్పు వచ్చింది. అటు ఇటు వెతికి చూసింది. తాను రాసుకునే నోట్సు లు అక్కడ లేవు తాను చదివే కితాబులు కూడా లేవు. కిందేమైన పడ్డయా అనుకుంటూ అటు ఇటు వెతుకుతోంది. ఆ వెతుకులాటలో చిన్న రాయి బరువుని మోస్తూ గాలికి రెప రెప లాడుతూ ఒక కాగితం కనిపిస్తోంది. నెమ్మదిగా చేతిలోకి తీసుకొని చదవడం మొదలు పెట్టింది.

ప్రియమైన రిజ్వాన గారికి
మీతో గడిపిన ఇన్ని వేల క్షణాల్లో ఒక్కో క్షణానికి ఒక్కో జీవితకాలం రుణపడి ఉంటాను.
మీ కారణాలు మీవి నా కోరికలు నావి.
నేను మీకు కామాంధుడిగా కనిపిస్తే అది సమాజం చేసుకున్న దురదృష్టకరం.
దోసిళ్ళ కొద్ది మీరు చేసుకుంటున్న దువాలతో నా కోరికని కూడా జత చెయ్యండి.
ఏమో అల్లా నా కోరికను మీతో చెప్పించుకోవాలనుకుంటున్నాడేమో..
అన్నీ తెలిసిన నువ్వు నీ ఆడతనాన్ని ఎందుకు చంపుతున్నావు.
నిన్ను నువ్వు చంపుకునే హక్కు నీకు కాని ఆ అల్లాకి కాని లేదు.
అందరు నటిస్తున్నరనుకుంటున్నావ్. చిత్రం ఏంటంటే నిన్ను నువ్వు చంపుకుని నీ ఒంటితో నీకు సంబంధం లేనట్టు నటిస్తూ బతుకుతున్నావు.
నా కంటితో చూడు.. కప్పుకున్న కొద్దీ పెరిగే ఆడతనం నీ సొంతం. అందుకే నువ్వు విప్పుతున్నా నిన్ను కట్టుకోమన్నాను. అందరు నీ దేహానికి దాసులవుతారు అన్నావు. నేను నీ ఆడతనానికి దాసుడ్నయ్యా..
నీ మనసు గొంతు పిసికి అనుక్షణం దాన్ని చిత్రవధ చేస్తున్నావు. ఇక నేను దాసుడని అవడానికి ఇంకా మిగిలింది కేవలం నీ ఆడతనమే.
ఇలా నలుగురితో పడుకొని డబ్బు కోసం చేస్తున్నాననే భ్రమలో ఉన్నావు. కాని నీదో అర్ధంకాని స్వార్ధం. నువ్వు చేస్తున్న పని నువ్వు ప్రేమించే అల్లా కూడా మెచ్చడని తెలిసినా నువ్వు చేస్తున్నావంటే పాపం అల్లాకే కాదు. నాక్కూడా నీ మీద జాలితో పాటు నవ్వు తెప్పిస్తోంది.
నిజం చెప్పనా..
నీ కోసం పరితపిస్తుంటే నీ కళ్ళకి నేనొక వెర్రిబాగులోన్ని.
నిన్ను ఆరాధిస్తున్ననంటే అది నా ఖర్మ అని వదిలేస్తావు.
అందుకేనేమో వేడుకోడానికి మాటలు, ఎదురు చూడడానికి కన్నులు సరిపోవు.
జీవితానికి సరిపడా జ్ఞాపకంతో మదిని నీ మందిరం చేసుకున్నానంటే నాలో నీకో ఓ అమాయకుడే కనిపిస్తాడే తప్ప నేను కనిపించను.
నీవు రావని, నాతోడు ఉండలేవని, అర్ధం చేసుకోడానికి నా మనసెంత కలత చెందిందో తెలపడానికి పాపం నువ్వు రాసుకునే ఘజల్ లో కూడా పదాలు లేవేమో..
అవును నేనో పిచ్చి వాణ్ని.
సమాజం నన్ను వెలివేసినా నీ తోడు కోరుకునే పిచ్చివాణ్ని.
సమాధాన పరుచుకోలేని వెర్రివాణ్ని.
నీకు అర్ధం కాని నీ వాణ్ని..
మనసులో నీ జ్ఞాపకం.
చేతిలో నీ పుస్తకం.
రెండు జడలతో దిగిన నీ ఫోటోతో సెలవు..

ఇట్లు
గౌతమ్.

చేతిలో కాగితం ఇంక రెప రెపలాడుతూనే ఉంది. ఇంత కాలం నిశబ్ధంలోనే గడిపిన తనకి అదే నిశ్శబ్దం ఈ క్షణం ముల్లులా గుచ్చుతోంది.. ఏకాంతం అర్ధం కాకుండా ఉంది. తనకు తానుగా ఎందుకిలా మారిందో ఆలోచించుకోలేని దీనస్థితిలోకి చేరుకుందని తెలుస్తోంది..
ఏంటో చిత్రంగా మనసులో చిన్నగ ఒక బాధ మొదలయ్యింది.
కనీసం అది కన్నీరవడానికి కూడా ఆ బాధకి భయం వేస్తోంది.
అతను పలికిన ఆడతనపు మాటలు నిలువునా కాల్చుతున్నాయి.
కారణాలు అనేకమే ఏ కారణానికి కూడా సరైన నిర్వచనం లేదు.
ఎందుకిలా ఇంత మొండిదాన్నయ్యాను?
కోపం నా మీదా? లేక నన్ను మోసం చేసిన వారి మీద?

వాడుకుని వదిలేస్తున్న ఈ దేహం మీద? లేక నా చుట్టూ నా జాతకాన్ని గురి చూసి గిరి గీసిన ఆ అల్లా మీదనా..?
ఆలోచిస్తుంటే మెదడంతా మొద్దు బారుతోంది. నెప్పి, నెప్పి భరించలేని నెప్పి. కొన్ని కాలాలుగా అణిచిపెట్టుకున్న నెప్పి. ఎవరో బలంగా గునపం గుండెలో గుచ్చిన నెప్పి. గాయాలతో రాయిలా మారిన మనసుని ఉలితో చెక్కిన నెప్పి. ఆ నెప్పిని భరించడం నా వల్ల కాదు.
నెమ్మదిగా బాత్రూంలోకి అడుగుపెట్టి లోటాల కొద్దీ నీళ్ళు కుమ్మరించుకుంది. తన నుండి జాలువారుతున్న నీటిలో కన్నీరేక్కడో కలిసింది. ఎండిన ఆకు నుండి ఏంటి ఈ పచ్చి వాసన. ఎండిన ఆ మనసునుండి పులిపిరిలా కొద్ది కొద్దిగా పచ్చదనం పైకి పొడుచుకు వస్తోంది. నెమ్మదిగా అది చిగురుగా మారుతోంది. చూస్తుండగానే చిన్న చిన్న ఆకులతో తీగలతో మనసుని పూర్తిగా చుట్టేసుకుంటోంది. చిత్రంగా మళ్ళీ గుండె కొట్టుకోవడం మొదలయ్యింది. ఆ గుండె ఇప్పుడు అతగాడి లాలనను శ్వాసిస్తోంది. మిగిలిన నీళ్ళని నిండా కుమ్మరించుకొని బయటికొచ్చింది. చల్లని గాలులు అమాంతం తనలా వాటేసుకున్నాయి. ఇంకా అతగాని శ్వాసలు తన మనసుని ఈ గదిని వీడి పోలేదు. తను తడిమిన చోటల్లా ఇప్పుడు కొత్త మెరుపులను సంతరించుకున్నాయి. తన దేహం కొత్తగా, మరింత అందంగా చిత్రంగా కనిపిస్తోంది. తన చుట్టూ చేరిన అతని శ్వాసలు ఓరగా చూస్తున్నట్టు తలపు. ఇప్పటి వరకు తానెరగని సిగ్గులు కొత్తగా చేరుకున్నాయి. ఒంటినంతా సన్నని చీరతో కప్పేసుకుంది..

అద్దంలో జాలు వారుతున్న కురుల అందాలతో తన రూపం తనకే పరిచయంలేనంత చిత్రంగా కనిపిస్తోంది. నున్నగా తల దువ్వుకుని అందంగా సింగారించుకుంది.

రోజు రోజుకి ఒక్కో మార్పు మొదటి మార్పు తన గది తలపులని మూసేసింది. తాను బయటికి రావడం మానేసింది. లోపలికి వచ్చే వారిని వారించింది. జరుగుతున్న మార్పుకి నాయనమ్మకి ఏమి అర్ధం కాలేదు. ఏమైందోనని ఎన్నిసార్లడిగినా మాట లేదు.
‘ఇలా అయితే ఇల్లు గడవడం కష్టం మనం చావడమే..’
‘చద్దాం బతికుండి ఇలా చావడం కన్నా ఒకేసారి చద్దాం.’
బిత్తిరి మొహం వేసుకొని అర్ధం కాకుండా చూస్తూ నిల్చున్న ముసలావిడ చేతిలో వంద నోటు పెట్టి
‘డబ్బుఎందుకే నీకు… మూలకు కూర్చో నేను వండి పెడతాను నువ్వు తిని పెట్టు. ఇగో ఈ వంద పట్టుకు పొయ్యి సరుకులు తేపో. నేను బయటికి వెళ్ళను ఎవ్వడ్ని లోపలికి రానియ్యకు.’
‘మరి ఎవరన్నా ఏమైనా అడిగితే ఏమని చెప్పనే. ‘
విసుగ్గా కోపంతో ఊగిపోతూ
‘నాకు ఎయిడ్స్ వచ్చిందని చెప్పు ఎవ్వడు ఇంటిమొహం చూడడు. ఇక వెళ్ళవే వెళ్ళు .’
రోజులు నమాజు చేసుకుంటూ, ఖురాను చదువుకుంటూ, ఘజల్లు రాసుకుంటూ, వంట చేస్తూ, అతనితో గడిపిన జ్ఞాపకంతో అతగాడి కోసం ఎదురు చూస్తూ గడుస్తున్నాయి.
అల్లా నను నన్నుగా గుర్తు చేయడానికి నువ్వే తనలా వచ్చావని అనిపిస్తోంది అనుకుంటూ ఖురాన్ను గుండెకు అదుముకుంది. అతనితో గడిపిన క్షణాలు ఆనందాశ్రువులై చల్లగా జారిపోతున్నాయి.
తనను కోరుకున్న గల్లీ వాసులకు ఇప్పుడు తానొక అందం పూసుకున్న చావు.. ఇప్పుడు తనని తాకడానికే భయపడుతున్నారు.
ఎన్నో రోజులతరువాత తన ఇంటి తలుపుతడుతూ ఒక ఉత్తరం. ఊహించినట్టుగానే అతగాడినుండి. ఉత్తరం తెరుస్తుంటే వెనకనుండి తన మెడమీద తల వాల్చి నెమ్మదిగా తన చేతుల్లో బంది అయిపోయి తనను తాను మరిచిపోతోంది.

ప్రియమైన రిజ్వాన గారికి
మీ నుండి ఎంత దూరమవుదామనుకున్నా మీ రూపం, ఆ కళ్ళు నన్ను నా ఆలోచనలను ఓడిస్తున్నాయి.
నాకు నేను ప్రశ్నల సాగరంలో ముంచేసుకున్నా తీరం మాత్రం నీవేనన్న సత్యం నుండి ఎందుకు బయట పడలేకపోతున్నానో అర్ధం కావడం లేదు.
నేను చూసిన అందం, నేను గడిపిన సాంగత్యం, మీ ఆడతనమే కాదు మీ రాతల మాటల వెనక దాగిన ఆ సున్నిత మనసుకి నేనిప్పుడు దాసుణ్ణి.
నువ్వు చెప్పిన ఆ సమాజానికి, కట్టు బాట్లకి, కుటుంబానికి, మతానికి, కులానికి, నేను అతీతం. ఇప్పుడు ఎప్పుడు నువ్వే నా మతం అభిమతం.
ఇప్పటికి నేను మీకు గుర్తుంటే మిమ్మల్ని నా లోకంలోకి తీసుకెళ్ళేందుకు నేను ఎదురు చూస్తుంటాను.
ట్రైన్ రిజర్వేషన్ టికెట్ని పంపించాను. వస్తే మీతో రైలు ప్రయాణం రాకుంటే మీ జ్ఞాపకాలతో ఈ జీవితయానం.

ఇట్లు
గౌతమ్..

మనసులో ఏదో తెలియని ఆనందం. ఇలాంటి ప్రేమలేఖలు ఇప్పటివరకు గడిచిన జీవితంలో ఎన్నో చదివినా, ఎందరి చేతిలో మోసపోయినా, ఎందుకో తన మాటలకు మనసెందుకిలా లొంగిపోతుంది. జరిగిన మోసాలతో పోల్చుకుంటే ఇతగాడి సాంగత్యంలో మోసపోయినా కూడా అదొక తీయని జ్ఞాపకమే.. ఒక్కరోజు మిగిల్చిన జ్ఞాపకంతోనే ఇన్ని నెలలు సంతోషంగా గడిపా..
ఇది అల్లా నాకిచ్చిన వరమనుకోనా లేక తన మీద నాకు కలిగిన ప్రేమా?
ఏదైతేనేమి నాక్కావాలి. అతనిప్పుడు నాకు కావాలి.
తన చేతుల్లో పువ్వులా సేద తీరడం నాక్కావాలి.
తన ఛాతీ మీద పసిపాపలా ఒదగడం నాక్కావాలి.

ఆ రోజు ఉదయమే నమాజు పూర్తిచేసుకొని ఖురాన్ను రంగు పరదాలో చుట్టుకొని గుండెకు అదుముకొని ఇంకో చేత్తో ట్రైన్ టికెట్తో రైల్వే స్టేషన్ కి చేరుకుంది.

అర్ధం కాని గందరగోళంలో పిచ్చిగా తిరిగింది. తనకోసం వెతికింది. ఎంక్వయిరీలో అడగ్గానే ట్రైన్ వెళ్ళిపోయిందని సమాధానం…
ఎవరో గుండెను బలంగా పిసికేస్తున్నట్టు శ్వాస ఆడట్లేదు. అక్కడే ఓ మూల గోడకి చతికిల పడింది. బయటికొచ్చి నడుస్తోంది.. ఏడుపొస్తోంది పిచ్చిగా ఏడుస్తోంది. సన్నగా వర్షం. చూస్తుండగానే జోరందుకుంది. రోడ్లన్నీ నిండుకున్నాయి. ఆ వర్షంలో తన ఏడుపు తో పాటు తాను కూడా కొట్టుకుపోతోంది. ఎప్పుడు స్పృహ తప్పిందో తెలీలేదు.
కళ్ళు తెరవగానే తన గదిలో.. పక్కన తన నాయనమ్మతో..
చిత్రంగా ఇంకా తన కౌగిల్లో తడిచి ముద్దైన ఖురాను.
బయట వర్షం ఇంకా కురుస్తూనే ఉంది.
తన మనసులో ఎర్రటి ఎండ తనని కాల్చుతూ..
ఆ ఎర్రటి ఎండలో.. కన్నీళ్లు సైతం ఆవిరయ్యాయి..
వీస్తున్న జోరు గాలిలో కూడా ముచ్చెమటలు..
కను రెప్పలు బరువెక్కుతున్నాయి..
కళ్ళు మూసుకుపోతున్నాయి..
ఆ ఎడారిలో దూరంగా అతగాడు అతనికోసం పరిగెడుతూ పరిగెడుతూ..
తాను మాయమవుతూ తిరిగి కనిపిస్తూ మళ్ళీ మాయమవుతూ..
కాలం వెర్రిగా ఆడుకుంటోంది. తన మనసు పువ్వై, ఎడారి ఇసుకలో సల సల మాడుతోంది. మాడుతున్న పువ్వుపై ఎండిన ముళ్ళ కంచె పూరెమ్మలను చీల్చుతోంది.. నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరుచుకున్నాయి.. ఇంకా వర్షం అలాగే కురుస్తోంది వర్షంతో పాటు కన్నీరు కూడా ఇంకా ఆగట్లేదు..
టక్ టక్.. తలుపు రెక్కలు ఎవరో కొడుతున్నారు..
“రిజ్వాన..”
అదే గొంతు.. కలా? నిజమా? ఇది అతని గొంతే..
ఒక్కసారిగా వేలాది సారంగుల శ్రుతులు మదిలో మోగుతున్నాయి.
గీరుకున్న పూరెమ్మని ఇసుక తెమ్మ నుండి చల్లని చేతులోకి తీసుకున్నట్టు గుండె అతని శ్వాసలకోసం పరితపిస్తూ ఉలిక్కిపడి లేచి పరుగు పరుగున తలుపు తెరిచింది.
ఆశ్చర్యం ఆనందంతో మాటలు కరువై ఎదురుగున్న తనని చూసి చిన్న పిల్లలా వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది. ఏడుస్తూ అమాంతం వాటేసుకుంది.
“ఎందుకో నిన్నొదిలి ఈ పిచ్చి మనసు వెళ్ళలేకపోయింది.” ఇక జీవితాంతం నిన్ను చూస్తూ బతికేందుకు తిరిగి వచ్చేసానంటూ.. ఒకరిలోకి ఒకరు లీనమవుతూ…
ఒకరితో ఒకరు ఏకమవుతున్న తమని చూస్తూ వర్షపు బిందువుల్ని దులుపుకుంటూ కిటికీ వద్ద కపోతాల జంట. *

చనిపోవడమంటే?

నా గతం తో ముడిపడిన విషయాల్లో చావు కూడా ముఖ్య పాత్ర వహించింది..

నా చిన్నప్పుడు అందరిల్లలో ఎప్పుడో ఒకసారైన శుభకార్యానికి సన్నాయి మేళం మొగుతుండేది. కాని మా ఇంట్లో ఎప్పుడు చావు డప్పే.. మా బాపుని మా బాపమ్మ తాతయ్య దత్తత తీసుకున్నారు మా తాత వాళ్ళ అన్న దగ్గరినుండి.

ఆ రకంగా మా బాపు తరపున నాకు ఇద్దరు తాతయ్యలు ఇద్దరు బాపమ్మలు ఎం జరిగిందో ఏమో నాకు ఊహ వచ్చే సరికి మేము బాపు పుట్టిన ఇంట్లో ఉన్నాం..

ఇక మా బాపమ్మకి మా అమ్మ అంటే ఎంత ఇష్టమంటే డబ్బా నిండా కిరోసిన ఒంటి పై పోసి కాల్చే అంత.. బిక్కు బిక్కు మంటూ గుడ్లు తెలేయడం తప్ప ఏమి చేయలేను. అమ్మ నన్ను తన వెనకాల దాచుకునేది. అన్నయ అక్కయ స్కూల్ కి వెళ్ళే వారు. బాపు పొద్దున్నే పనికి బోయేటోడు. ఇక బాపమ్మ కి అమ్మంటే ఎందుకంత కసియో నాకు తెలీదు. పొయ్యి దగ్గర ఏడుస్తూ వంట చేయడం తప్ప ఎప్పుడు ఎదురు మాట్లాడినట్టు నేను ఎరగను.. తన తీరు తెన్నులు దినదినాబివ్రుద్ది చెందుతూ రోజుకోరకమైన హింస పెట్టేది. ఇవన్ని భరించడమే తప్ప ఏ రోజు బాపుకి కాని వేరే ఎవ్వరికి గాని చెప్పేది కాదు..

రోజు అవుతున్న గొడవలు చూడలేక ఆ గల్లిలో ఉండే ఓ తాత ఆయన్ని మా బాపు చిన్న నాయన అని పిలిచెటోడు. ఓ రోజు అర్ధ రాత్రి పనికిబోయి వస్తుంటే ఇంట్లోకి పిలిపించి. ఏరా మొగిలి ఇక్కడెందుకుంటున్నావ్ రా నిన్ను దత్తత తీసుకున్న అవ్వ అయ్యలు ఎం పాపం చేసారురా ఇల్లు లేదా ముంగిలి లేదా నీ కన్నోల్లని చూసుకోడానికి మీ అన్న గాడు లేడా!! వాల్లనెవరు చూసుకుంటారు రా.. పాపం ఆ పొల్లని సూస్తే సయిస్తలేదు రోజు రోజుకి దానికి నరకం జూపిస్తాంది మీ అవ్వ ఇయ్యాల గ్యాసు నూనె ఒంటి మీద బోసింది దబ్బున మేము అందుకునే సరికి సరిపోయింది కాని ఇయ్యాల ఆ పొల్ల పాణం పోయేటిదే.. ఆ పొల్ల కి ఏమన్నైతే నీ పిల్లల గతేంది. నువ్వా తాగుబోతు గానివి.. ఇగోరా నీ మంచి కోరి జెప్తున్న. సక్కగా ఆ ఇంటికి బో.. అని..

ఆ రోజు నాకింకా గుర్తు పొద్దున్న పుట్టిన భయం ధాటికి నిద్ర నా దగ్గరికి రావట్లేదు. రోజు లాగే అమ్మ బాపుకు అన్నం పెట్టి పక్కన కూచుంది. ఏమైంది గట్లున్నావ్ అని అడిగాడు. నాకేమైంది మంచిగనే ఉన్న అంటూ కొంగు బుజం మీద కప్పుకుంది. రేపు మనం ఆ ఇంటికి పోతున్నాం పిలగాండ్లని స్కూల్ కు పంపకు. ఇక ఆన్నే ఉందాం.. అని చెప్తున్న బాపు కళ్ళలోని నీటి తెర దీపం వెలుగులో ఇంకా కనపడుతూనే ఉంది.

తెల్లగా తెలవారింది. నేను లేచే సరికి బాపు పనికి బోలె, అన్నయ అక్కయ కూడా స్కూల్ కి బోలె.. అందరు కలిసి సామాను మూట గడుతున్నారు. అన్నయ్య నులక మంచం ఎత్తి సిద్ధమయ్యాడు. అక్కయ కట్టెల సంచిలో కొన్ని బోళ్ళు పెట్టి పట్టుకుంది. బాపు పెద్ద సైకిల్ కి పెద్ద మూట కట్టుకున్నాడు. అప్పుడే లేచిన నేను ఒంటి మీద పడ్డ నిమ్మ పూతని దులుపుకొని ఓ సారి నిమ్మ చెట్టుకేసి చూసా.. ఆ చెట్టు లాగే అమ్మకి సహనం ఎక్కువ. అన్ని సర్దుకొని బయటికొస్తుంటే బాపుని పట్టుకొని వెల్లకని బాపమ్మ ఏడుస్తోంది. నేనేడికి బోతున్ననే ఆ ఇంటికేగా.. అదేమో దూరం ఉన్నట్టు చేస్తున్నావ్ పది ఇండ్ల దూరమే గాధవ్వా.. అనుకుంటూ బయల్దేరాం నిజమే కరక్టుగా లెక్క బెడితే ఐదిండ్లు దాటంగానే వచ్చింది ఆ ఇల్లు.. ముందుగానే మా అన్న చెప్పినట్టున్నాడు ఆ బాపమ్మ కి ఇంటి బయటనే నిల్చొని చూస్తోంది. అల చేరుకున్నామో లేదో.. మా బాపుని దగ్గరికి తీసుకొని ఇంత కాలానికి ఈ అవ్వ గుర్తోచ్చిందారా అంటూ దగ్గరికి తీసుకొని కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుంది. లోపలికి అడుగుపెడుతుండగా..నన్ను తన చంకనెత్తుకుంది. నాకు ఊహ మోదలైంది అప్పటి నుండే కావచ్చు తనని మొదటి సారి చూస్తున్నట్టుగా అనిపించింది. అంతకు ముందు మేము ఈ ఇంట్లోనే ఉండే వాళ్ళమంటా నాకెంతకి గుర్తు రాలేదు. ఏవి గుర్తు రాకపోవడం గురించి ఆలోచిస్తుంటే బహుశా నా బాల్యం ఆ క్షణం నుండే మొదలయ్యిందేమో.. ఈ బాపమ్మ మా అమ్మని ముద్దుగా సరోజనవ్వ అని పిలిచేది.

ఈ ఇంటికి మారాక అమ్మకి కాస్త ఊరట లబించింది. నన్ను కూడా స్కూల్ కి పంపడం మొదలు పెట్టింది. నేను రెండో తరగతి లో ఉన్నాననుకుంటా మా పెద్ద బాపమ్మ ఇంటికొచ్చింది ఏ మాత్రం కోపం గాని ఎలాంటి అసహనం ప్రదర్శించ కుండానే ఇంట్లోకి పిలిచి మర్యాదలు చేసింది మా అమ్మా.. మా అన్న మాత్రం గట్టిగానే తిట్టాడు ఎందుకోచ్చినావ్ అని. అమ్మ కల్పించుకొని తప్పు అలా మాట్లాడొద్దని అన్నయ్యని బెదిరించింది. ఇద్దరు బాపమ్మలు కాసేపు మాట్లాడుకొని పోయ్యోస్తవ్వా.. అనుకుంటూ వెళ్తూ వెళ్తూ నా చేతిల ఆటాన బిళ్ళ పెట్టి వెళ్ళింది.

చీకటి పడింది అమ్మ బుజంపై తలపెట్టి కడుపు మీద చెయ్యేసి పడుకున్న. అమ్మ నను దగ్గరికని తీసుకొని అట్ట తో విసురుతోంది.”అమ్మ.. ఆ బాపమ్మ ని ఎందుకు తిట్టలేదు నువ్వు” అని అడిగా. తప్పొప్పులు లెక్క లేస్తూ పైన దేవుడు రాసుకుంటూ ఉంటాడు. పాపం జేసినోల్లందరు ఏదో ఓ రోజు ఆళ్ళ పాపం తెలుసుకుంటారు. ఆల్లు తప్పు చేసారని మనం తప్పు చేస్తే ఇగ దేవునికేం పనుంటది. అమ్మ చెప్తోందంటే నిజమే అయ్యుంటది నిజంగానే దేవుడు అందరు లెక్కలు చూస్తున్నాడేమో.

కాలం తన పని తాను చేసుకుంటూ దొర్లుకుంటూ పోతున్న రోజుల్లో మా పెద్ద బాపమ్మ మళ్లీ వచ్చింది. మా అన్నయ నులక మంచం వేసాడు దాని మీద అమ్మ చేద్దరేసి కూచో అత్తా అని కుచోబెట్టింది అమ్మ కింద కుచున్నది బాపమ్మ పక్కన మంచం మీద నన్ను కూచోబెట్టుకున్నది. అన్నయ్య అక్కయ్య అటు పక్కన కూర్చున్నారు. నన్ను ముద్దు చేస్తూ మా చిన్న నాయన కూడా బడికి బోతాండ మా నాయనే.. అంటూ అప్పుడప్పుడే వచ్చిన కొత్త ఆటాన బిళ్ళ ఒకటి చేతిలో బెట్టింది. మంచిగ సదుకొవాలా.. పిల్లల్ని మంచిగా జూసుకో అవ్వ అంటూ మా అమ్మకి చెప్తూ ఉన్న పలానా మంచం లో వెనక్కి వాలింది. నవ్వుతూ మా అమ్మతో బిడ్డ నేను పురుగుల మందు దాగిన ఇగ సచ్చిపోతా కొడుకుని బిడ్డల్ని జాగ్రత్త గ జూసుకో అని చెప్తుండగా నోట్లో నుండి నురగలు వస్తున్నాయి బాపమ్మ కొద్ది సేపు కడుపును ఒత్తుకొని ఒత్తుకొని ఆగి పోయింది. మా అమ్మ బయటికొచ్చి అరుస్తూ అరుస్తూ ఇంటి చుట్టూ పక్కలోల్ల అందరిని పిలిచింది. మా ఇంట్లో ఎప్పుడు చూడనంత మంది గుమి గూడారు రిక్షాలో గాంధీ ధవఖనకి తీసుకెళ్ళారు. గ్యాసు మొద్దు పెట్టి ముక్కులకి పైపులు తొడిగి ఏమో చేసిండ్లు లాబం లేదు చచ్చిపోయింది ఇగ ఇంటికి తీసుకుబొమ్మన్నారు.

మా బాపుకు మా బాపుకన్న ముందు ఇంకో ఇద్దరక్కలు ఒక అన్న ఉన్నారు. మా బాపు వాళ్ళ అన్నకి నా ఐదో తరగతిలో అయ్యింది పెళ్లి. నాకు పాతికేల్లోచ్చిన కూడా తానేంటో ఇంకా అర్ధం కాలేదు. నా దగ్గర ఒక్క రూపాయి లేదు అది చస్తే నాకేంది అని మాట్లాడాడు..

మళ్ళీ మా బాపుకి బుద్ది చెప్పిన ఆ తాతే పైసలిస్తే శవాన్ని సాగనంపే పనులు మొదలైనయ్.. ఎన్నడు చూడని జనాలు మా ఇంట్లో మా ఇంటి చుట్టూ గుమి గూడారు. బాపమ్మని పాడే మీద పడుకోబెట్టారు. చావు డప్పు మోగడం మొదలయ్యింది ఆ శబ్దానికి నా గుండె భయం భయంతో వణికింది. చుట్టూ ఒకటే ఏడుపులు ఒక్కసారిగా మూకుమ్మడిగా నన్ను మధ్యలో కూర్చోబెట్టి నా చుట్టూ అందరు కావాలని చేరి బయపెడుతున్నట్టుగా అనిపించింది ఆ వాతావరణం. చావంటే ఇదేనెమో శవం ముందు గుడంబా తాగి మైకంతో పిచ్చిగా ఎగురుతున్నారు.. నా చేయిని ఎవరో దొరక బుచ్చుకొని ఆ గుంపులో నడిపించుకు పోతున్నారు. ఎంత తలెత్తి చూసిన మోసుకేల్తున్న శవం నాకు కనిపించట్లేదు నా ముందు వెనకా నా చుట్టూ అంత జనం వీధి అంత కిక్కిరుసుకుంది కొద్ది సేపటి తరువాత అందరు ఆగిపోయారు నేను అమ్మ బాపు అన్నయ అక్కయ కోసం వెతుకుతూ జనాలను తోసుకుంటూ ముందుకు నడిచా అక్కయ కనిపించింది మా చిన్నమ్మను పట్టుకొని. బాపు పొగలు కక్కుతున్న కుండ ని పట్టుకొని మెడలో దండ వేసుకొని ఉన్నాడు. బాపు పక్కనే అన్నయ్య. నాలుగు పక్కల పట్టుకున్న వారు నెమ్మదిగా మూడు బాటల కాడ దింపారు. ముందు బాపు వెళ్లి పాడే మీద పడుకున్న బాపమ్మ చెవిలో ఏదో మాట్లాడి వచ్చాడు. వరుసగా ఒకరి తరువాత ఒకరు వెళ్లి వస్తున్నారు. నా చూపులు మాత్రం అమ్మని వెతుకుతున్నాయి అమ్మ మా ఇంకో బాపమ్మ తో ఉంది. చాల సేపటినుండి ఎడుస్తున్నట్టుంది కావచ్చు మొహమంత పూర్తిగా వాలిపోయింది. అమ్మ కూడా వెళ్లి చాల సేపు చెవిలో ఏదో చెప్తూ ఏడ్చుకుంటూ తనని పట్టుకుంది. అందరు దూరం జరిపి పాడే ఎత్తారు. స్మశానం లో కట్టెల మీద పడుకోబెట్టారు కొద్ది కొద్దిగా అంటుకొని కాసేపటికి పెద్ద మంటలో తానేక్కడ ఉందో కనపడలేనంతగా కలిసిపోయింది.

చనిపోవడమంటే ఇదేనెమో అనుకుంటూ అందరం కలిసి బద్రకాలి చెరువుకి వెళ్లాం అక్కడే స్నానాలు కానిచ్చి ఇంటికి చేరుకున్నాం.. ఓ మూలకి కూర్చున్న ఆశ్చర్యంగా పోయిన బాపమ్మ జ్ఞాపకమై ఇంకా పిడికిల్లో బంది అయి ఉంది కొత్త ఆటానా రూపంలో.

ఇక అక్కడినుండి మొదలు, ఇద్దరు తాతలు, మా ఇంకో బాపమ్మ, మా అమ్మ వాళ్ళ నాయన అందరు అందరు చివరి రోజుల్లో మా అమ్మ సేవని అందుకున్న వాళ్ళే ఒక్కొక్కరుగా కాలం చెల్లుతుంటే చావంటే ఇదేనేమో అని అనుకోవడం ఇక అలవాటయ్యింది.. అందరు ఏడుస్తున్న కూడా నాకు మాత్రం ఏడుపు రాకపోయేది ఎందుకో తెలిదు..

చావు ను గురించిన ప్రశ్న చాల కాలం చాల మందిని అడిగాను. ఒక్కొక్కరు వారికి తోచినట్టు చెప్పారు.

అదొక ఘడ నిద్ర అని, దేవుడు దగ్గరికి వెళ్లిపోయారని, వారు వేరే దేహం లోకి వెళ్ళారని, మళ్ళీ ఎక్కడో పుట్టారని రక రకాలుగా ఎవ్వరికి తోచిన సమాధానం వారిచ్చేవారు. చిత్రంగా నేను తిరిగి ప్రశించేవాన్ని నువ్వు చెప్పేది ఎంత వరకు నిజం నువ్వేమైన ఇంతకు ముందు చచ్చిపోయి తెలుసుకున్నవా అని..

పోయిన ఉగాదికి…

నేను పుట్టక ముందే మా పాలోల్లాయన కొత్త కుండని సైకిల్ మీద పట్టుకొస్తుంటే దేనికో తగిలి పగిలిందంట. కుండ పగలటంలో సోధ్యం ఏముంది. అని ఎవ్వలైన అనుకుంటారు కాని గక్కడ్నే మొదలయింది ముచ్చటంత. ఆ కుండ పగలడం సంగతి జూషినోల్లు చెవులు కోరుక్కోవడంతో నిమిషంలో గల్లి గల్లంత పాకింది.

ఒక్కో ముసలోడు ఒక్కో మాట అన్నాడు. అమ్మమ్మలు, అమ్మలక్కలంత అయ్యో అయ్యో అన్నారు. గిదంత కాదు గాని పంతులు దగ్గరికి పోతేనే ఏం జేయాల్నో ఎర్కైతది అనుకొని కుల పెద్దలంత కలిసి పంతులు గార్ని కలిసి జరిగిన ముచ్చటంత అప్పజెప్పిండ్లు. నొసలు చిట్లించి ఏవో బొక్కులు ముందేసుకొని తిరిగేసి తిరిగేసి ఒక్క ఇషయం తెగేసి సెప్పిండు. ఇంగ మీ మందాటోల్లు ఉగాది పచ్చడి చేసుకునేడిదే లేదు. ఎవ్వలైన సేసుకుంటే అందరికి అరిష్టం అని చెప్పిండు. ఇది జరిగిన శాన ఏండ్లకి నేను బుట్టిన కాబట్టి ఇది నా చేతిల లేని సంగతైంది. నాకు అర్ధం కాదు గాని కుండ అనక పగలదా? పగలగొట్టినోడు అందరికి తెలిసేలా ఎందుకు పగలగొట్టిండు? పగిలితే పగిలింది గాని గీ పచ్చడ బంధు వెట్టడం ఏందో నాకైతే అస్సలు సమజ్ గాలే… అందరింట్లో ఏందో గాని ఉగాది పండగొస్తుందంటే గీ పచ్చడి గురించి కనీసం ఒక్క సారైనా మా అమ్మతో లొల్లి బెట్టుకునేటోన్ని.

తెల్లారగట్లల్ల లేచినవెంటనే గదే గా రాఘవేంద్ర రావు సినిమాలో లాగ పడుకున్న మా పక్కల నిండ, ఇంక నా మీద వేప పువ్వు రాలేది. ఎంతగా రాలేదంటే నేనే వేప పువ్వు పరుపులో పడుకున్నట్టుగా అనిపించేటిది. ఎంతైనా ఎండా కాలం, ఇంట్లో కరెంటే లేంది పంక యాడికెల్లివొస్తది? గందుకే ఎండాకాలం అంత ఇంటెనకాల వేపసెట్టు కిందే మా పక్కలు. వేప పువ్వు రాలుతుందంటే పండగ దగ్గర పడ్డట్టే..

గింతంత గాలి తగుల్తే సాలు గుప్పెడు పువ్వు రాలేది. రంబులో, గోలెంలో, బకిట్లో ఆడ ఈడ అని తేడా లేకుండా యాడ బడ్తే ఆడ ఒకటే పడుడు. మా అమ్మకి వాకిలి ఊడ్వలేక యాష్టకోచ్చేది గాని నాకు మాత్రం మస్తు సంబరంమయ్యేది. రేడియోలో మౌనమేలనోయి అనే పాట వస్తుంటే చెట్టు కేసి మౌనంగా సూస్తుండేవాన్ని. చెట్టు నుండి పువ్వు విడిపోవడమే ఆలిస్యం నేల మీద పడకుండా అందుకోవా ల్నని ఎంత ఆరాట పడేవాన్నో..

పొద్దున్నే లేచి వేపాకు కలిపిన గోరెచ్చని నీళ్ళు తల మీద నుండి పడుతుంటే ఆ హాయి మాటలకు అస్సలు అందదు. రెండు నిండు బకీట్లు ఐపోయినంక కూడా కోరిక తీరక పోయేటిది. అమ్మ చూసిందంటే ఇక అంతే జ్వరం వస్తదని బలవంతంగా ఆపేసి తల తుడిచేది. పండగ గద తెల్లారగట్లే లేచి మా అమ్మ, అక్కయ ఇంటి పనుల్లో పడేటోల్లు. మా బాపు పొద్దున్నే వరంగల్ కి పోయేటోడు కొత్త సంవత్సరం కదా ఆల్లు పనిచేసే దుకానాలకి వెళ్లి మావిడాకు పెట్టి పూజలు చేసుకొని పొద్దునే మళ్ళీ ఏడెనిమిది గంట్లకి వచ్చేటోడు. వస్తు వస్తు తెల్లని సంచినిండా మావిడాకు కుక్కుకొని తెచ్చేటోడు.

ఇగ నేను, మా అన్న ఆగకుండా మా అన్న నా కన్నా కొంచెం పొడుగు కాబట్టి నిల్చొని దర్వాజకు ఆ మూలనుండి ఈ మూల వరకు చిక్కగా మావిడాకు పెడ్తుంటే. నేనేమో ఇంకో ధర్వాజకి కుర్చేసుకొని పెట్టెటోన్ని. మా బాపు గోడెక్కి వేప కొమ్మ మీద నిల్చొని లేత మండల్ని పువ్వు రాలకుండా జాగర్తగా సుంచి కిందకు వేస్తుంటే మా ఇంటి సుట్టు పక్కనున్నోల్లందరు మా ఇంటెనకాల లైను కట్టేటోల్లు. దగ్గర దగ్గర పది పదిహేనిండ్లోల్లందరు వేప పువ్వు వేపాకు మండలు పట్టుకుపోయేటోల్లు. మావిడాకు పెట్టడం పూర్తయ్యాక ప్రతి ధర్వాజకు రెండు దిక్కుల వేప మండలను చక్కగా చిక్కియ్యడం తో ఇగ మా పని అయిపోయేడిది.

మాకెట్లాగో పచ్చడి బాగ్యం లేదు. ఆ సంగతి నా కన్నా ఎక్కువ మా ఇంటి సుట్టు పక్క ఉన్నోల్లందరికీ ఏర్కైన సంగతే. ఇగ ఆల్లందరు చెంబుల కొద్ది పచ్చడి తెచ్చి ఇచ్చేటోల్లు. మా హన్మకొండలో ఉగాది పచ్చడి పచ్చి పులుసు లాగ, చారు లాగ చేసేటోల్లు. ఒక్కో ఇంటిది ఒక్కో రుచి మా ఇంట్లో పచ్చడికి ఇక లోటే లేనంతగా అందరు తెచ్చిన పచ్చడి సగం అడ్డ నిండేడిది. మనమసలె జిహ్వ ప్రియులం. పెద్ద గిలాస నిండుగా దగ్గర దగ్గరగా ఓ పది గిలాసులు పైనే తాగేటోన్ని. ఏంటో తాగినప్పుడల్లా ఆరు రుచుల్లో ఏదో ఓ రుచి జివ్వుమనిపించేది.

అమ్మ అక్కయ ఉడికించిన శనగ పప్పు, బెల్లం రోట్లో కచ్చ పచ్చిగా దంచి సన్నటి రొట్టెలు చేసి ఒక రొట్టె మధ్యలో రోట్లో దంచిన పప్పు బెల్లం ముద్దని పెట్టి దానిపై ఇంకో రొట్టెతో అతికించి సన్నటి బచ్చప్పాలు చేసి డాల్డా తో పెనం మీద కాల్చుతుంటే ఎక్కడో కూసున్న మా బాపు మా అన్న నేను దిగ్గ దిగ్గ అడుగులేసుకుంటు పొయ్యి దగ్గరకొచ్చి కూచొని ఎప్పుడెప్పుడు రికాబులో వేసి ఇస్తుందా అని అవురావురని చూస్తూ కూసునే వాళ్ళం.

ఇక నా కోసం రికాబులో రెండు బచ్చాలు పెట్టి, గ్లాసు నిండా పచ్చడి పోసి ఇస్తే నెమ్మదిగా ఇంటెనక వేప చెట్టు కింద సంచి పరుచుకొని కూసోని ఒక ముక్క బచ్చప్ప ఒక గుటిక పచ్చడి అలా కళ్ళు మూసుకొని ఆస్వాదిస్తుంటే అబ్బ ఆ మాజా అనుభవించినోడికే తెలుస్తది. ఆ మజా నుండి బయటపడనీకి ఆ ఉగాది ఒక్కరోజు అస్సలు సాలదు.

పొట్ట ఫుల్లుగా నిండిన తరువాత కాయిదంలో ఓ పది బచ్చాలు దాక చక్కగా పొట్లం కట్టిస్తే. అది పట్టుకొని నెమ్మదిగా కొత్త అంగి కొత్త ప్యాంటు వేసుకొని నున్నగా దువ్వుకొని కొత్త ప్యారగాన్ చెప్పులు వేసుకొని టప్పు టప్పు అని శబ్దం చేసుకుంటూ.. టప్పు టప్పు అని శబ్దం చెయడానికి వెనక ఓ రహస్యం ఉంది. ఎందుకంటే ఆ సౌండుకు అందరి చూపు నా కాళ్ళ మీదే పడి నేను కొత్త చెప్పులేసుకున్నానని తెలుస్తుందని. గప్పట్ల మా దోస్తానలో ఆళ్ళ అడుగులు సౌండు విని ఎవరోస్తున్నారో గుర్తు పట్టేటోల్లం.

అడుగులో అడుగేసుకుంటు గల్లీకి అటు పక్కన ఇటు పక్కన అందరిండ్ల ధర్వాజలను మావిడాకు తోరణాలను ముగ్గులను చూసుకుంటూ చూసుకుంటూ ఆరిఫ్ గానింటికి చేరుకుంటోన్ని. ఆల్లమ్మ చేతిలో బచ్చాలు పెట్టి ఆడు నేను ఫిలిప్స్ టూ ఇన్ వన్ టేప్ రికార్డర్ లో సజ్జద్ అలీ, అత్తవుల్లః ఖాన్ పాటలు ఆస్వాదిస్తూ ఆళ్ళ తెల్ల నవారు మంచం లో వెల్లికల పడుకొని కాలుమీద కాలేసుకొని ముచ్చట పెట్టుకుంటు గడిపేటోల్లం.

ఏ పండగకైన మా చిన్నమ్మ వాళ్ళింటికి పోతే మాత్రం మా చిన్నమ్మ మమ్మల్ని సూసుకునే తీరు పండగ జరుపుకునే విధానం నాకు మస్తు ఇష్టం. ముల్కనూరు నుండి కొత్తకొండ చేరుకొని, అక్కడినుండి ధర్మారం. గ్రామం లోపలికి చేరుకోవాల్నంటే మూడు కిలోమీటర్ల నడక ప్రయాణం.

ఆ గ్రామం మొత్తం కూడా చాల పద్దతిగా ఒక వైపును పూర్తిగా కొండలు ఆక్రమించుకొని, ఆ కొండలపై బారులు తీరిన ఊడలతో కూడిన పెద్ద పెద్ద వృక్షాలు కమ్ముకొని చిక్కటి అడవిలా తోస్తే. ఆ ఆడవి మొత్తం మాదే అన్నట్టు రక రకాల జంతు పశు పక్ష్యాదుల రాజ్యం. మరో వైపంత పచ్చని పంట పొలాలు, అక్కడక్కడ నీటి తూములు, చిన్న చెరువు, ఇవన్ని కాదన్నట్టు పెద్ద పెద్ద బోరు బావులు. ప్రతి పొలం గట్టుకు ఆనుకొని చిన్న పాక. పాక పక్కన దూలంకు కట్టేసి పెట్టిన ఆవులు, ఎడ్లు, గేదెలు, పొలం గట్లకు కొండకు మధ్యన చిన్న మట్టి బాట. బాటకు ఇరువైపులా జామాయిల్, మామిడి, వేప, తుమ్మ, తాడి, మర్రి, శివశింతకాయ, చెప్పుకుంటూ పోతే తెగలేనన్ని పేర్లతో ఉన్న చెట్లు.

ఆ పల్లె మొత్తం మీద గట్టిగ లెక్క పెడితే యాబై ఇండ్లు ఉంటె ఎక్కువ. రేపు పండగ అనంగా మేము గియ్యాల్నే పోయేటోల్లం. తెల్లార గట్ల కోడి కూయక మునుపే మా చిన్నమ్మ లేచేది. ఇల్లు ఇంటి చుట్టూ పక్కన ఊడ్చి అలుకు చల్లల్నంటే రెండు మూడు గంటల పైమాటే ఇంకా ముగ్గుల సంగతి చెప్పేడిది ఏముంది.

నేను మా చిన్నమ్మ కొడుకులు ఇద్దరు తమ్ములని వేసుకొని పొలం గట్లని ఏలడానికి పోయేటోల్లం. చిన్నమ్మ వాళ్ళ ఇంటి ముందే రెండెకరాల శెలక అందులో ఒక్కోసారి ఒక్కో పంట. పత్తి, కంది, బబ్బెర, పొద్దు తిరుగుడు పోయినప్పుడల్లా ఏదో ఒక పంట గాలికి వయ్యారంగా ఊగేటిది. పొద్దు తిరుగుడు పంట గనక ఉంటె ఇగ సూసుకో పొద్దంతా ఆ పొలంలోనే.. ఆ గ్రామంలోని పంట పొలాల్లో, పండ్ల తోటల్లో మనసుకు అందని ఏదో వింత మర్మం దాగి ఉండేది. దానిని చేధించేందుకు యోగిలా సాగేది నా పరిశోధన. ఒక్కో సెకను ఒక్కో ఆకు మీద. లతలా పెనవేసుకున్న తీగల అందం ఓ లయలా నన్ను అల్లుకునేవి. విచ్చుకునే ప్రతిపువ్వు రంగులు నాపై చిలికిన భావం. వర్షం పడితే పాదాలు పరుగులు తీసేవి బంగారు రంగు బురద తూములోకి. పోటా పోటిగా అందరు కలిసి అమాంతం గాల్లోకి లేపి చాతి వరకు మునిగేటి ఆ బురద తూములోకి విసరడం. వీస్తున్న ఈదురు గాలులు విసురుతున్న వర్షం. అల్లరిగా సాగే బురద ఆటలు. ముక్కు పుటలను అదరగొట్టే పచ్చి వాసనకు బుక్కల కొద్ది మింగేయ్యాలన్నంత రుచి బురద మట్టికి చేరేది. ఎలాగో తినలేను కాబట్టే చీల్చుకుంటూ చీల్చుకుంటూ మునుగుతూ తేలుతూ బురదని ఆస్వాధించెవొన్ని.

తల పైకెత్తి పడుతున్న వర్షపు బాణాలు జివ్వు మని గుచ్చుతున్న కళ్ళు తెరిచి నీటితో మునిగిన ఆ నీలాకాశాన్ని తనివి తీరచూడాలని ఎంత తాపత్రయమో. ఒక్కోసారి తూఫాను వేగాన్ని సైతం చేతులు చాచి అక్కున వాటేసుకునే టోన్ని. ఆకాశం నేల నిండా మునిగి పచ్చని సముద్రపు అల నను అమాంతం ముంచేస్తున్న తలపు.
ఏంటో అనుభవిస్తున్నప్పుడు ఆ క్షణమే శాశ్వతం ఎందుకో ఎప్పటికి ఆ క్షణం లోనే ఉండిపోవాలని పిచ్చిగా కోరుకునేవాన్ని..

చిన్నమ్మ వాళ్ళింటి వెనకాల మధ్యలో పెద్ద చింత చెట్టు. దాని మొదట్లో కట్టెల పొయ్యి. ఆ చెట్టు చుట్టూ విశాలమైన వాకిలి. ఆ వాకిలికి ఆనుకొని లెక్క లేనన్ని ఆకు కూరలు కాయగూరలు పూల చెట్లు, పది పన్నెండు కోళ్ళు, ఒక కుక్క దాని పేరు మల్లేశం. దానికి తోడు రెండు పిల్లులు. ఇవ్వన్ని కుటుంబ సభ్యులు. ఇవేనా కాదు మెరిగలు వేసి పిలిస్తే లెక్కలేనన్ని పిచ్చుకలు పక్కకొచ్చి వాలి ముచ్చట పెట్టుకునేటివి.

ఆ గ్రామంలో ప్రతి ఇంటి ముందు రెండు లేక మూడు నీటి గోలాల్లో ఎప్పుడు నీళ్ళు నింపి పెట్టె వాళ్ళు. నాకు ఊహ తెలిసాక తెలిసిన విషయం ఏంటంటే ఆ గ్రామంలో లెక్కలేనన్ని ఎలుగుబంట్లు. ఒకటో రెండో చిరుతలుండేవి. ఎండాకాలంలో అవి నీళ్ళకోసం ఇళ్ళలోకి వచ్చేవని. కొండెంగ కోతులు మాత్రం నన్నెప్పుడు భయపెట్టేవి. ఇవేనా ఇప్పుడు జూ పార్కు లో చూస్తున్న రకరకాల జంతువలన్ని కూడా స్వేచ్చగా మా ముందే బారులు తీరి కేరింతలేసేవి.

బాబాయి కొత్త కుండ, పచ్చడి సామాను పట్టుకొస్తే చిన్నమ్మ పచ్చడి చేసే పనిలో పడితే అమ్మనేమో బచ్చప్పాల పనిలో పడేది. బాపు, బాబాయి ఓ పక్కన మంచం ఏసుకొని ముచ్చట పెట్టుకుంటుంటే, అమ్మ చిన్నమ్మ, నేను, అక్కయ్య, తమ్ముళ్ళు అందరం బచ్చప్పాలు తినుకుంటూ మస్తు బిజీగా ఉంటుండే. మా అన్న మా బాపమ్మ పక్కన కూసోని ఊరు కథలన్నీ మంచిగా ఇనేటోడు..

ఏంటో పాయలు పాయలుగా ఆలోచనలన్నీ సుదూర తీరాలన్నీ చుట్టేసింది.గతించిన అనుభూతుల జ్ఞాపకాల మూటను మరో సారి విప్పడానికైనా… కనీసం నెమరు వేసుకున్నకొద్ది తీగలా అల్లుకుపోయే తెగలేనన్ని ఆనందాల గుర్తులను గుర్తు తెచ్చుకోడానికైనా… ఇలాంటి పండగలు అవసరమే. పండగ చరిత్ర దేవుడెరుగు ఆ పండగ రోజుల్లో ముడిపడిన విషయాలే నాకు తెలిసిన చరిత్ర.

పట్నం ఏలడానికొచ్చిన ఇన్నాళ్ళకి, ఇప్పటికి కూడా నాకు ఉగాదంటే ఇష్టమే ప్రతి పండగకి ఏదో ఒక ఫేస్ బుక్ ఫ్రెండ్ ఇంట్లో హాజరు పడాల్సిందే.. కొత్త ఆనందాలకు నాంది పలకాల్సిందే.. గడిపిన రోజు మరో యుగానికి చరిత్రగా మిగాలాల్సిందే… ఇగో గిదే నేను అనుభవించి, అనుభవిస్తున్న పండగ ముచ్చట.

శివరాత్రి, ఆరిఫ్ గాడూ, నేనూ..!

ఇంగ రేప్పొద్దున పండగని తెల్వంగనే మా ఇస్కూలు దోస్తులవందరం కట్ట గట్టుగొని సైన్సు టీచర్ రాకపోయేసరికి కితాబులను సంచిలోకి ఎట్టి కిలాసు గలాసు లేదన్నట్టు కూసోని ప్లాన్ల మీద ప్లాన్లు ఏసుకొని గుండం వాడ అఫ్జలు, అర్షద్, డబ్బకాడి అమ్జదు దుదేకుల అఫ్సరు, కాకతీయ కాలని రవిగాడు, ఆరిఫ్ గాడు, ముడ్డబ్బాల కాడి హరి గాడు, ఇంకా నలుగురవైదుగురం ఒక్క ముచ్చటకొచ్చినం రేపు మాత్రం ఫుల్లుగా శివరాత్రి పండుగను పండగ జేసుకొవాల్నని. ఇంకేవుంది రవి గానికి ఆరిఫ్ గానికి సైకిల్ ఉండనే ఉండే ఇంగ నాకేం రంది ఊరంతా తిప్పి ఆల్లే ఇంట్ల పడగొడ్తారు అనుకొని ఇగ నేను గూడ సై అన్న.

ఆ రోజుకూడా రోజులెక్కనే తెల్లారింది. లెక్క ప్రకారం అయితే ఇస్కూల్ లేదు ఇంకో గంటైన పడుకునే హక్కుంది. ఆ హక్కును లాక్కుంటూ మా అమ్మ ఒకటే లేపుడు పండగ పూట ఇంత సేపు పడుకుంటే ఎట్లా అని. ఇంగ సరేనని లేచే సరికి అప్పటికే ఇంటి ముందు ఇంటెనకాల పండగ కళ కొట్టోచ్చింది. మా ఇళ్ళు పేరుకు పేదిళ్ళే అయినా మా అమ్మ సూసుకునే తీరుతో అదోక కళాకండం. భద్రకాళి చెరువు గట్టు కానుంచి చిన్న బకీటు నిండా మా అన్న ఆవు పేడ పట్టుకొచ్చేటోడు.

మా ఇంటెనకాల ఆ మూల నుండి ఈ మూల వరకు ఎంత పెద్ద అడుగులేసిన పదడుగులు తగ్గక పోయేటిది దగ్గర దగ్గరగా పరవాలేదనిపించే విశాలం. ఇంటెనకాల బావి, దానికి ఆనుకొని వేప చెట్టు దాన్ని అల్లుకొని చిక్కుడు చెట్టు మిగిలిన విశాలమైన వాకిలినంత ఊడ్చి పేడతో అలుకు చల్లి అవసరమైన చోట ఎర్ర మన్నుతో నెలలో నుండి పుట్టుకొచ్చిన గోడ మొదల్లో జానెడు మందంతో చక్కగా అలికేది. తెల్లని గోడకు ఆ ఎర్ర మన్ను పట్టితో జరి అంచుచీర కట్టుకున్న కేరళ అమ్మాయిలా అనిపించేటిది. ఇక అలకడంతోనే పని ఐపోయింది అనుకుంటే ఎట్లా గడపలను పసుపుతో పుదించి, అప్పటికి మా గడపలకి రంగు పేంటింగ్ వెయ్యలేదు నా మూరేడుతో రెండింతలుండే గడపే సాక్ష్యం మా అమ్మ సృజనాత్మక కథకి.

అప్పుడప్పుడు నేనేమైన అందంగా వంకర్లు తిరిగిన పూల గుత్తులను పేపర్ పై పరిస్తే దాన్ని ఎవ్వలైన పొగిడితే మాత్రం అదంతా మా అమ్మ చలువే. ఇక అందంగా గడపను బియ్యంపిండి పసుపు కుంకుమలతో చక్కగా పూర్తి చేసి ఇక కన్ను వాకిలి మీద పడేది. వాకిలి తనకో క్యాన్వాస్ మునివేళ్ళు కుంచెలయ్యెవి. సుద్దతో వేళ్ళు సుతారంగా తిప్పుతుంటే సుద్ద నేలను ముద్దాడుతున్నట్టు మా అమ్మ వేళ్ళు నేలకు చెక్కిలిగింత పెడుతున్నట్టు ఆ చేక్కిలిగింతేదో నాకు కలుగుతున్నట్టుండేడిది. మా అమ్మకి రక రకాల రంగులంటే ఇష్టం కచ్చిగా చెప్పాల్నంటే రంగులంటే పిచ్చి. తెల్లగా అల్లుకొని వాకిలి నిండా పరుచుకున్న ముగ్గులో కనకాంబరం, చిలకపచ్చ, ఆకు పచ్చ, నెమలి కంటపు నీలి, లేత పచ్చి పసుపు పచ్చ, నాలికపై మంత్రంవేసినట్టుండే అల్లనేరేడు పండు రంగు, పారాణి, ఇలాంటి రంగులంటే తనకి పిచ్చి ఇష్టం. అవ్వన్నీ కూడా ఆ ముగ్గులో అందంగా ఆకులో ఆకుల ముగ్గునిండా అలుముకుంటే అది నన్ను అదుముకునేది. మా దోస్తులెవరైనా పండగ పూట ఇంటికొస్తే మా ఇళ్ళు చూసి మస్తు పరిషాన్ ఐతుండే ‘పరిషాన్ లో పతంగులు ఎగిరేస్తుండే (తీవ్ర సంభ్రమాశ్చర్యం కలిగినప్పుడు మా దోస్తులమనుకునే ఊత సామెత)’ ఏ పండగైన మా ఇంట్లో రెండు పండగలు ఒకేసారి జరుగుతున్నట్టు ఉండెడిది ఆ ముగ్గుతో.

రేడియోలో శివో మహేశ్వరశ్శంభుః పినాకీ శశిశేఖరః వామదేవో విరూపాక్షః కపర్దీ నీలలోహితః శంకరశ్శూలపాణిశ్చ ఖట్వాంగీ విష్ణువల్లభః అనుకుంటూ వినిపించే శివాష్టకం తో మొదలయ్యేది నా స్నానం. పండగలోచ్చినప్పుడు గోరువెచ్చని నీళ్ళలో పచ్చని వేపాకు పరుచుకోవాల్సిందే. స్నానం పూర్తి కాంగనే తడి కలిపిన ఊబిది తీసుకొచ్చి నుదుట అడ్డంగా బొట్టు పెట్టేది. అప్పుడు మొదలయ్యేది బ్రహ్మమురారి సురార్చిత లింగం నిర్మలభాసిత శోభిత లింగమ్ జన్మజ దుఃఖ వినాశక లింగం తత్-ప్రణమామి సదాశివ లింగమ్ శుద్దంగా లీలగా వినిపిస్తున్నా గాత్రానికి అప్పుడే పాపాలని కడిగేసుకొని పునీతుడని అవుతున్నట్టు మది తేలికవుతుండే.. మా అమ్మ ఖచ్చితంగా ఆ రోజు ఒక్క పొద్దు ఉంటుండే.

మేము ఆకలికి ఓర్సుకోలేమని మా కోసం సేమియా పాయసం సగ్గుబియ్యంతో పరమాన్నం అన్నం ఆక్కూర చక్కగా వండిపెడితే పొట్ట నిండుగా తృప్తిగా తినేటోన్ని. మేమెందుకు ఉపవాసం ఉండకూడదనే ప్రశ్నకి మీ అందరి తరుపున నేనొక్కదాన్ని ఉంటున్న ఆ శివయ్య ఏమనుకోడు అనేది. నెమ్మదిగా బయటికొస్తుంటే జంగాయన జోలె పట్టుకొని వచ్చేటోడు పాట పాడుకుంటూ ఏమి సేతురా లింగా ఏమి సేతురా. గంగ ఉదకము తెచ్చి నీకు లింగ పూజలు సేద్దామంటే.. అని కమ్మగా సాగేది. ఆయనతో నాకు మంచి స్నేహం ఆ స్నేహం గురించి పెద్ద కథే అవుతుంది. శివుడి ప్రస్తావన రాగానే ఎప్పుడు నాకు ఈ పాట మెదిలేది ఊహ వచ్చాక శివుడ్ని కూడా లీనం చేయగల శక్తి ఆ గొంతుకలో ఉందని గట్టిగ నమ్మి ఆ గొంతుక ఎవరిదో అని పరిశోధించి ఆ గాత్రానికి దాసుడనయ్య ఆ గాత్రం మరెవరిదో కాదు డాక్టర్ బాలమురళి కృష్ణ గారు. ఈ మధ్య కాలంలో నన్ను వెంటాడే శివ గీతం భరణి గారి ఆట గదరా శివ ఆట గధ కేశవా.. సంగీతం నిజమైన భక్తి తత్వాన్ని మేలుకొల్పుతుందని గట్టిగ నమ్మే వాళ్ళలో నేను ఒకడ్ని.

శివుడి గురించి కథలు కథలుగ ఎన్నో చదివిన మనసుకు ఏ భావన కలగక పోయేటిది ఎందుకో వెయ్యి స్థంబాల గుళ్ళో మాత్రం నాకు తెలీకుండానే ఏవో అంతర్గత ప్రకంపనలు ఉప్పొంగేవి ఆ ప్రశాంత వాతావరణమో లేక ప్రతిధ్వనించే ఓంకార నాధమో లేక కమ్మగా వినిపించే గీతమో ఏమో ఏదో రకంగా మనసు త్రుప్తి పడుతుండే.

ఇంకేముంది చూస్తుండగానే ఆ ముచ్చట ఈ ముచ్చట పెట్టుకొంగానే సాయంత్రం అయ్యేటిది చీకటి బడేటిది. నేనైతే ఆ రోజు ఎదురు చూసేది ఆ ‘సాయింత్రం’ కోసమే. అప్పుడు నెమ్మదిగా నిన్న సైకల్ మీద బుట్టలో పెట్టుకోని అమ్మేటాయన దగ్గర కొన్న కందగడ్డలు సంచిలో నుండి తీసి శుబ్రంగా కడిగి రాతెండి గిన్నలో నీళ్ళు పోసి కొంచెం ఉప్పు వేసి గిన్నె నిండుగా కందగడ్డల్ని వేసి మూత పెట్టి కట్టెల పొయ్యి మీద ఉడికించేది. నేను మాత్రం పొయ్యి మొఖం, గిన్నె మొఖం సూసుకుంటూ ఎప్పుడెప్పుడు గిన్నె మీద మూత పొంగుతో గణ గణ మంటదో అని. ఇగ ఉడికిందని తెల్వంగనే నెమ్మదిగా నీళ్ళు వంపి ఇష్టీలు బెషన్లోకి దింపేది.

సుతారమైన పొగలు కక్కుతుంటే దేవునికి దణ్ణం పెట్టి మా అమ్మ ఒకటి రుచి చూసి పొద్దు ఇడ్శేధీ. ఒక్కొక్కరికి చిన్న కటోర(గిన్నె)లో రెండేసి ఇస్తే నేను మా అన్న మా అక్క వరుసగా సంచులు పరుచుకొని సకిలం ముకిలం పెట్టుకొని కూసోని ఓ సరికొత్త రుచిని సంతరించుకున్న మెత్తగా ఉడికిన కంద గూగం నెమ్మదిగా తింటుంటే మనసుని ఎక్కడికో తీసుకెళ్ళేది. కందగడ్డలు తినడం కోసమైనా శివరాత్రంటే నాకు మస్తు ఇష్టం. మా చిన్నమ్మ మాత్రం నూనెలో వేంపి చేసేది అది మరో అధ్బుతమైన రుచి. కాలక్రమేణా ప్రపంచానికి దూరంగా పరిస్థితులని కాలదన్ని తీసుకున్న రెండు నిర్ణయాల్లో ఒకటి ఆత్మహత్య రెండు ఇంట్లో నుండి పారిపోవడం మొదటిది ఎన్నో సార్లు ప్రయత్నించిన ధైర్యం చాలలేదు మనిషికి బతకడానికన్న చావడానికే ధైర్యం ఎక్కువ కావాలని అర్ధమయ్యింది.

ఇంట్లో నుండి పారిపోయి మా పరిస్థితులను చక్కదిద్దేంతటి ధనం మూట గట్టుకొని రావాల్నని ఇంట్లో నుండి పారిపోయి తెలీకుండా బైరాగులతో కలిసి పుష్కర స్నానానికి వెళ్ళినప్పుడు కంద మూలతో, పచ్చి దుంపల్ని ఉడికించుకొని కడుపు నింపుకున్నాం. ఆ తర్వాత మరో సారి ఇక ఎప్పుడు తిరిగి రాకుడదని పారిపోయినప్పుడు వైష్ణవ సాదుగణం తో రాష్ట్రాలు ఊళ్లు పల్లెలు తిరిగినపుడు కూడా ఇలాంటి దుంపలతో చేసిన వంటలతో కడుపు నింపుకున్నాం. తిండికి మించిన నీఘూడ సత్యాలే నను నిలబెట్టాయి ఒక రకంగా చెప్పాలంటే తత్వం తెలియకపోయినా శివ తత్వం కృష్ణ తత్వం నను ఉరి కొర నుండి తప్పించాయి. ఆ ప్రయాణం మిగిల్చిన ఆత్మీయులు ఒక రకంగా ఇప్పటికి నాకు బలం. మనిషిలా నన్ను మిగిల్చింది వారే. జీవితంలో నేను ప్రభావితమైన ప్రయాణంలో ఈ రెండు తత్వాలతో కూడుకున్న తత్వ ప్రయాణం. అదో తెగని పెద్ద కథ ఆ పారిపోవడం ఆ ప్రయాణాలు ఇంట్లో తెలీకుండా చెప్పిన సాకులు. ఇక ఆ కథని కంద గడ్డల్ని అలా ఉంచితే. నెమ్మదిగా జిహ్వను త్రుప్తి పరుచుకుని కంధల్ని పూర్తి చేసుకున్న టైం కి ఇంటి ముందు ఆరిఫ్ గాని చిన్న సైకిల్ బెల్లు మోగేది. అమ్మ నేను గుడికి బోయ్యోస్తా మా దోస్తులందరు వస్తాండ్లు మల్ల మధ్య రాత్రికోస్తా అనిచెప్పి బయటపడేటోన్ని.

ఆరిఫ్ గాని సైకిల్ ముందు హేండిల్ ని పట్టుకొని కూసుంటే ఆడు గాల్లో తీసుకెళ్ళేటోడు నెమ్మదిగా మా సైకిల్ భరత్ గాని మార్వాడి దుఖానం దగ్గర ఆగేది. ఇక నా జేబుల చిల్లర పైసలక్కుడా స్థానం లేదని తెలిసిన ఇషయమే. నన్ను మాత్రం సుసుకునేది ఆరిఫ్ గాడు రవి గాడే. ఇక భరత్ గాని దుకాణం లో రూపాయికి ఒక పొట్లం చొప్పున ఐదారు పెరుగు మూటలు కట్టించుకొని వర్కు సంచిలో ఏసుకొని ఇంకా కొన్ని వర్కు సంచుల్ని బతిలాడి అడుక్కొని బయల్దేరే వాళ్ళం.

వెయ్యి స్థంబాల గుడికి దగ్గరవుతుంటే అందమైన పట్టు చీరలు, కొత్త బట్టలు వేసుకున్న ఆడోల్లు పిల్లలు వాళ్ళను వరసగా నిలబెడుతూ జనం రద్దీని కంట్రోల్ చేస్తూ పోలిసోల్లు రోడ్డు మీద వాహనాలు ఆగకుండా కర్రలతో దబాయిస్తూ ముందుకు పంపించే ట్రాఫిక్ పోలిసోల్లతో కలిసి చుట్టూ విపరీతమైన రద్దీ ఆ సంబరపు అస్తిత్వాన్ని అరిచి మరిచి చెబుతున్నట్టు

మైకు గొట్టం నుండి వినిపించే భక్తి పాటలు ఒగ్గు కథలు బుర్ర కథలు నాటకాల శబ్దాలు. చీకట్లను చీల్చి చెండాడే రంగు రంగుల మిలుకు మిలుకుమనే యమ్ యమ్ ఖాన్ టెంట్ హౌస్ లైట్ లు తోరణాలుగా రోడ్డుకి వీదులకి ఇరుపక్కల. రోజు నా చోటులాగా నా సొంతం అన్నట్టు తెగ తిరిగి ఆడుకునే గుడి ఒక్కసారిగా ఎవరో అక్రమించేసుకొని ప్రశాంతంగా ధ్యాన ముద్రలో లీనమయి ఉండే దేవాలయాన్ని మూకుమ్మడిగా ఊపిరి తీసుకోలేనంత ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తున్నట్టు ఒక బికర దృశ్యం అక్కడ అలుముకునేది.

ఎట్లో గట్ల లైన్ ల నిలబడి లోపకి చేరుకున్నాం మేము కలుసుకోవల్నని అనుకున్న జాగాలోనే మా దోస్తుగాల్లందరు కూసోని ముచ్చట్లు పెట్టుకుంటాడ్లు. కాసేపు బుర్ర కథ, ఇంకాసేపు నాటకం, ఆ తర్వాత మా బాబాన్న (కొప్పుల రాజేందర్) మిమిక్రీ, ఆయన దోస్తులు పాడే పల్లె పాటలు తల్లి పాటలు ఇనెంత సేపు ఇని కిక్కిర్సిన జనాలను వాళ్ళు అప్పజేప్పుకునే మొక్కులను చూస్తూ గడిపి. అప్పుడు లైన్ లోకి దూరేవాళ్ళం అదే ఆ పులిహోర ప్రసాదం కోసం. నాకని ఒకసారి మా అమ్మకని ఓసారి మా అక్కకని మా చెల్లకని ఎవరెవరి పేరు చెప్పో ఒకటికి రెండు సార్లు లైన్ లో నిలబడి మా కాలి వరకు సంచులని పులిహోరాలతో నింపుకొని నెమ్మదిగా బయట పడేవాళ్ళం.

అక్కడి నుండి సైకిళ్ళ మీద పద్మాక్షమ్మ గుట్ట కాడ రావణాసురుణ్ణి పేల్చే జాగకు చివరన శివాలయం ఉంది. అక్కడకూడా ఆ రోజే ఏ రోజు లేనంత ఎక్కడ లేనంత జనం. మా కన్ను మాత్రం కొబ్బరికాయలు కొట్టే నంది దగ్గరే తలో కొబ్బరి చిప్ప జెజిక్కిచ్చుకొని సంతోషంతో బయటికొచ్చి ఇక నెమ్మదిగా చల్లని గాలులతో పద్మాక్షి గుట్ట మీదకెక్కి చీకట్లు అలుముకున్న సిటీ మధ్యలో అక్కడక్కడ మిలుకు మిలుకు మంటూ వెలుగుతున్న వీధి దీపాలను చూస్తూ తల కొంచెం పులిహోర నెమ్మదిగా తింటూ కాసేపు సేద తీరేవాళ్ళం. చర్చి లో కేకు, మసీదు లో మిటాయి, గుళ్ళో పులిహోర ఇదే అప్పట్లో మాకు తెలిసిన మతం. పులిహోర ఒక్క దఫా పూర్తి చేసి అందరి జేబుల్ల పైసలు లెక్క బెట్టుకొని ఇక టాకీస్ మీదకు ఎగబడడం. మేము సూడకుండా మిస్సయిన సినిమాలని ఒక్క పెట్టున రాత్రంతా సోలుగుతూ కండ్లు నలుచుకుంటూ ఒకటే సూసుడు మధ్య మధ్యన పులిహోరలో పెరుగు ముద్దా వేసుకొని ఒక్క బుక్క పులిహోర అంచుకు కొబ్బరి ఇగ జూసుకో పండగే పండగ. సినిమా ఐపోడమే ఆలిస్యం వీధులన్నీ సైకిళ్ళ మీద బలాదురుగా తిరుగుతూ శివరాతిరికిన్యాయం జేశేటోళ్ళం..

మొన్న పొద్దున్నే అమ్మ ఫోన్ చేసింది లేచినవా? స్నానం జేసినవా అవ్వ ( మా అమ్మ నాలో వాళ్ళ అమ్మని చూసుకుంటుంది అందుకే ప్రేమగా నన్ను అవ్వ, కన్నా అని పిలుచుకుంటది) ఇయ్యాల అసలే శివరాత్రి. అని చెప్పేంత వరకు కూడా తెలిలేదు ఆ రోజు పండగని. మనిషిని పరిస్థితులు ఎంతగా చుట్టు ముట్టి మనల్ని మనలోనే తప్పిపోయేలా చేసాయో అర్ధమయ్యింది. ఒక ప్రశాంతమైన పరిస్థితినుండి అందమైన జ్ఞాపకాలనుండి ఆధ్యాత్మిక చింతన చేతన నుండి ఎంతో దూరం నెట్టుకున్నానని స్పష్టంగ తెలిసొస్తుంది. మా దోస్తు వైష్ణవ సాధువు చెప్పిన మాటోటి గుర్తొచ్చింది. పరిస్థితులు ఎప్పుడు మన మీద కన్నేసి ఉంచుతాయి.

మనకు తెలీకుండానే మనసును మాయ ప్రాపంచికంలోముంచేస్తుంది. ఎంతటి విపత్తు వచ్చిన మనసెప్పుడు బ్యాలెన్స్ గ ఉంచుకుంటూ ఎప్పుడు భగవత్ చింతనలో అతి సాధారణమైన జీవన విధానాన్ని అలవరుచుకొని ప్రశాంతంగా ఉండే ప్రయత్నం చెయాలని. అది నేను చేయట్లేనని చేయలేని బద్ధకంలో కూరుకు పోయానని కూడా ఇప్పుడు మరింత స్పష్టంగా తెలిసోస్తాంది.

నేను పోగొట్టుకున్న కొన్ని సంబరాలు…!

పూర్తిగా ఆవహించిన చీకట్లో వెలుగుతున్న ముసలి దీపం ముందు పెట్టుకొని మట్టి నేలపై సంచి పరుచుకొని పుస్తకాలను ముందేసుకొని, ఇక అన్నయకి తెలియకుండా తన తెల్ల నోటు బుక్కులోనుండి చింపుకున్న ఓ మూడు జంట కమ్మలు నెమ్మదిగా మడతలు పెడుతూ అరచేయి సైజు లో కత్తిరించుకొని పెన్సిల్ తో తోచిన బొమ్మలు గీయడం మొదలుపెట్టా.  ఓ ముప్పై వరకు తయారయ్యాక ఒక్కో బొమ్మకి పక్కన వదిలిన ఖాళీస్థలం లో నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు ఇట్లు మీ నేస్తం రఘు అని రాసి రేపటికి సిద్ధంగా ఉంచుకోనేవాన్ని.

ఎంత ఇంగ్లీష్ పండగైన మా బోటి పిలగాండ్లందరికి చిన్నపాటి పెద్ద పండగే.. అప్పటికి ఇంట్లో కరెంటు లేదు. మా అన్న చేతికుండే నంబర్ల గడియారంలో పన్నెండు పడగానే తెలిసేది హ్యాపీ న్యూ ఇయర్ వచ్చిందని. నాకు ఊహ వచ్చేవరకు గ్రీటింగ్ కార్డులు కొన్న దాఖలాలు ఎంతకి లేవు. ఎప్పుడు నేను చేతితో గీసిన బొమ్మలే పంచేవాన్ని.

ఈ నూతన సంవత్సరం మనందరి జీవితాల్లో వెలుగుని ప్రసాదించాలని కోరుతూ అనే వాక్యం మా ప్రిన్సిపాల్ మేడమ్ గారు ప్రతి ఏడు మాకందించేవారు. ఎన్నో ఏళ్ళకి గాని మా ఇంట్లోకి కరెంటు వెలుగు రాలేదు. చిత్రం ఏంటో గాని మా అమ్మ తయారు చేసే ఒత్తి దీపాలు గొప్ప నేస్తాలు. ఎప్పుడైనా గాజు దీపం కొనడానికి చౌరస్తా కెల్తే నా సంబరం అంబరాన్ని తాకేది. కొత్త సంవత్సరం వస్తే ఇంట్లోకి చిన్న పాటి కిరోసిన్ గాజు దీపాలు కొనేది. అందులో ఒక దీపం తప్పనిసరిగా నాదే. వెలుతురిని ఎక్కువ తక్కువ చేసే వీలు గల చిన్న చక్రం కడ్డితో తెగ ఆటలాడే వాణ్ని. గాజు గోడల గదిలో బంది అయిన ఆ చిన్ని దీపం చమ్కీల ముసుగులో ముస్తాబైన పెళ్లి కూతురులా సిగ్గు పడుతున్నట్టుగా ఉండేది. పాపం ఆ సిగ్గులు నా కంట పడకుండా గాజు గోడలు ఆపలేకపోయేవి ఎలా ఆపుతాయి వాటికి మా అమ్మ మసి పట్టనిస్తేగా….

అప్పట్లో మా దోస్తుల్లో కొందరికి చీకటంటే భయం. చీకట్లో దయ్యాలు ఉంటాయని, పీడ కలలోస్తాయని, నాకూ చీకటంటే భయమే బాపు తాగోస్తాడని. కాని నిద్ర పుచ్చే అమ్మ ఒడిలో ఆ భయం కూడ బలాదూర్. నాకు తెలిసి మనిషిని మించిన దయ్యం కాని, దేవుడు కాని లేడని నా నమ్మకం. అందుకేనేమో ఏ దయ్యం కథలు నన్ను భయపెట్టలేక పోయేవి.

అన్ని రోజులకన్న ఆరోజెందుకో ఎవరు లేపకుండానే మెలకువ వచ్చేది. లేచి చూసే సరికి అమ్మ అక్కయ్య రంగు రంగుల ముగ్గులేస్తూ దర్శనం ఇచ్చేవారు. యదావిధిగా స్నానాలు కానిచ్చి చక్కని పోడి బట్టలు తొడుక్కొని పుస్తకాల బ్యాగును భుజాన వేసుకొనే టైం కి చిన్న గిన్నెలో రాత్రి బాపు తెచ్చిన బాదుష మిటాయి కొద్ది కొద్దిగా తింటుంటే ఇది అసలు న్యూ ఇయర్ అంటే అనిపించేది అంత తీయగుండేది. ఇక చక చక స్కూలుకి బయల్దేరడమే ఆలస్యం ఎదురుపడే నా బోటి పిల్లలంతా ఒకటే చెప్పుడు హ్యాపీ న్యూ ఇయర్ అని. దానికి థాంక్యూ విష్ యూ ద సేమ్  అని నేను… స్కూల్ కి చేరుకోగానే ఆ రోజు స్కూల్ లో యే  టీచర్ బెత్తం పట్టుకోదు. దానికి తోడు ఆరోజు ఒక్క పూటే ఇంకేం ఇక మాదే లోకం అన్నట్టు ఒకటే అల్లరి.  ఒకరికొకరం గ్రీటింగులు ఇచ్చిపుచ్చుకున్నాక అప్పుడు తీసుకోచ్చేది మా ఆయా క్రీమ్ బిస్కెట్లు, స్కూల్ బెల్లు మోగడమే ఆలస్యం కట్ట గట్టుగొని పిల్లలమంతా వీదిలన్ని నడుచుకుంటూ స్కూల్ వొదిలేసిన మా పాత టీచర్ల ఇళ్ళకు పోయి కలిసేవాళ్ళం. తిరిగి తిరిగి మ్యూజికల్ గార్డెన్ కి గాని, సినిమాకి గాని, జూ పార్క్ కి గాని వెళ్ళే వాళ్ళం.

రాను రాను రంగు రంగు బొమ్మల గ్రీటింగ్ కార్డులు రాజ్యమేలడం మొదలవడంతో అసలీ నూతన సంవత్సరం ఎందుకోస్తుందా? అని బాధ పడిన సందర్బాలు కూడా ఉండేవి. అందరు నాకు తీసుకొచ్చేవారు గ్రీటింగ్ కార్డు లు. నాకు ఏం చేయాలో తోచక తెల్ల కాగీతం మీద అందంగా వారి పేరు గీసిచ్చేవాన్ని. అది నాకు చిన్న తనంగా అనిపించినా రాను రాను అవే పేర్లు టీచర్ల దగ్గర ప్రిన్సిపాల్ మేడమ్ దగ్గర మంచి గుర్తింపు తీసుకొచ్చింది. ఆ రకంగా చూస్తే ఏమి లేని బీదరికం కూడా ఎంతో ఆనందాన్ని మిగుల్చుతుందని అర్ధమయ్యింది. ఇంట్లో ఎప్పుడైనా బొమ్మలు గీసుకుంటూ కూర్చుంటే మా బాపమ్మ మా అమ్మ చూసిమురిసిపోతుండే. ఆ తరువాత తరువాత న్యూ ఇయర్ వస్తుందంటే చాలు నాకు స్కూల్ లో వీధిలో మస్తు గిరాకి దాదాపు ఒక యాబై పై చిలుకు పేర్లు రాసేవాన్ని ఊరికే మాత్రం కాదు అప్పటి నేను గీసిచ్చే బొమ్మల ఖరీదు రెండు రూపాయల నుండి ఐదు రూపాయలవరకు ఉండేది వచ్చిన మొత్తంతో గ్రంధాలయం రుసుము కొత్త కథల పుస్తకాలు, కొన్ని నెలలకు సరిపడా పోస్ట్ కార్డులు నా సంచిలో ములిగేవి..

కాలంతో పాటే సంబరాలు కూడా మారుతూ వచ్చాయి దానితో పాటే నేను కూడా..

పోస్ట్ కార్డుల కాలానికి తెర దింపుతూ ప్రత్యక్షమైన టెలిఫోన్ బూత్ లు, వాటి దాటుకుంటూ ఇంటర్నెట్ లు, జేబులో సెల్  ఫోనులు. మార్పు ఊహించిందే వెలుగు కూడా ఊహించిందే అయిన అర్ధం కానిదొక్కటే ఇతరులకి నేను దూరమవుతున్నానా, లేక నాకు నేనే దూరమవుతున్నానా ప్రతి ఏడు దేహాన్ని వెలుతుర్లోకి పంపిస్తూ నేను ఒంటరిననే చీకట్లోకి నెట్టుకుంటున్నాన ఏమో.. వేటికుండే అస్తిత్వం వాటిదే కాలంతో పాటు దేహాన్ని దొర్లించిన మనసు మాత్రం ఎప్పుడు గతం తాలుకు కొండచారికల్లో ఊగిసలాడుతూ ఉంటుంది. ఆనాడు దాచుకున్న గ్రీటింగ్ కార్డులు తడిమితే చాలు ఏదో తెలియని ఆలంబన, ఏదో తెలియని ఆప్యాయత ఒక్క సారిగా ఆ మనసుతో నా మనసు పెనవేసుకున్న ఆనందాల నావ కనులముందు ప్రత్యక్షమై గిలిగింత పెడుతుంది.

పిచ్చి మనసుకు ఎంత ఆరాటం గడిపినంత సేపు తెలీదు రాబోవు కాలాలకు అవొక అమృత గడియలని.

న్యూ ఇయర్ అంటే ఇప్పటికి నాకిష్టం.

ఇంట్లోకోచ్చే కొత్త చిమ్ని దీపాలు. బాపు తీసుకొచ్చే బాదుష మిటాయి. అమ్మ అక్కయ ఇంటి ముంగిట్లో, వెనక వాకిట్లో వేసే రంగు రంగుల ముగ్గులు. స్కూల్ లో పెట్టె క్రీమ్ బిస్కెట్లు. మా బాపమ్మ కొనిచ్చే నిమ్మ చాక్లేటు. ఎక్కడో దూరాన మిత్రులు పంపే జ్ఞాపకాల లేఖలు, కొత్త సినిమాలు. ఓహ్ నెమరు వేసుకున్న కొద్ది ఎన్నెన్ని జ్ఞాపకాలో..

నా పేరు నయీం…. (చిన్న కథ)

ఉదయం 5.00 గ..

దూరాన మసీదు మైకు గొట్టం నుండి నమాజు తో తెలవారింది.

వస్తున్న నమాజు శబ్దానికి మెలకువ వచ్చింది.   

దుప్పటి తెరుచుకొని ఒళ్ళు విరుచుకుంటూ ఒక చేత్తో కళ్ళజోడు కోసం వెతుకుతూ, నెమ్మదిగా లేచాడు.

 

ఆదొక రేకుల గది,

సాధారణంగా ఆ గది లో అతను తప్ప ఎవరు లేరు ఇంకా పెళ్లి కాలేదు. 

సాదా సీదాగ కనిపించే తనకి ఓ పాతికేల్లుంటాయి.

మనిషి చూడడానికి కాస్త నేమ్మధస్తుడిగా, అమాయకత్వంతో, ఎప్పుడు ఆలోచనతో గడిపే రకం.

 

దొరికిన కల్లజోడుని టేబుల్ పై పెట్టి. వాష్ బేసిన్ దగ్గరికి వెళ్లి, నిద్ర మబ్బు పోవడానికి వాష్ బేసిన్ కులాయి విప్పి దోసిలితో నీళ్లు ముఖాన జల్లుకొని రెండు చేతులతో ముఖాన్ని నుదురు దాటిస్తూ కళ్ళు తెరుచుకుంటూ అద్దంలో కనిపిస్తున్న తన కళ్ళని సూటిగా చూస్తుండగా..

 

నెమ్మదిగా తన మనసు మాట్లాడడం మొదలు పెట్టింది. 

“నా పేరు నయీం….”

 

కాళ్ళు చేతులు కూడా శుబ్రం చేసుకొని కింద పొడిగుడ్డను పరిచి తలకు టోపీ పెట్టుకొని నమాజుకు సిద్దం అవుతాడు. నమాజు పూర్తిచేసి, 

 

“మా అమ్మి పేరు జుబేద బేగం 

 మా అబ్బ సుల్తాన్ పాషా 

 నాకో చెల్లి నస్రీన్ ఫాతిమా 

 తమ్ముడు ఇక్బాల్” 

 

చొక్కా పాయింటు వేసుకొని కళ్ళజోడు తొడుక్కొని రేకుల గదికి తాళం బిగించి మెట్లు దిగి, రోడ్ మీద బస్ కోసం వేచి చూస్తుండగా బస్ వచ్చింది. 

పరుగులాంటి నడకతో బస్ ఎక్కాడు. కాళీగా ఉన్న సీటులో కూర్చొని నెమ్మదిగా కిటికీ నుండి వెనక్కి దూసుకెళ్తున్న ప్రపంచాన్ని చూస్తూ ముందుకు సాగుతున్న బస్ లో సాటి జనాల్లో ప్రయానికుడిగా ఉన్న ఓ ఒంటరి వ్యక్తి.

 

ఆలోచనలన్నీ వెంట వెంట దూసుకొస్తున్న. చూపులు మాత్రం కిటికీ పక్కన వెనక్కి సాగిపోతున్న బ్రతుకు చిత్రాలను ఆకాశ హర్మలను చూస్తూ…

 

మా అబ్బ… ఇంటింట ప్లాస్టీకు సామానును తోపుడు బండి మీద కొనుక్కొని, పెద్ద గరాజుకెల్లి అమ్మేస్తుంటాడు.

మా అమ్మి… మూరెడుకు భారాన చొప్పున పూలు రోజంతా అల్లుతునే ఉంటది. 

నా చెల్లికి పెల్లిచేసినం మా భావ కోటి చౌరస్తాల చెరుకురసం పిండుతనే ఉంటడు. మిగిలిన కట్నం డబ్బులు తేలేదని చెల్లిని రోజు ఉతికి ఆరేస్తునే ఉంటాడు.  

నా  తమ్ముడు మస్తు సధువులు సదవాలి అని తెగ సదువుతుంటాడు. ఆడికి సదువుమీదున్నంత ఇష్టం నాకు లేదు. ఆడ్నైన సదివిద్ధామంటే పైసల్లేవు.

 

పైసలు.. ఇవి లేకే.. మా ఇంట్లోల్ల తిప్పలన్ని.

మా అబ్బ సేప్ప్తుంటోడూ అరేయ్ నీకు ఏ ఒక్క పనికూడా చాతగాదు. ఎందుకు పనికిరాని అసమర్దుడివి.

 

నిజమే నేను ఎందుకు పనికి రాని అసమర్దున్నే… నేను సమర్దున్నే అయితే ఇంకా నా వాళ్ళు ఇలా ఎందుకుంటారు.

నేనే సమర్దున్నైతే మా ఇల్లు ఇరుకుగల్లిల ఎందుకుంటది? 

కట్నం డబ్బుల కోసం చెల్లి పడుతున్న తిప్పలు తీరేవి. 

 

బహుశ మా అబ్బ ఎప్పుడు నన్ను సమర్ధుడిగా చూడ లేక పోవడమే నేనిలా ఉండడానికి కారణం.

ఎలాంటి బావోద్వేగాలు అంటకుండా, ప్రపంచం లోనే ఉంటూ ప్రపంచం తో పనిలేనట్టుగా మిగిలిపోయా, నా అసమర్ధతకి చిహ్నంగా ఓ ఒంటరి వాడిగా మిగిలిపోయా..

నన్ను నేను నిరుపించుకోవాలనుకుంటే కావాల్సింది డబ్బు.

డబ్బు కేవలం డబ్బు ఆ డబ్బే మా ఇంట్లో వాళ్ళ దాహం తీరుస్తుంది. నన్ను సమర్దున్ని చేస్తుంది. 

ఎలాగైనా చేసి డబ్బు సంపాదించాలి.ఏంటో ఈ డబ్బు..

 

నేనెవరో తెలియనంత వరకు ప్రపంచానికి నేనొక అజ్ఞాతాన్ని, నేనేంటో తెలిసిన నాడు ప్రపంచం చూపంత నా వైపే.

 

కసయోడికి తన కుటుంబం మీద ప్రేమ ఎక్కువ.

అయిన వాడి చేతిలోని కత్తికి పదునెక్కువ.

గొర్రె పోతు మెడకి నునుపెక్కువ

దానికి తనకన్నా కసయోడిమీదే నమ్మకం ఎక్కువ

ఇక ధర్మ సందేహంలో పాపా పుణ్యాల తావెక్కడ…!

బ్లేడి లైఫ్ 

 

ఏది ధర్మమో ఏది న్యాయమో ఎప్పుటికి నాకు అంతుపట్టని చిక్కు ప్రశ్న. ఒకడి మంచి మరొకడికి చెడు. అదే ధర్మం అని సమర్ధింకోవడమే జీవితమా? ఏంటో.. మనకు తెలిసిందే న్యాయం అనే ముసుగు తొడిగి మనసు మనల్ని ఊపిరాడనివ్వదు. 

 

ఆలోచనలు తెంపుతూ వాస్తవంలోకి వచ్చి చూడగా బస్సు అఫ్జల్ గంజ్ చేరుకుందని తెలుస్తుంది.

 

ఓ నేను పుట్టి పెరిగిన నా ఆనవాలు నా కోసం ఎదురోస్తున్నాయి.

 

కలీల్ గాడు ఈ గల్లిలల్లనే పరిచయం అయ్యాడు. నా ఒంటరి ప్రపంచాన్ని అర్ధం చేసుకున్నది వాడొక్కడే. వాడే గనక లేక పోతే ఇపుడు నేనిలా మిగలకపోయేవాన్ని.. వాడి పరిచయం తరువాత వాడిని నమ్మడం మొదలు పెట్టడంతో వాడు నన్ను పనిలో పెట్టాడు. ఆరేడు నెలలనుండి దాదాపు మా కష్టాలన్నీ ఒక్కొక్కటిగా తీరుతున్నాయి. ఇక వాడి పుణ్యమా అని మరో కొద్ది గంటల్లో నేను దుబాయ్ కెల్లబోతున్న.. ..

 

ఆలోచనను హత మార్చుతూ చార్మినార్ స్టాప్ లో బస్సు ఆగింది.

అందరితో పాటు దిగి బస్ స్టాప్ నుండి బయటికి రాగానే. తచ్చాడిన ఆ చిన్న నాటి వాసనలు ఒక్కసారిగా వెంట పడ్డాయి.

 

మరో కొద్దిగంటల్లో నేను తెగ తిరిగిన ఈ చోటుకి దురం కాబోతున్న. ఉన్న ఈ కొన్ని గంటలు నేను పుట్టి పెరిగి తిరిగిన ఈ గల్లిలని హత్తుకోవాలని ఇక్కడికొచ్చ.

 

నోరు మేధపకున్న నా బ్రతుకికి నిలువెత్తు సాక్ష్యం ఈ చార్మినార్. నా చిన్ననాటి రోజులన్నీ ఈ రద్ది మనుషులమధ్యే గడిచింది. బ్రతుకు చిత్రాల నడుమ చిత్రంగా సాగేది కర్రతో నెట్టుకుంటూ పోయే నా టయీర్ ఆట.

 

ఏ మార్పు లేదు.. చార్మినార్ కి, దాని వాకిలి నిండా పరుచుకున్న జీవితాలకి. 

 

ఏంటో ఈ జీవితం చూస్తుండాగానే కాలం అల పరుగులుతీస్తునే ఉంటుంది మన ప్రమేయం లేకుండా. 

ఇప్పుడంత రద్దీ లేదు గాని పండగ దినాల్లో ఆ సందడే వేరు. 

 

నేను నా ఇంట్లో వాళ్ళతో తప్ప ఎవరితో మాట్లాడింది లేదు. 

అయిన అందరు నాకు పరిచయమే నేనే వారికి తెలియదు. 

చెప్పానుగా ప్రపంచంతో పని లేనట్టు ఓ ఒంటరి పిచ్చివాడిగా గడిచింది చిన్నప్పటినుండి ఇప్పటి వరకు.

అయిన ఈ వీదులే నా నేస్తాలు, ఆ మక్కా మస్జిదె నా చోటు, 

ఆ చార్మినార్ ఆలింగనంలో ప్రశాంతంగా సేద తీరేవాన్ని.

 

నెమ్మదిగా నడుస్తూ చుట్టూ చూస్తూ ఆలోచిస్తూ మక్కా మస్జిదు ఎదురుగా రోడ్డు మీద తోపుడు బండి మీద పొయ్యి పెట్టి దోసలు వేస్తున్న చోట ఆగి, 

ఎక్ బట్టర్ దోస.. ఆర్డర్ ఇచ్చి తాయారు చేస్తున్న దోసలను చూస్తూ నెమ్మదిగా ఆలోచనలోకి…

 

మా అమ్మ తర్వాత నాకు తిండి పెట్టేది ఈడే నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి రోజు పొద్దున్న వీడి దగ్గర టిఫిన్ చెయ్యందే రోజు గడవదు, దునియా తెలవదు. 

 

ప్రతి రోజు చూసేవాన్ని ఏ రోజు ఎక్ దోస అనే పదం తప్ప ఇంకో మాట వాడితో పలికింది లేదు. ఏంటో చిత్రంగా ఈ రోజు కూడా ఏమి మాట్లాడలేక పోయా..

 

చేతికిస్తున్న దోసాని తీసుకొని నెమ్మదిగా తినడం పూర్తయ్యింది. మక్కా మస్జిదు లోకి వెళ్లి ఎగురుతున్న కపోతాలు, వాటికి దాన వేస్తూ పిల్లలని చూస్తూ.

 

ఈ మక్కలోనే ఎన్నో దువాలు చేస్తే అల్లా దయ వళ్ళ నేను పుట్టానట.

అందుకే అమ్మికి, అబ్బ జాన్ కి ఈ మసీదంటే ప్రాణం.

 

అల్లః యాడుంటాడో తెలియక పోయిన నీతోడు ఉంటాడ్రా… అని అమ్మ చెబితేనే నమాజు చేస్తున్నా…

నాకు తను ఉన్నాడన్న నమ్మకం ఇప్పటికి కలగ లేదు. 

అమ్మ చెప్పింది కాబట్టి దేవుడున్నాడని నేను నమ్ముతున్న…

 

ఈ మెట్ల మీదే కూర్చొని పాపం పుణ్యం, ధర్మం న్యాయం, నరకం స్వర్గం, అని ఏమేమో చెప్పే టోడూ మా అబ్బ జాన్.. ఒక్క ముక్క అర్ధమైతే ఒట్టు.

నాకు అర్ధమైంది ఒకటే నను కన్నది నా తలిదండ్రులు వారే నా దేవుళ్ళు బస్.. 

అంతకు మించి ఎం చెప్పిన ఎం జరిగిన అంత పిచ్చిగా ఉంటుంది. అందుకే ఈ విషయాలకి నేను దూరం.

 

అమ్మ తరువాత నను అమ్మలా సేద తీర్చేది ఈ మసిదే అందుకే నాకు ఈ మసీదన్న కనిపించని దేవుడన్న ఇష్టమే..

 

నేను ఈ దేహాన్ని కాదంట… ఆత్మనంట… ఆత్మని కప్పుకున్న తొడుగు ఈ దేహమంటా కావచ్చు. నేను కాదనను.

చివరికి నేను అత్మనని నా మెదడు కూడా నమ్మింది కాని ఎం లాభం నాకు నాకు చెప్పినోడికి ఇద్దరికి ఇంకా అనుభవంలోకి రాలేదు.

 

నెమ్మదిగా బయటికొచ్చి చార్మినార్ వైపుకు అడుగులు. పొద్దున్న లేవడమే ఆలస్యం టయిరు పట్టుకొని దిని చుట్టూ తిరుగుతూ ఆడుకోవడం. 

అబ్బాజాన్  చెంప పగలగొట్టినపుడు ఏడుస్తూ వచ్చి ఇక్కడే కూచునే వాణ్ని. 

నేను ఇక్కడే కుర్చుంటానని మా అమ్మకి తెలుసు అందుకే మా అమ్మ భోజనం టైం కి వచ్చి నన్ను ఎత్తుకొని తీసుకెళ్ళేది. 

 

ఈ చరిమినార్ చుట్టూ వీధులన్నీ ఎప్పుడు నన్ను హత్తుకుందామ అని చూస్తున్నాయి. ఈ వీదులకి ఈ చార్మినార్ కి మరి కొద్ది గంటల్లో నేను దూరం. కాదు కాదు నా మనసుకే నేను దూరం కాబోతున్న.

 

కిందికి దిగి చార్మినార్ మూల దుర్గ పూజని చూస్తూ.. 

 

ఎవరి నమ్మకాల్లో వారు ఉండడమే మంచిది. కనీసం ఆ నమ్మకల్లోనైన ఆనందంగా బ్రతుకుతారు. ఏంటో అప్పుడప్పుడు దేవుడున్నాడనే బ్రమ నిజమనిపిస్తుంది. కొందరి నమ్మకాలని చూస్తుంటే. ఉన్నాడేమో నిజంగానే రక్షిస్తున్నడెమో ఏమో.. ఎవరికి తెలుసు… 

 

మెల్లిగా అడుగులు చార్మినార్ వొదిలి వీధిలోకి నడుస్తూ ….

 

కనపడే ఆ ఇరుకు గల్లిలోనే మా ఇల్లుండేది. కోల్ల లొల్లితోనే రోజంతా గడిచేది నాకు.

 

అన్ని తప్పని తెలిసిన తప్పు చేస్తూనే ఉంటాం. ఒకడు ఇంకొకడి మంచిని కోరేవాడైతే  ఈ లోకమంతా ప్రవక్తలే, ప్రపంచం అంత సాదువులే. ఇది ఎప్పటికి జరగని తీరని ఓ అందమైన కల.

 

ఆలోచనలు ఇరానీ కేఫ్ దగ్గర ఆగిపోవడంతో లోపలికెళ్ళి కూర్చున్నాడు. ఒక చాయ్ ఆర్డర్ ఇచ్చాడు. ఇచ్చిన కాసేపటికి తెచ్చిన చాయ్ ని తాగుతూ.  

 

నేను జ్ఞానినో అజ్ఞానినో తెలుసుకోవాలన్న తాపత్రయం లేదు. 

అన్ని తెలుసనుకునే ముర్కున్ని, ఏమి తెలియదని సమర్ధించుకునే అమాయకుణ్ణి.

 

బయటికొచ్చిన కాసేపటికి కాస్తున్న ఎండలో మండుతున్న కడుపుని పట్టుకొని 

కనిపించిన మదిన హోటల్ లోకి దూరి బిర్యాని ఆర్డర్ ఇస్తూ కూర్చున్నాడు.  

 

బ్రతుకు పోరాటంతో పోలిస్తే, ప్రతి నినాదం, ధర్నాలు, జులుసులు, శాంతి పోరాటాలు, వర్గ పోరాటాలు, మత కలహాలు, అన్ని పనికిమాలినవే.

ఆకలేస్తే కడుపు మాడక మానదు. తెల్లారితే ఏదో ఒక పనిచేసుకొని బ్రతకక తప్పదు.

 

వచ్చిన బిర్యనిని తిని నెమ్మదిగా బయటికొచ్చి, కిల్లి వేసుకొని..

బస్సు స్టాపులో బస్ కోసం ఎదురుచూస్తూ, వచ్చే పోయే వాహనాలను చూస్తూ…

 

ఉన్న జీవితం లోనే అధ్బుతల్లేవు ఇక కళ్ళు మూసుకుంటే లేని లోకాల బ్రమలో ఏమస్తుందో.

 

సమాజం ఎప్పుడు మన ఆలోచనలకి వెనకబడి ఉంటుంది. ఆ ఆలోచనలని అందుకోడానికే ఈ ఉరుకులు పరుగులు. 

 

బస్సు ఎక్కి కిటికీ వైపు కూర్చొని కొద్ది దూరం తర్వత కిటికిలోంచి కనపడిన చర్చి ని చూసి 

 

నా చిన్నపుడు మా అబ్బ జాన్ ని అడిగా అందులో ఏముంటుంది అబ్బా అని.

మా అబ్బ చెప్తుండే మంచి అని చెప్పిన మంచి మనిషిని మోలలతో కొట్టి శిలువేసారు. ఏంటో ఈ లోకం ఎంత చెడు చేసిన పట్టించుకోదు. మంచి చేద్ధామనుకున్నోని ఒర్వదు.

అందుకేనేమో ఎలాంటి ఎమోషన్స్ లేని నాలాంటి బండ రాయి కసాయి లే ఈ లోకమంతా.

 

బస్ దిగి హుస్సేన్ సాగర్ ఆ మూలనుండి నడుస్తూ.. బుద్దిడికి చేరువయ్యాడు. సాగరాన్ని, ఆకాశాన్ని, పక్షుల్ని సూర్య అస్తమయాన్ని మౌనంగా నిలుచున్నా బుద్దుడిని చూస్తూ…

 

చిన్నప్పటి నుండి చూస్తున్న… ఎండకి వానకి తడుస్తూ, వీచే పెనుగాలులని, మురికి కంపుని, రణ గోన ధ్వనుల్ని భరిస్తూ, ప్రశాంత వదనంతో ఆశీర్వదిస్తూ.

ఏంటో ఇప్పటి వరకు తను నాకు చెప్పింది ఏమి లేదు. నేను కూడా తనకి చెప్పింది ఏమి లేదు. ఇద్దరం ఓ శిలువల నిల్చోని ఉన్నాం కొన్ని యేండ్ల నుండి.

 

అక్కడినుండి నెమ్మదిగా గోరీలున్న చోటు దగ్గర కూర్చొని

 

ఎన్ని నమాజులు చేసిన ఎన్ని బజనాలు చేసిన చివరికిలా వెల్లికలా పడుకోవల్సిందే.

ఇక పాపం పుణ్యం అంత ఓ ట్రాష్… తనకు తానో లేక ఇంకొకరినో త్రుప్తి పరిచే వింత ఆరాటమే లైఫ్ బ్లేడి లైఫ్.

రేపెప్పుడో నేను కూడా చివరికి ఇక్కడే ఎక్కడో వెల్లికల పడుకోవల్సిందే… అయిన ఏంటో నా ఈ వింత ఆరాటం.

నా ఆరాటానికి ఓ అర్ధం ఉంది నా దైవాలైన అమ్మ అబ్బని  సంతోషపెట్టాలని. వారు తప్ప నాకు ఈ లోకంలో ఎవరు లేరు ఎవరితో పని లేదు. 

నా మాటలు వింటే నాకు స్వార్ధం ఎక్కువ అనుకోవచ్చు. నిజమే నాది స్వార్ధమే. నా స్వార్ధం కోసమే ఏ పని చేసిన, నేనే కాదు అందరు అంతే..

నాలంటోల్లె ఈ ప్రపంచమంతా కూడా.

 

ప్రపంచంతో సంబంధం లేకుండా నేనుంటే నాతో సంబంధం లేకుండా ఈ ప్రపంచం.

కొన్ని వేల ఎకాకుల్లో నేనో ఏకాకిని.

 

అక్కడి  నుండి అన్ని చూస్తూ తిరుగు ప్రయాణం. రేకుల గది తలుపులు తెరిచి లోపలికెళ్ళి తలుపులేసుకున్నాడు. అంత చీకటి. చీకటి కమ్మిన ఆ గదిలో టేబుల్ లాంప్ స్విచ్ ఆన్ చేసి కళ్ళ జోడు పక్కన పెట్టి..

టేబుల్ కి ఆనుకొని ఉన్న కుర్చీని లాగి నెమ్మదిగా కూర్చొని మొబైల్ దగ్గరకి తీసుకొని చూస్తే నో మిస్డ్ కాల్స్, ఏంటి ఇంకా కలీల్ ఫోన్ చేయలేదు. పని పూర్తయ్యాక చేస్తా అన్నాడు.

 

ఏంటో ఒక్కొక్కరికి ఒక్కో పిచ్చి మా అమ్మకి నేనంటే పిచ్చి, మా అబ్బకు నన్ను తిట్టడం అంటే పిచ్చి, నాకు నా కుటుంబం అంటే పిచ్చి, ఆ కుటుంబానికి డబ్బంటే పిచ్చి,

ఏంటో ఈ పిచ్చి గోలా.

 

నాకు లాగే కలీల్ గానికి ఇంకో పిచ్చి ఎప్పుడు ఎదోదేదో వాగుతాడు ఎక్కడెక్కడికో తీసుకెళ్తాడు, ఎవరెవరికో పరిచయం చేస్తాడు, నేను అల్లా కోసం ప్రాణలిస్తా అని ఆవేశంతో ఊగిపోతాడు. వాడి పనులన్నీ నేను చేసిపెడతాను కాని నేనెప్పుడు వాడిని సమర్ధించలేను, అలా అని విమర్శించలేను, వాడు చేసే పనుల్లో నా ప్రమేయం ఉన్న నాకెందుకో వాడి కున్న కసి నాకు లేదు. 

దేవుడంటేనే నాకు సరిగా తెలియదు. దేవుడి కోసం చేసే ధర్మ యుద్ధం గురించి ఎం పట్టించుకోవాలి.

 

ప్రపంచంలో శాంతి తీసుకు రావాలంటే ఒకరిని చంపడం అధర్మమేమి కాదని వాడి వాదన. ఏంటో ఈ యుద్ధం ధర్మనికో అధర్మాని ఏ రకంగ చంపినా పోయేది ప్రాణమే అనేది నా భావన. అయిన నాకేందుకోచ్చిన గొడవ నాకు నా కుటుంబం సంతోషం కోసం డబ్బు కావలి. డబ్బు వీడుస్తున్నాడు నేను పనిచేస్తున్నాను. ఇక పాపం పుణ్యం తో నాకు  సంబంధం లేదు.

 

ఇక  నా తల రాత రాసింది దేవుడే అయితే తనకు తెలుసుగా నేను చేస్తున్నది తప్పని, తప్పని తెలిసిన నా నుండి తప్పు జరిగితే దేవుడు లేనట్టే…

నిజంగా దేవుడుంటే ఈ యుద్ధాలను చూస్తూ ఎందుకూరుకుంటాడు. ఈ అసమర్ధుని చేతిలో తప్పు ఎందుకు జరగనిస్తాడు.

 

ఏంటి ఎన్నడు లేనంతగా వింత వింత ఆలోచనలు నను చుట్టూ ముడుతున్నాయి. నేను చేసిన పనికి భయపడుతున్నాన ఏమో చూస్తుంటే అలానే అనిపిస్తుంది. 

నేను దొరికే ఛాన్స్ లేదు. కాని దొరికిపోతే………..

 

నిశ్శబ్దం ఆవహించిన ఆ గదిలో గడియారపు ముళ్ళు శబ్దం అతి బయంకరంగా ఉంది. టేబుల్ లాంప్ వెలుతుర్లో  బయం తాలుకు వణుకు కళ్ళల్లో చేతుల్లో స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. నుదురు చిట్లిస్తూ భారంతో నిండిన తల నెప్పిని భరించలేక కను బొమ్మలను ముని వేళ్ళతో ఒత్తుకుంటున్నాడు. తల పట్టుకొని మళ్లీ ఆలోచనలు.

 

నేను దొరకను ఒక వేల దొరికితే.. ఆత్మని కప్పుకున్న ఈ దేహానికి ప్రపంచం ఓ వింత పేరు తగిలిస్తుంది అదే తీవ్రవాది. నేనెవరిని చంపలేదు కాని….. కాని కొన్ని వేల చావులకి ప్రత్యక్షంగానో పరోక్షంగానో నేను కారకున్నే. ఏంటో పూర్తిగా ఈ ఊబిలోకి చిక్కుకున్న. 

 

ఒక వేల ముందే చెప్తే ఏమని చెప్పను నేను తీవ్రవదినన. అదే చెప్తే సంతోషంగా భోగ బాగ్యలతో సుఖంగా ఉన్న కుటుంబం మళ్లీ మురికివాడలోనో మరెక్కడో బ్రతుకు లీడుస్తారు. లోకం నిజం చెప్తే ఎన్నడు నమ్మిందని. నన్ను ఓ తివ్రవాధిగా గుర్తించి అనుక్షణం నరకం అనే బిరుధిని ఇస్తారు జైల్లో..

 

ఇదంతా చూసి మా అమ్మి బతికుంటుందా. ఎవరికి తల వంచక తలెత్తుకొని తన పనిలో తాను గర్వంగా బ్రతికిన అబ్బ జాన్ తల నా మూలాన దించుకోవడం ఎంత వరకు న్యాయం.

 

ఎన్నడు లేంది ఏంటి నా గుండెలో ఈ భయం. నేను స్వర్ధపరున్నే కాని ఎదుటి మనిషి చావాలని కోరుకునే కసాయిని కాను. కాని నేను చేసిన పని నను కసాయిగా ముద్ర వేస్తుంది తప్పదు.

 

నా ఒక్క కుటుంబం కోసం కొన్ని వందల కుటుంబాలు బలి కాబోతున్నాయ????

 

ఆ చీకటి గది లో క్షణనికోసారి వాచీ చూస్తూ ఈ గోరం ఎక్కడ జరగబోతుందో తెలియదు, ఎలా ఆపాలో తెలియదు.

హా  దేవుడున్నాడని నమ్మే మా అమ్మి దువ సత్యమైతే ఆ దేవున్నే కోరుతున్న నా నుండి ఏ తప్పు జరగకుండా చూడు. ఏ గోరం జరగకుండా చూడు.

 

పొడి గుడ్డని నేలపై పరిచి నమాజు చేస్తూ…

 

దేవుడా  రక్షించు  నిను వేడుకునే అభాగ్యులని రక్షించు.. నీవున్నవో లేవో నాకు తెలియదు. అయినా వేడుకుంటున్న..

 

ఏంటో తను ఉన్నాడో లేడో.. కాని నేను తప్పు మానవత్వం కోణం నుండి చూస్తే నేను తప్పు చేశాను. ఆ తప్పుకు శిక్ష లోకనికన్న ముందే నేను వేసుకుంటున్న.

నా స్వార్ధం పూర్తయ్యింది. నా తల్లి దండ్రులని సంతోష పెట్టాను వారికి కావాల్సిన సౌకర్యాలన్నీ సమ కూర్చాను 

తివ్రవాధిగా నన్ను చూస్తూ వేదనకు గురి చేయడం కన్నా నేను లేకున్నా నా జ్ఞాపకాలతో వారు సంతోషంగా ఉండగలరు నాకా నమ్మకం ఉంది.

 

నిజం… ఏది నిజం.. తెలిసి చేసిన తెలియక చేసిన తప్పు ఎప్పుడు తప్పే.. ఆ తప్పుకి నేనే శిక్షించుకుంటున్న.. 

రెండు నిమిషాల గడియారపు ముల్లె ఇంత గుచ్చుకుంటుంది. కొన్ని వందల కుటుంబాల అక్రంధనల చూపులు ఇంకెంతగా గుచ్చుకుంటాయో ఆ నరకం అనుభావించడం కన్నా ఒక్క గుండుతో చావడమే స్వర్గం.

 

మొబైల్ ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది. చూస్తే ఖలీల్. గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటోంది. ఎత్తితే అవతలి వైపు నుండి ఖలీల్ గొంతు.

 

ముబారక్ నయీం ముబారక్ మనం అనుకున్నది సాధించం. మేము పెట్టిన బాంబు పేలింది. ఇపుడు హైదరాబాద్ అంత అల్లకల్లోలం. టీవీ చూల్లేదా.. ఒకటే అరుపులు, అక్రనాదాలు, వందల మంది మాంసపు ముద్దలై రోడ్లమీద గిల గిల కొట్టుకోవడం అః ఎంత చూడ చక్క చిత్రం దిల్ కుష్ హోగయా ఈ జీహాద్ యుద్ధం లో మనం గెలిచాం.

 

ఇక నువ్ ఏ టెన్షన్ లేకుండా దుబాయి కి వెళ్ళిపో సంతోషంగా ఉండు.

 

ఫోన్ పక్కన పెట్టి ఏడవడం మొదలు పెట్టాడు, భయం భయం కళ్ళల్లో భయం 

ఏడుస్తూ అంతా అయిపోయింది. ఇక నా తప్పుకి చావే ముగింపు.

 

చెప్పానుగా దేవుడు లేడు. కనీసం నేను నా కుటుంబన్నైన సంతోషంగా చూడాలని నాకు నేను వేసుకున్న శిక్ష

గన్ తీసుకొని మెదడు గురి పెట్టుకొని కాల్చుకుంటుండగా 

మళ్లీ ఫోన్ మోగింది.

 ఎత్తాడు.

 ఒరేయ్ నయీం నేన్ర పాషాని. ఎక్కడున్నావ్ విషయం తెలుసా!

మీ అబ్బ అమ్మి బాంబు పేలుడులో చచ్చిపోయారు. 

నువ్ దుబాయ్ క్షేమంగా వెళ్ళాలని దువ చేయడానికి మసిదుకెల్తుంటే బాంబు పేలిదంట 

వేరు పడిన తలలను చూసి గుర్తు పట్టారూ.

 అంతే 

కట్టలు తెంచుకున్న బాధ ఆవేశంతో ఫోన్ విసిరిగొట్టి 

యా అల్లః  “నా రాతను ఇలా రాసావా.. ఇదేనా నరకం అంటే..” 

మెదడులోకి  గుండు దిగుతూ 

కళ్ళ ముందు నల్లని తెర.

  

*మిత్రుడు జాహీద్ కవిత “ఆఖిరీ పల్ – చివరిక్షణం” ఆధారంగా..

స్మృతి సౌరభాలు

ఇంకా వెతుకుతున్నాను. వెతకడం నాకు కొత్త కాదు మరిచిపోవడం నాకో సహజమైన అలవాటు ఏ వస్తువు ఎక్కడ పెట్టానో గుర్తుకు రాక వెతుకుతూనే ఉంటా చాల సేపు. చిత్రం ఏంటో గాని వెళ్ళిన చోటుకి పది సార్లు వెళితే తప్ప నాకు దారి గుర్తుకు రాదూ అంత మతి మరుపు. మొత్తానికి దొరికింది పుస్తకం దాని మధ్యలో చిక్కుకున్న ఒకప్పటి కాగితం. కాగితం అనడం కాదు గాని చిన్ని ఉత్తరం అది ఇప్పుడెందుకు? ఇప్పుడవసరం! అని అనిపించింది.

 

దాదాపు ఎంతో కాలమవుతోంది బహుశ ఓ పుష్కరానికి పై మాటే.. కొన్ని అనుబంధాలు మనకు తెలియకుండానే ఎలాంటి మనస్పర్ధలు లేకుండానే ఎంతో దూరానికి, కాలానికి కూడా అందనంత దూరంగా నెట్టబడతాయి. అలాంటి అనుబంధమే ఎందుకో గుర్తుకు తెచ్చుకోడానికి, గుర్తుకు రావడానికి కాలంతో పాటు ఇంత కాలం వేచి చూడాల్సి వచ్చిందేమో. ఊగుతున్న గతం తాలుకు వంతెనపై మనసుతో ఒక్కో అడుగును వేయిస్తూ.. అలా పదిహేనేండ్ల క్రితపు  హన్మకొండ పబ్లిక్ గార్డెన్ ని రోడ్ కి ఆనుకోనుండే గ్రంధాలయానికి ఎప్పటి లాగే అడుగు పెట్టా సాధారణంగా కుడి వైపు పత్రికల విభాగానికి ఎప్పుడో గాని వెళ్ళను నాకెందుకో ఆదివారం తప్ప ఏ రోజు పత్రికను చూడలేను. ఎప్పుడు మనిషిని మభ్య పెట్టె, భ్రమ పెట్టె, భయపెట్టే వార్తలు.. సమాజం లో ఏం జరుగుతుందో తెలుసుకోవడం ముఖ్యమే కాని ఎన్నో విపత్తులు మన మీదకు కూడా పొంచి వస్తున్నాయి అనే భయంకరమైన వార్తలంటే బొత్తిగా చిరాకు. అందుకే ఇక నా దోస్తులేమో అందులోకి దూరే వాళ్ళు నేనేమో మాసపత్రికలు పుస్తకాలుండే, నడుస్తుంటే నాకు సూటిగా ఎదురుగా చివరగా ఉండే విశాలమైన గదికి అలవాటు ప్రకారంగా చేరుకునే వాణ్ణి.. గదిలోకి చేరుకోగానే కుడి వైపు సంతకం దిద్ది ఎడం వైపు అందరిని దీక్షగా పరీక్షించే లైబ్రేరియన్ వైపు ఒక చూపేసి వెళ్లి పెద్ద పుస్తకాల అలమారా దగ్గరలో వెనక నుండి గాలి బాగా వీచే కిటికీకి వెన్ను చూపేల కూర్చొని తోచిన ప్రతి పుస్తకాన్ని గంటలకొద్దీ నమలడం అప్పట్లో అలవాటైన ఒక వ్యసనం..  ప్రతి రోజు లాగే ఆ రోజు కూడా పుస్తకాలన్నీ మూకుమ్మడిగా ముక్కున వేలేసుకొని కిక్కురు మనట్లేదు. వాటిని చూస్తున్న ప్రతి సారి ధ్యాన ముద్రలో ఉన్న జ్ఞాన సాధువులా  తలపిస్తాయి. వాటిని చూస్తున్నప్పుడల్లా సాధువులు ఎందుకు మౌనంగా నిశ్శబ్ధంగా ఉంటారో అర్ధమవుతుంది. ప్రపంచం అంత పుస్తకాలను దాస్తున్న ఆ అలమారలో ఉందేమో అనే ఆశ్చర్యం కూడా కలుగుతుంటుంది. లోకం అంతా కూడా అరచేతిలో ఇమిడి వేలుతో తిప్పే ప్రతి పేజిలో బంది అయి నాతో ముచ్చట పెడుతుందని వింతగా మురిసేవాన్ని..

ఎప్పుడు నిశ్శబ్దం తొణికిసలాడే ఆ చోటులో కిటికి గుండా  వీచే గాలి కమ్మని సంగీతాన్ని తలపిస్తూ ఆ సవ్వళ్ళు మనసుని  పుస్తకాల్లోని లోకాలకు యిట్టే తీసుకెల్దుండే.. ఆ గదిలో ఉన్నంత సేపు ఎవరు ఎవరితో పెద్దగ మాట్లాడుకోకపోయిన రోజు కనిపించే వ్యక్తులు నోరు మెదపకుండా చిరునవ్వుతో పలకరించుకునే వారు. అలా చిరునవ్వు పలకరింపులో పరిచమైన వ్యక్తే శంకర్ ఆ పరిచయం గదికే అంకితం కాకుండా నా అడుగులు కూడా తనతో నెమ్మదిగా సాగేవి రోడ్ కి అవతల పబ్లిక్ గార్డెన్ ప్రహారి గోడకి ఆనుకొని కాలానికి తగ్గట్టుగా సీత ఫలాలు, కంకులు, పరికిపళ్ళు , గేగులు, మామిడి పళ్ళు, అలా గ్రామాల్లో నుండి బుట్టల్లో బండ్లల్లో తెచ్చి జామకాయలు కోసి ఉప్పు కారం చల్లి ఇచ్చే బండి కి, ఉడికించిన పల్లిలను పొట్లం కట్టి నిమ్మకాయ పిండి ఇచ్చే ఇంకో బండికి అటు పక్కనో ఇటు పక్కనో పెట్టుకొని అమ్మే వాళ్ళు. రోజు గ్రంధాలయం నుండి అడుగు బయట పెట్టడం ఆలస్యం ఏది కనపడితే అది కొనుక్కోవాలనే ఉండేది నాకు. ఎప్పటిలాగే జేబు ఎలాంటి బరువు లేకుండా చాల స్వచ్చంగా ఉండేది. శంకర్ జేబులో వారానికోసారి ఐదు రూపాయలనుండి ఇరవై రూపాయల వరకు ఉండేవి. అవి వారానికి సరిపడే విధంగా మేమిద్దరం  ఖర్చు పెట్టేవాళ్ళం. పండో లేక పల్లిలో కంకో ఏదో ఒక చిరు తిండి తీసుకొని గార్డెన్ లోకి అడుగు పెట్టి కర్ర పట్టుకొని ముందుకు అడిగేస్తున్నట్టు కనిపించే తెల్లని గాంధీ విగ్రహం దగ్గర మెట్ల మీద కూర్చొని నెమ్మదిగా లాగించేవాళ్ళం. అప్పుడప్పుడు గార్డెన్ కమ్యునిటీ హాల్ లో రాజస్థానీ మేళాలు జరుగుతుండేవి జరుగుతున్న రోజుల్లో ఎక్కువ సేపు అక్కడే గడిపే వాళ్ళం. శంకర్ బహుశ నా కన్నా వయసులో కాస్త పెద్ద వాడు ఎక్కువగా పుస్తకాలతో గడుపుతూ పొద్దున్న ఇంటింటికి పేపర్, పాల ప్యాకెట్లు వేస్తుండడం ఇక పరిక్షల సమయంలో పరీక్షా సెంటర్స్ లో ఏదో ఒక సెంటర్ దగ్గర ఎంసెట్ ఈ సెట్ కోచింగ్ సెంటర్ల కరపత్రాలు నలబై రూపాయలకోసం సూర్యుడు ఈ పక్కనుండి ఆపక్కకి ఒదిగే వరకు అక్కడక్కడే తిరుగుతూ అందరి చేతుల్లో పెడుతుండే వాడు. బహుశ సమాజంలో మెలగగలగడం బ్రతకగలగడం అప్పటికే అలవాటయ్యిందేమో ఎప్పుడు వాస్తవానికి దగ్గరగా ప్రపంచానికి దూరంగా తన ఆలోచనలు ఉండేవి. డిగ్నిటీ పేరుతో మనుషుల్ని మషిన్లు గ మార్చే రోజులు అప్పుడే కొత్తగా మొదలవుతున్నాయి. ఆ తరుణంలో నాకు శంకర్ ఒక ఆదర్శం. ఏ పని చేసిన దానికి గౌరవం ఇవ్వాలని మన చుట్టూ ఉన్న చిన్నా చితక కార్మికుల నుండి బడా వ్యాపారాలు ఉన్నతాధికారులు ప్రతి ఒకరు కూడా కష్టపడి పని చేసుకుంటూ చేసే పనిలో ఆనందం వెతుక్కుంటున్నారు. అందులో తప్పేముంది అంటూ ఒకరికి హాని కలిగించని ఏ పనైనా ఇష్టంగా చేసేవాడు వచ్చిన ప్రతిఫలాన్ని కళ్ళు  పెద్దవిగా చేసి చూసుకుంటూ మురిసిపోయేవాడు. ఇక మా ఇద్దరికి చెడు అని ముద్రేసుకున్న ఏ అలవాట్లు లేకపోవడంతో చాల ధైర్యంగ గర్వంగా ఉండే వాళ్ళం. సమాజం గుర్తించ తగ్గ చదువు లేక పోయిన మానవత్వానికి సరిపడా సంస్కారం మనిషిని అనిపించుకోగలిగే సభ్యత తనకి మెండుగా ఉన్నాయి. తన మాటలు ఎప్పుడు ఉత్తేజితంగా ఉండేవి మంచి మనసుతో ప్రపంచాన్ని గెలిచేయ్యోచ్చు అనే గట్టి నమ్మకం నాలో బహుశ తన సాంగత్యంలోనే అలవడిందనే చెప్పుకోవాలి.

ఒకరోజు పబ్లిక్ గార్డెన్ లో నేరెళ్ళ వేణుమాధవ్ కళ ప్రాంగణం లో జీవ హింస మహా పాపం పేరుతో శాకాహారం ప్రాముఖ్యతను తెలియచెప్పే మహత్తర కార్యక్రమంలో నాకు శంకర్ కి లక్ష్మి పరిచయం అయ్యింది ఆ పరిచయం తరువాత శాకాహార నినాదం వాడ వాడ ల స్కూల్ కాలేజీ స్టూడెంట్స్ తో నిర్వహించిన ర్యాలి లో పాల్గొన్నాం. అంతా అయ్యాక నాలుగు రోజుల తరువాత యధావిధిగా లైబ్రరీ ధాటి గార్డెన్ లోకి వెళ్ళగానే లక్ష్మి కనిపించింది. అప్పటి వరకు నేను గమనించిన అమ్మాయిల్లో కన్నా కాస్త పరిణితి చెందిన ఆలోచన విధానం తన మాటల్లో కనిపించడంతో నాకన్నా పెద్దావిడ అనే భావన పడిపోయింది అందుకే ఇక తన పేరుకి గారు తగిలించి మాట్లాడడం మొదలయ్యింది.

ఎంత చేసిన మాంసాహారం ఎంత పాపమో ప్రజలకి తెలియట్లేదు అని వాపోతుంటే దానికి శంకర్ మనం చేయగలిగింది మనం చేస్తాం. ఏ ఉద్యమానికైనా ఫలితం వెంటనే రావాలనుకోవడం మన అమాయకత్వం. ప్రపంచానికి మంచి చేసేవాడు ఆ మంచిని ముందు మనం మన చుట్టూ అలవరుచుకోవాలి. బహుశ నన్ను మాంసాహారం నుండి బయటపడేసిన అనేక ప్రేరెపనలో ఇది కూడా ఒక కారణమే. నడుం బిగించి ఎంత కష్టపడిన ఇన్ని సంవత్సరాలైనా నా కుటుంబం లో నా మిత్రుల్లో ఒక్కరిని కూడా పూర్తి శాకహారిగ మార్చలేకపోయాను. ఆ టైం లోనే కరాకండిగ ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నాం ముగ్గురం. ఎవ్వరిని మార్చలేక పోయిన మనం మంసాహరులుగా మారకుడదని. ఆ శపథం మాట పక్కన పెడితే నను పూర్తి శాకహారిగా మార్చిన బలమైన ప్రేరేణ మాత్రం వేరే చోట కలిగింది.

లక్ష్మి తాను మెడిసిన్ చేయలనుకునేది. నాన్న డాక్టర్ చాల స్వతంత్రురాలు అభ్యుదయ భావాలు ఎక్కువగా ఉండేవి. ఇంచుమించి శంకర్ లక్ష్మి ఆలోచనలు చాల పరిణితి చెంది ఒకేలా ఉండేవి. కాలం తో పాటు ఎవరి కాలంలో వాళ్ళం బిజీ ఐపోయీ రోజు కాకపోయినా వారానికో పది రోజులకో కలుసుకునే వాళ్ళం.

ఆ రోజు సాయంత్రం శంకర్ నేను అశోక టాకీస్ రోడ్ మీద మంచి మంచి సీనరీలున్న పోస్టర్లు అమ్మే చోటుకి చేరుకొని చెట్లు చేమలతో కళకళ లాడే అందమైన దృశ్యం ఉన్న పోస్టర్ ఒకటి ఐదు రూపాయలకి కొని చౌరస్తా లో పెద్ద కాలువ పక్కన జుబైర్ బుక్ స్టాల్ కి ఆనుకొని ఉన్న ఫ్రేములు తాయారు చేసే దుకాణం లో పదిహేను రూపాయలిచ్చి ఆ పోస్టర్ ని కార్డు బోర్డ్ ఫ్రేం తయారు చేపించి బుక్ స్టాల్ లో దొరికే మెరిసిపోయే గిఫ్ట్ ప్యాక్ కవర్తో చక్కగా ప్యాక్ చేసి దాని పైన ఒక పేపర్ అతికించి మరుసటి రోజు ఆదివారం ఉదయం ఆరు గంటలకి నేను శంకర్ పబ్లిక్ గార్డెన్ లో రోడ్ మీద లక్ష్మి కోసం ఎదురు చూస్తూ ఉండగా తను వచ్చింది. చేతిలో ఉన్న గిఫ్ట్ ని తన చేతికందిస్తూ హ్యాపీ బర్త్ డే లక్ష్మి అన్నాడు. తనతో పాటే నేను కూడా వంత పాడాను. పైన అతికించిన కాగితం మీద హ్యాపీ బర్త్ డే అనే పదాలు రాసి ఇట్లు శంకర్ అని రాసిచ్చింది నేనే..

 

ఇక అక్కడినుండి మా ముగ్గిరి ప్రయాణం చిన్న గ్రామం లోకి.. తన తో ఒక బాగ్ తెచ్చుకుంది ఆ బ్యాగ్ తీసి మా ముందు పెట్టింది నాకెప్పుడు తిండి ధ్యాసే బర్త్ డే కదా తినడానికి ఏమైనా తెచ్చిందేమో అనుకున్న తీర చూస్తే బ్యాగ్ నిండా చింత గింజలు, సీత ఫలం గింజలు దాదాపు రెండు మూడు కిలోలుంటాయి. నాకు అర్ధం కాలేదు. మా ఇద్దరి చేతుల్లో పెడుతూ తను ఒక చేత్తో తీసుకొని అల నడుచుకుంటూ దారికి ఇరువైపులా విసురుకుంటూ ఒక నాలుగు కిలో మీటర్లు నడిచాక గాని గింజలు విసిరేసే మా ఆట ఆగలేదు. అప్పుడు చెప్పడం మొదలు పెట్టింది ఇప్పుడు మనం విసిరినా కొన్ని వందల గింజల్లో ఒక మూడు చెట్లు మొలకెత్తిన చాలు కొంత మందికి నీడనిస్తుంది ఆ నీడకు ఒకప్పటి మనమే కారకులం అనే త్రుప్తి. అందుకే మీతో ఈ ఆట ఆడించాను అంది. ఆ రోజు తో నాకు తెలియని మరో లక్ష్మి కనిపించింది.

అలా మా పరిచయం కొనసాగుతున్నది.

 

ఓ రోజు నన్ను శంకర్ ఎం జి ఎం హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళాడు అక్కడ కొందరు  రోగులు పడి ఉన్నారు. తీర వాకాబు చేస్తే కల్తి సార తాగి ఎనిమిది మంది ప్రాణాపాయ స్థితిలో ఉన్నారని తనకు తెలిసిన పరిచయమున్న  తన దోస్తులని కూడా తీసుకొచ్చాడు వారందరి సహాయంతో ప్రాణాపాయ స్థితిలో ఉన్న ఆ ఎనిమిది మందిని ఒక గదిలో వరసగా పడుకోబెట్టి డాక్టర్లచే వైద్యం అందిస్తున్నారు. శంకర్ మరో పదిహేను మంది కలిసి హాస్పిటల్ బయట రోడ్ మీద కల్తి సారా అమ్ముతున్న వాళ్ళని ప్రబుత్వం శిక్షించాలి అనే ఫ్లై కార్డ్ లు వెంటనే తయారయ్యాయి. గట్టిగ అరుస్తూ నినాదాలు చేస్తున్నారు. వచ్చే పోయేవాళ్ళు మా చుట్టూ మూగారు కాసేపట్లోనే దాదాపు రోడ్ మొత్తం జనాలతో కిక్కిరిసింది. దానికితోడు కుల సంఘాల రాజకీయ నాయకులు కొందరు వచ్చారు ఉద్యమం లో ప్రసంగించారు. జరుగుతున్న తతంగంలో ఎవరో వచ్చి చెప్పారు ఎనిమిది మంది ప్రాణాలు కోల్పోయారని. నేను శంకర్ ఆ గదిలోకి వెళ్ళాం. అప్పటికే జనాలు కిక్కిరిసిపోయారు వారి వారి బంధువులతో. చాల సేపు చూసి శంకర్ బయటికొచ్చాడు. తన వెంటే నేను కూడా హాస్పిటల్ కి దూరంగా వెళ్ళాం నిశ్శబ్దంగా నడుస్తున్నాం. చనిపోయిన వారిని దగ్గరగా చూడడం అదే మొదటి సారి ఆ ఏడుపులు నాకు భయంగా అనిపించాయి. అందుకే నేను కూడా ఏమి మాట్లాడలేక పోయా. శంకర్ ఏడుస్తున్నాడు వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్నాడు. పిచ్చిగా అరుస్తున్నాడు నాకు ఎం చేయాలో తోచట్లేదు. దగ్గరికొచ్చాడు నా కళ్ళలోకి చూస్తూ చచ్చిన వాళ్ళలో మా నాన్న ఉన్నాడు అని నను దగ్గరికి తీసుకొని ఏడుస్తున్నాడు. నాక్కూడా ఏడుపు ఆగలేదు. నా తల్లి ఎప్పుడు చనిపోయిందో తెలిదు మాటలు రాని ఈ ముసలోడే నన్ను పెంచాడు. ఇప్పుడిలా వెళ్ళిపోయాడు. అని వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్నాడు.

కాసేపటికి ఒక్క శవం తప్ప మిగతావన్నీ గది కాలి అయ్యాయి. బయట ఉద్యమం నెమ్మదిగా సద్దు మణిగింది మేము దూరం నుండే గమనిస్తున్నాం. రాజకీయ నాయకులూ గాని పోలీసులు గాని ఎవరు ఎం చేయట్లేదు అంత నిశ్శబ్దం యధావిధిగా రోడ్ వచ్చి పోయే వాహనాలతో మల్లి రద్దీ అయ్యింది. పేపర్ వాళ్ళు శవాన్ని నాలుగు వైపులా నుండి ఫోటోలు తీసుకున్నారు. పాపం శంకర్ జేబులో డబ్బులు లేవు ఎం చేయాలో తోచక దగ్గరికి కూడా వెళ్ళలేదు. హాస్పిటల్ వాళ్ళు లోపలికి తీసుకెళ్ళారు. ఆ తరువాత ఎం జరిగిందో నాకు శంకర్ కి ఏమి తెలియదు ఇప్పటికి.

 

ఈ సంగటన జరిగిన చాల కాలానికి మళ్ళీ కలిసాం ముగ్గురం లక్ష్మి కి సంగతి తెలిసినట్టుంది చాల బాధ పడింది. అప్పటికే ఒకరికొకరు మానసికంగా దగ్గరయ్యరనిపించింది. తనకని ఎవరు మిగలని శంకర్ కోసం లక్ష్మి ఉండడం నాకెంతో ఆనందం వేసింది. ఇద్దరికీ కూడా ఎవరికీ వారు ఏం చేస్తున్నారో ఏం చేయబోతున్నారో వారికి ఒక స్పష్టత ఉంది. వారిరువిరి నడుమన ఉన్న ప్రేమ బహుశ సమాజానికి అర్ధం కానిది అర్ధం చేసుకోలేనిది. అందుకేనేమో వారిరువురి అందరికి దూరంగా ఉంటారు. రెండేళ్ళ పరిచయం వారిని జీవితాంతం కలిసుండగల నమ్మకాన్ని శక్తిని ఇచ్చింది.

 

ఆ రోజు మధ్యాహ్నం పద్మావతి ఎక్స్ప్రెస్స్ మరి కొద్ది సేపట్లో ప్లాట్ ఫాం కి వస్తుందనగా నేను శంకర్ ఆటో లో వరంగల్ రైల్వే స్టేషన్ కి చేరాం. అప్పటికే లక్ష్మి శంకర్ కోసం టికెట్ తీసుకుంది. మేము కలిసి బతకాలి అనుకుంటున్నాం. అందుకే దూరంగా వెళ్దామనుకుంటున్నాం.  మా ప్రేమని అర్ధం చేసుకునే విశాల హృదయం ఎవరికీ లేదు అలాంటి చోటులో మేముండలేము. అనే మాటతో లక్ష్మి శంకర్ చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుంటూ ఇద్దరు ట్రైన్ ఎక్కారు. ట్రైన్ లో వెళుతున్న రెండు హృదయాలతో నా హృదయాన్ని పరుగులు పెట్టించి ట్రైన్ వెళ్ళిన చాల సేపటి వరకు నేనక్కడే కూర్చుండి పోయా.

 

చాల కాలం తరువాత నను చేరిన ఉత్తరంలో

ప్రేమించడం ఆనందం… ప్రేమింపబడడం మహదానందం… అనే పరిచయ వాక్యాలతో ఆ లెటర్ మొదలయ్యింది. నను రమ్మని ఆహ్వానం. వెంటనే తిరుపతికి ప్రయాణం. ఒక రేకుల గదిలో ఉన్నారు. శంకర్, లక్ష్మి చదువు కోసం తను తిరుపతికి రాగానే చూసుకున్న పని చెప్పులు కుట్టడం అదొక్కటే వాళ్ళ నాన్న తనకి వెన్నకన్న ముందు పెట్టిన విద్య. అలా మొదలు పెట్టి ఆ పని ఈ పని అని కాకుండా దొరికిన ప్రతి పని చేస్తూ లక్ష్మిని చదివించాడు అతి కష్టం మీద లక్ష్మి తాను అనుకున్నట్టుగా మెడిసిన్ పూర్తి చేసింది. చివరగా నాకు తెలిసినప్పటికీ తిరుపతి నుండి వారి మకాం పూరి క్షేత్రానికి మారిందని దేవుడి దయవల్ల ఏ లోటు లేదని. పూరి లో ఎక్కడున్నారో అనే సంగతి ఇప్పటికి తెలియలేదు. జీవితం లో మళ్ళీ నాకు కలిసిన కలవక పోయినా వారి ప్రపంచంలో మహదానందం గ ఉంటారని తలుస్తున్న…

 

నిజమే ప్రేమించడం ఒక ఆనందం ప్రేమింప బడడం మహదానందం మనం ఎంతో మంది ప్రేమికులని చూసాము. కాని ఈ జంట మాత్రం నాకు ఎప్పుడు ఆదర్శమే నాకే కాదు అందరికి

ఎందుకంటే శంకర్ కి చిన్నప్పుడే పోలియో వచ్చి కుడి కాలు చచ్చు పడి పోయింది. కర్ర సహాయం లేకుండా నడవలేని పరిస్థితి.. తనని అవయవంతో కాక మనసుతో అర్ధం చేసుకొని తనతో జీవితం సాగించడానికి సిద్దపడి కలిసుంటున్న లక్ష్మికి హాట్స్ ఆఫ్.. లక్ష్మి కోసమే జీవిస్తున్న నా మిత్రుడు శంకర్ కి హాట్స్ ఆఫ్..   

 

వారి చివరి సారి కలిసినా సన్నివేశం తరువాత సాగినా నా పదేళ్ళ ప్రస్తానం లో

ప్రపంచం మనుషుల్ని మిషిన్లుగా మారుస్తూ అనుబంధాల అత్మీయతలను సైతం డబ్బుతో కొలుస్తూ సున్నితత్వానికి అర్ధం మారిపోయిన ఈ సమాజం లో నా ఈ మనసుని మనసుతో ప్రేమించే మనసులు నా కోసం ఇంకా మిగిలే ఉన్నాయంటూ ఆత్మీయుల్ని ఈ ఫేస్ బుక్ కల్పించిది. ఇదే ఫేస్ బుక్ వాళ్ళని కూడా కల్పిస్తే ఎంత బావుండు.

 

వచ్చే నెల ఫోటోగ్రఫీ పుణ్యమా అని ఓ పెళ్లి షూట్, ఓ క్యాలెండర్ షూట్ కోసం పలాస వెళ్తున్నాను. అక్కడి నుండి నా ప్రయాణం పూరి, కోణార్క్, చిలికా లేక్.. చూడాలి పూరి వరకు వెళ్తున్న వారిని కలిస్తే మహదానందం కలుసుకోలేక పోయినా మనసులో వారి జ్ఞాపకాలు చెదరకుండా పదిల పరుచుకుంటూ…

నాన్న (చిన్న కథ)

కరెక్ట్ గ పదిహేనేల్లైంది నాన్న నిను చూసి
ఏవో పట్టింపులు
ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నాననే కోపం
నన్నుతన నుండి దూరం చేసింది.
చాల ప్రయత్నాలు చేశాను ఐన లాబం లేకుండా పోయింది.
పొద్దున్నే అమ్మ ఫోన్ చేసింది,
“నాన్నకు గుండెలో నొప్పిర హాస్పిటల్ కి తీసుకేల్తున్నాం” అని
గుండెలో ఏదో మూలన కొంచెం వణుకు మొదలయింది.
ఆ క్షణమే వెళదామనుకున్న ఎంత ప్రయత్నించిన ఎం లాబం.
నాలుగు దేశాల సభ్యులతో మీటింగ్ రెండు నెలలు కష్టపడితే ఓ కొలిక్కి చేరుకొని ఈ రోజు ఫిక్స్ అయ్యింది.
ఎంతైనా కన్న తండ్రి. మరి కష్టపడి రెండు గంటల పర్మిషన్ తీసుకున్నాను.

చిత్రం కన్న తండ్రిని కూడా కలుసుకోలేనంత బిజీ గ నేను మారాన? నా మీద నాకే నవ్వొస్తుంది.
ఏదో సాధించాలని, ఏదో సాధిస్తున్నానని, నాకు నేను గర్వించినా
బావోద్వేగాలకు విలువ ఇవ్వకుండా నా మనసుకు నేనే ఓ పరాయి వ్యక్తిగా మారుతున్నాన?

నాన్న ఎన్నోసార్లు నిన్ను అసహ్యించుకున్నాను. నన్ను కొడుతున్నప్పుడు.
కాని నువ్వుంటే నాకెంతో ఇష్టం. నాకు తెలుసు నను నీ గుండెల్లో పెట్టుకొని కాపాడావు.

నేను చేసిన అతి చిన్న తప్పు ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకోవడమేనా?
ఏమో బహుశ నువ్వున్న పరిస్థితులో కులాంతర వివాహం నిన్ను ఎంతగా బాధ పెట్టి ఉంటుందో నేను ఊహించలేక పోయా..

నిజమే  నాన్న  నువ్వు చెప్పింది. నిజం ప్రేమ వివాహంలో ఎన్ని ఆటు పోట్లు ఉన్నాయో అన్ని అనుభవించాను.
పేదరికాన్ని, ఇబ్బందుల్ని, అసహనాన్ని, కోపాన్ని, ఎవరు లేని ఒంటరి తనాన్ని, ప్రతిది అనుబవిస్తూ..

తెలిసి తెలియని జ్ఞానంతో పరిగెడుతూ పడిపోతు లేవడానికి  ప్రయత్నించినప్పుడు అప్రయత్నంగానే నా చేయి నీ వేలు కోసం వెతికింది.

ఎన్నో చెప్పాలనుంది

నీకు ఇద్దరు మనవళ్ళు నాన్న..
నాకు వయసొచ్చింద అని అనిపిస్తుంటుంది నీ మనవళ్ళని చూస్తుంటే.
వారిని నీ గుండెలపై ఆడిస్తుంటే పిల్లాడిలా నేను కేరింతలు కొట్టలనుకున్న.
నీకు నచ్చిన జిలేబి నీకోసం నీ కోడలితో చేపించి ఇవ్వాలనుకున్న.
నీతో పాటు నీకు తోడుగా ఉన్న బజాజ్ చేతక్ బండిపై  హెల్మెట్ లేకుండా సినిమా కెల్లాలనుంది.
నువ్వు నాకోసం తీసుకొచ్చే రూమల్ రోటిని కలిసి తినాలనిపించేది.

నీ కోడలు ప్రసవవేదనను పంటి బిగువన దాచుకుంది.
తోడుకోసం అమ్మనైన పంపిస్తావనుకున్న.
అన్ని వొదులుకొని నా మీద నమ్మకం పెట్టుకొని వచ్చిన నీ కోడలికి ఎలాంటి ఆప్యాయతని ఇవ్వలేక పోయా.

నాన్న ఎన్నో చెప్పలనున్నాయి.

** **
ఏమేవ్ చిన్న వచ్చాడ…

లేదండి.

ఒరేయ్ చిన్న ఏమోర ఒక్క రోజు కూడా నిను చూడకుండా గడపలేని నేను
నీకు దూరంగా పదిహేనేళ్ళు ఎలా గడిపానో ఆ భగవంతుడికే తెలియాలి.
తర తరాలుగ  నూరి పోసిన కుల పట్టింపులు నువ్వు చేసిన పనికి నను వెక్కిరించాయి.

అన్ని తెలుసు చచ్చాక ఏ కులం నను అంటుకొని రాదని
ఐన అనుక్షణం మనసొకటి చెప్తుంటే మనిషోకటి చేస్తాడు.
నా దౌర్బాగ్యం మనిషికి విలువిచ్చి మనసును చంపుకుంది.

అది శాపమై ప్రతిక్షణం నను కాల్చుకు తిన్నది.

చిన్న ఎన్నో సార్లు నువ్ బ్రతిమాలవు నన్ను నీతో మాట్లాడమని.
ఏమి చేయలేని నిస్సహాయత.

ఎవరితోనైనా నీ గురించి మంచి మాట వింటే మనసు సంతోషంతో ఉప్పొంగి పోయేది.
నీకు కష్టం కలగిందని తెలియగానే బాలాజీకి రెండు కొబ్బరికోయలు కొట్టి  నిన్ను చల్లగా చూడమణి ఆర్జీ పెట్టుకునే వాణ్ని.

నిజమే పెద్ద  వాళ్ళమయ్యమని ఇక అన్ని తెలుసుకున్నామని అనుకుంటుంటాము.
ఒరేయ్ చిన్న అన్ని గనక తెలిస్తే నేను ఈ నరకం అనుభవించే వాణ్ని కాదేమో.

అమ్మాయి  ప్రసవానికి చేరువవుతుందని తెలిసి పండంటి మగ బిడ్డ పుట్టాలని మొక్కని దేవుడు లేడు.
ఐన నా కర్మ..  కుల  పెద్ద అనే ఒక గంట మేడలో వేసారుగా ఎటు కదిలిన గంట మోగేది.
ఎవరితో పురమాయించను అమ్మనెల పంపను.
బిడ్డ  ఎన్ని కష్టాలు పడుతుందోనని  అమ్మ ఎన్నో సార్లు ఏడ్చేది.
మనవళ్ళని చూడనివ్వకుండా చేసావని ఇప్పటికి ఆడీ పోసుకుంటుంది.

నా మాట జవ దాటలేక ఒక్కసారి కూడ అమ్మ నీతో మాట్లాడలేదు.

క్షమించమనైతే నిన్ను అడగను. నీ ఆయుషు తగ్గుతుంది.

నేను మంధలించినపుడు ధబెలుమని డోర్ వేసుకొని ఒంటరిగా గడిపే నీ గది లోనే ఈ పదిహేనేళ్ళు నీవు వాడిన వస్తువులతో నువ్వు లేని నా ఒంటరి మనసు ఒంటరిగా కుమిలిపోయింది.

నాకు తెలుసు ఇక నేను చవడమోకటే మిగిలింది.

ఇప్పటికైనా  నిను చూడకపోతే.  దానికి మించిన మరో నరకం ఉంటుందని నేను అనుకోను.

**

ఇన్నేళ్ళ తర్వాత ఏమని పలుకను,

ముందెళ్ళి కాళ్ళ మిధ పడతాను,

గుండె పైన తల పెట్టుకొని క్షమించమని అడుగుతాను.

తన చేతిని నా చేతిలోకి తీసుకొని నేను ఉన్నాను నాన్న. నీకేం కాదని ధైర్యం చెప్తాను.

నీ మనవళ్ళను చూసి నువ్ యిట్టె కోలుకుంటవ్ అని చెప్తాను.
మళ్ళి మనం ఎప్పుడు  వెళ్ళే గుడికి కలిసేల్ధం.
నీకు రచనలంటే ఇష్టం కదా నువ్వు రాసినవన్నీ నేను ప్రింట్ చేపించి పెద్ద సభ ఏర్పాటు చేద్దాం.
నిన్ను అమ్మని నాతో పాటు తీసుకెళ్తాను.

ఏమని చెప్పాలి ఒక వైపు సంతోషం మరో వైపు ఏమి కాకూడదనే దడ.

బహుశ మనసులో జరుగుతున్న ఈ అనుభవమే నిజమైన ప్రేమ?

నాన్న నిను ఎప్పుడెప్పుడు చూస్తానా.

**

ఎలాగు నేను బ్రతకను,

డబ్బు, ఉద్యోగం ఒకటే అవసరం అని గడుపుతున్న రోజుల్లో.
నువ్వు  పుట్టాకే తెలిసింది మరో కొత్త మాధుర్యం.

చచ్చే వాణ్ని నీకేం చెప్పాలి.
ఏది ఏమైనా పిల్లల్ని మాత్రం దూరం చేసుకోకు.

కోడల్ని కష్టపెట్టకు మన పంతాలతో వారి కంట నీరు తెప్పించకు.
ఆ బాధ ఎలా ఉంటుందో మీ అమ్మను చూస్తే అర్ధమైంది.

ఒరేయ్ నన్ను ఎంతో ద్వేశిస్తున్నావ్ నాకు తెలుసు.
నీకు నా మొహం చూపించే అర్హత నాకు లేదని తెలుసు.
ఏదో ఒక భావన ఇప్పటికి మనల్ని కలవనివ్వకుండా చేస్తుంది.

**

-నిశబ్ధం ఆవరించిన నాన్న ఉన్న హాస్పిటల్ గది లోకి మెల్లిగా డోర్ తీసి లోపలికేల్లాను.

-నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరిచి నాన్న చూసాడు, నా గుండె వేగం కాస్త స్థిమిత పడింది.

-ఎంతో నీరసం కమ్ముకున్న నాన్న కళ్ళలో తెలియని ఒక ఆనందం నా మనసుకు మాత్రమే కనపడింది.

-నెమ్మదిగా అడుగులేస్తూ నాన్న బెడ్ పక్కన కుర్చీని లాక్కొని కూర్చున్న బెడ్ పై చేతిని ఆనించి,

ఘాడ నిశ్శబ్దం నోట మాట రావట్లేదు, మొదటిసారి నిశబ్ధం మా ఇరువురిని ఇంకా దూరంగానే  ఉంచుతోంది.

చాల సేపటి మౌనం తర్వాత అప్రయత్నంగా నా చేతి పై నాన్న ముని వెళ్ళు.

ఒక్కసారిగా గుండెల్లో తెలియని భారం అంత దిగి పోయింది.

కళ్ళలోని కన్నిరుని బయటికి రానివ్వకుండా చాల ప్రయత్నించాను.

కేవలం చూపుల మధ్యే సంబాషణ పదిహేనేళ్ళ మా దురం చెల్లా చేదురైపోయింది.

తన చేతిని నా చేతులోకి తీసుకొని తడి ఆరిన గొంతుతో “నీకేం  కాదు  నాన్న”  అన్నాను.
అంతే గట్టిగ నా చేతి వోతుతూ ఒక్కసారిగా కళ్ళు మూసి తెరిసారు. సన్నని నీటి తెర తన కంటిని వదలి చెవు వరకు చేరింది.

ఇంకా ఏం మాట్లాడాలో తెలియలేదు.

మళ్ళి మౌనం ఈ సారి నిశబ్ధం ఉల్లాసమై సంతోషంతో నిండి ఉంది.

అమ్మ వచ్చింది అక్కున  చేర్చుకుంది.
ఏమి మాట్లాడలేదు.

ఇంతలో బాస్ ఫోన్.

ఒక్కసారిగా ఆనందాన్ని తెగ నరికేసిన కసాయి అనుకుంటూ ఫోన్ ఎత్తి వస్తున్న అని చెప్పాను.

అమ్మ. నాన్నకి ఏమి కాదు రేపు కోడలు మనవళ్ళతో వస్తాను కంగారుపడకండి నేను వెళ్తున్న.

**

ఎన్నో ఏళ్ళ బాధ చెల్లా చెదురైపోయింది,
ఏదో తెలియని ఆనందం.
ఎప్పటి నుండో వేచి చూస్తున్న తరుణం ఇంకా నమ్మలేకపోతున్న.
నాన్న నను క్షమించడం తన కళ్ళలో చూసాను.

ఏంటి ఈ తెలియని హాయి
మరో కొత్త విజయాన్ని సాధించాన, ఈ విషయం అరుణకి చెప్పాలి. పిల్లలిద్దరికి చెప్పాలి. సందడి సందడి చేయాలి.

రేపు ఎంత త్వరగా వీలైతే అంత తొందరగా మీటింగ్ పూర్తి చేయాలి.

నాన్న కు నచ్చిన జిలేబి,
విపుల, చతుర నవల,
తనకు ఇష్టమైన చెరుకు రసం,
ఇంకా ఇంకా ఎప్పుడెప్పుడు రేపోస్తుందా…..

**
హమ్మయ్య అన్ని రెడీ చేయమని చెప్పాను ఒక గంట లో పూర్తి చేసుకోవాలి.
ఎన్నో జ్ఞాపకాలు, మరెన్నో మధురానుభూతులు అన్ని పంచుకోవాలి.
నాన్నని కలవాలి. తనతో ప్రతి క్షణం గడపొచ్చు.
నాన్నని కలవాలి త్వరగా కలవాలి. మొదటి సారి నా కింది తరగతి ఉద్యోగులు అనుకునే ఊత పధం గుర్తోచింది “తొక్కలో మీటింగ్”

మీటింగ్ హాల్ కి వడి వడి గ అడుగులేస్తూ..
.
.

సెల్ లో మెసేజ్ ..

“DAD IS NO MORE “..

అంతే ఉన్నచోటే  గోడకి చతికిల బడి తల వెనక్కి వాల్చి కనులు మూతబడ్డాయి..
సన్నని కన్నీరు బుగ్గను తడుపుతూ జారుకుంది..