నిశీధ

నిశీధ నల్లని చీకట్లలో

సాయం సంధ్యాకాలంలో

మౌనంగా దాగిన నిశ్శబ్దాలలో వినిపిస్తున్నది కమ్మని గీతం.

 

ఆ గీతాల్లో రాగం సంగీతం, లయ, తాళం, పల్లవి, ఏవి లేవు, అయిన వినిపిస్తున్నది ఒక మౌనగీతం..

కనులు మూసినా, కనులు తెరిచినా అంతా చీకటి సర్వం చీకటి.

నాకు ఈ చీకటి తప్ప ఎం కనిపించట్లేదు ఈ క్షణంలో..

 

ఆలోచనలు మనసు అంచుపొరలను చీల్చుకుంటు మరి మరి పరుగెత్తుకుంటూ ప్రత్యక్షమవుతున్నాయి..

పెను తుఫానుల వేడి పవనాల గాలులతో ఆలోచనలు కలిసి చీకట్లతో యుద్ధం చేస్తున్న శబ్దాలు వినిపిస్తున్నాయి ఆ మౌనగీతంలో.

కాని ఎటు చూసిన ఏమి లేదు. మళ్ళీ నిశ్శబ్దం మళ్ళీ శూన్యం.

 

మెల్లిగా మరోసారి కనులు మూసి ఏదైనా ఊహించేందుకు ప్రయత్నించా.

క్షణకాలపు ఊహ తెగిపోయింది మెల్లిగా తెరిచిన కను రెప్పతో.

 

దూరంగా అటునుండి ఏదో మేఘం మెల్లిగా పుట్టింది.

కొద్ది కొద్దిగా పురోగతి చెందుతూ పెద్దగా మారి పాయలు పాయలుగా చీల్చుకుంటు నిండుగా ఆకాశమంతా ఆవహించింది.

 

చిన్నగా మొదలై..

పెద్ద పెద్ద వెలుతుర్ల మెరుపులతో భయపెడుతున్నది.

చిత్రంగా ఉంది నేను భయపడలేదు.

 

చేతి మీద ఏదో పడ్డట్లనిపించింది, చూస్తే చిన్న చిన్న చినుకులు.

మెల్లిగా మొత్తం చినుకులమయమైంది.

 

కాళ్ళ కింద ఏదో పాకినట్టయింది.

కిందికి చూస్తే ఆశ్చర్యం. నీళ్ళు.. ఆ నీళ్ళల్లో మునిగిపోయాయి నా పాదాలు.

చిన్న చిన్న చినుకులు పోయి పెద్ద హోరుతో కుంభ వర్షం కురుస్తుంది.

 

కొద్ది కొద్దిగ నీరు పై పైకి వస్తోంది.. చూస్తుండగానే మోకాళ్ళనుండి నడుము వరకు చేరాయి.

వాటినే పరీక్షిత దీక్షతో మౌనంగా చూస్తున్నాను, చూస్తుండగానే మళ్లీ భుజాల వరకు, ఇంకా ఇంకా మీదకు వస్తూనే ఉన్నాయి.

అయిన మౌనంగానే చూస్తున్నా..

 

దూరంగా ఎవరో పిలిచినట్టు వినిపించింది.

అదేమి పట్టించుకోలేదు.

ఇంకాస్త పెద్ద స్వరంతో పిలుపు వినిపించింది.

కొద్దిగా స్తిమితపడ్డాను.

ఆకస్మికంగా నా భుజాలపై ఎవరివో చేతులు,

గుండెజల్లుమంది.

ఉలిక్కిపడి కళ్ళు తెరిచా, ఆశ్చర్యం అపుడే తెలవారింది…

అపురూపం

అపుడే జన్మించిన శిశువు అరుపు అపురూపం

పుట్టిన శిశువుకి మెత్తని అమ్మఒడి అపురూపం

ఉదయించిన సూర్యోదయంలో విరిసే గాలి అపురూపం

 

అపుడే రెక్కలు తెరుచుకొని గర్వంగా విరబూసిన మందారం అపురూపం

అందంగా ప్రకాశవంతమై నగ్నంగా కన్పించే ఆ గులాబీ పువ్వు అపురూపం

చల్లగా సేద తీరిన మేఘం నుండి వచ్చిన మొట్టమొదటి ముత్యపు చినుకు అపురూపం

 

గొంగళి పురుగు నుండి అందమైన సీతాకోక చిలుకల మారే తీరు అపురూపం

అందని అందమైన హరివిల్లులో ప్రకాశవంతమై కవ్వించే ఆ రంగుల సంద్రం అపురూపం

మనసు బాధని చల్లార్చి ధైర్యం చెప్పి ప్రోత్సహించే స్నేహం అపురూపం

 

ప్రతిక్షణం రంగులు మార్చే ఆ సూర్యాస్తమయం అపురూపం

సుధూర దూర తీరాలలో నుండి కమ్మగా వీచే చల్లని గాలులు అపురూపం

తెలియని మనస్సులో దాగిన ఊహలు అపురూపం

 

కదలాడే ఆ కళ్ళలో కనిపించకుండా కదిలే మౌన భావాలు అపురూపం

భువిలోని సప్త సముద్రాలలో పొంగే నీరు అపురూపం

నీటిలో ఒకదాని వెనుక ఒకటి నెమ్మదిగా సాగే అలలే అపురూపం

 

ఈ లోకంలోని ప్రతి అందం అపురూపం

అన్నిటికి మించిన మనవ జన్మ అపురూపం

అందాలన్నీటినీ ఆస్వాదించే అందమైన మనసు అపురూపం

 

ఈ క్షణలన్నిటిని ఒకటి కూడా వదలకుండా చూసే కనులు అపురూపం

నవరసాల సమ్మేళనంతో కూడిన జీవితం అపురూపం

జీవితాన్ని సృష్టించిన ఆ దైవం అపురూపం

ఆ దైవాన్ని మించి ప్రేమను పంచే అమ్మ అపురూపం.

పుష్పం

భానుడు తహ తహ లాడుతూ,

వెచ్చని పరువాలనే కాంతి రేఖలను నిచ్చెనలు వేసి మరి మెల్లిగా పంపిస్తున్నాడు ఈ ధరి పైకి,

చేతులు చాచి వాటిని తమ కౌగిల్లో బంధించి ఈ రేయి ఉదయించింది.

ఈ రేయిని నెమ్మదిగా చూస్తున్న సాగరం.

సాగరం బిగి కౌగిలిని ఆనందంగా ఆస్వాదిస్తున్న తీరం.

తీరం ఇసుక తెమ్మల పైపొరలను ఆనుకొని మనుసువిప్పుకొని పడుకొని ఉన్న పచ్చికబయల్లలో, భానుడి కిరణం సుతి మెత్తగా తమను తాకగానే మేల్కొని వెన్ను విరిచి గట్టిగ ఊపిరి పిల్చుకుంటూ అనంధపడుతున్నాయి పుష్పక లోగిళ్ళు.

 

తన రెక్కలతో ఈ రేయిని చీల్చుకుంటూ వెళ్తున్న తుమ్మెద కళ్ళకి

పుష్పక సొగసు రంగు సరికొత్తగ తోచే,

అది పుష్పక లోగిలియ…?

మౌన సంగీతపు కావ్య తరంగీయ…?

కలుపుగోలు వన్నె ఛాయా, కమలపు చివరి అంచుల రంగుల రాజ్యంలో దాగిన అందాల రాణియా..?

అని సమ్మోహనంతో పరవశిస్తూ జూమ్మని రెండు రెక్కలతో గాలిలో ఈదుతూ దాని వద్దకు చేరెను..

 

తుమ్మెదని చూసి ఆ పుష్పం సిగ్గులోలుకుతూ

“నా అందాలకి ముగ్ధుడై నా వద్దకు వచ్చేనా ఆహ.. నేను వయోసోచ్చిన పడుచునయ్యనా అని తలిచేను పుష్పం…”

సూటిగా తన కళ్ళలోకి చూస్తూ, తన చేతులతో సుతారంగా రేకులను స్పర్శిస్తూ, తన ముద్దులతో పరవశింప చేస్తూ తనలో దాగిన మన్మధ భానాన్ని పుష్పం గుండెలోకి సుతిమెత్తగా దింపుతూ గట్టిగ కౌగిల్లో తనని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తుండగా, ఊహించని ఇంతటి ఆనందాన్ని ప్రేమని మౌనంగా ఆస్వాదిస్తూ ఆ క్షణంలో పుష్పం వొదిలింది తన మనసుని.

 

మధుమోహపు మత్తు సుగంధాల పరిమళాలతో తన ఆత్మ సౌందర్యంలో దాగిన మకరంధాన్నంతా  తనకే తెలియకుండా మన్మధ భాణంతో మెల్లిగా పిల్చేసాడు.

చూస్తుండాగానే వీరిద్దరికీ తెలియకుండానే భానుడు దుప్పటి కప్పుకొంటు, వెన్నలను మేలు కోల్పాడు. వెన్నల ఆకాశంలో విరబూసి ఈ మౌన గీతపు కౌగిల్ల భంధాన్ని చోద్యంగా చూడ సాగింది.

 

తన తనువంత తాగి వొదిలి నెమ్మదిగా రెక్కలను కదిలిస్తూ ఎగరడం మొదలు పెట్టింది ఆ తుమ్మెద…

 

ఎగురుతున్న తుమ్మేదని దీనంగా, మౌనంగా, ఆనందంగా, పరవశంతో, మల్లెప్పుడొస్తవ్ అని అడుగుతున్నది.

తుమ్మద వెర్రిగా నవ్వుతూ, నీకు తిరిగి సౌందర్యం వచ్చాక వస్తాను అంటూ వెనక్కి తిరిగి చూడకుండానే ఆకాశంలోకి ఎగిరిపోయింది.

ఎంతో ఆవేదనతో తన రూపాన్ని తాకి చూచుకుంది.

“ఆశ్చర్యం యవ్వనం మాయమైంది ముసలి చారికలు ఉట్టిపడుతున్నాయ్..”

చుట్టూ విషాదం అలుముకుంది.

గంబీరంగా మారింది ఈ రేయి.

ఎం చేయాలో తోచక నెమ్మదిగా కళ్ళు మూసుకొని నిద్రలోకి జారుకుంది. తన ఆత్మ తనకే తెలియకుండా పచ్చని పరువాలను, రేయిని, సాగారతీరాన్ని, మసక చీకట్లని వొదిలి వెళ్ళసాగింది. అన్నిటిని వొదులుతూ చివరికి ఆ ముసలి శరీరాన్ని కూడా వొదులుతూ, ప్రయాణం సాగిస్తూ, ఆ ఆకాశ గగనంలోని చల్లని గాలుల్లోకి చిన్నగా మరింత చిన్నగా కొద్దిసేపు కనిపించి మాయమైంది..

జరుగుతున్న తీరుని చూసి భాధతో జాబిలి మేఘాల ముసుగులో మొహం దాచుకొని లోపల లోలోపల భాధపడుతుంది. అది చూసిన మేఘం భాదని దిగమింగ లేక తనలోని భావాన్ని వ్యక్తికరించెందుకు వర్షించడం మొదలు పెట్టింది.

 

చల్లని గాలులు వర్షపు చినుకులు జతగా కలిసి పులకరింతల హాయి గొలుపుతూ, జంటగా ధరి పైకి చేరి జోరుగా పాతాళలోకం వరకు జల్లుల వారధి కట్టింది..

ఆ చినుకులకి తడిసి ముద్దై నేలంతా తొలకరి కవ్వింతలతో ఈ రేయంత పరువపు సొగసుల సోభగులతో కలగలిసి ఆ తీపి గుర్తులకు చిహ్నంగా చిన్న మొక్కలో పుట్టిచ్చింది పిల్ల మొగ్గని. అది కొద్ది కొద్దిగా పూయసాగింది.

చూస్తుండగానే గల గల నవ్వుతోంది సుందర పుష్పం.

దుప్పటిని తన కాళ్ళతో తన్నిఒల్లువిరుచుకొని తను మేలుకొని ఈ రేయిని కూడా మేలుకోల్పాడు భానుడు.

ఉదయించిన సూర్యోదయాన్ని చూసి పులకరించింది పుష్పం.

 

ఈ సృష్టి లీల స్వరూపం ఇలాగే కొనసాగుతూ..