పిల్లికి రాజబోగం

ఫోటోషూట్  కోసం మిత్రుడు  ఒకరింటికి  తీసుకెళ్ళాడు.

బంజారా హిల్స్ రోడ్ నెంబర్ 12 లో ఉంది ఆ ఇల్లు నేను చూసిన సంపన్నుల్లో తను ఒకరు. కళా హృదయులు చెట్లు మొక్కలను అభిమానించే ప్రకృతి ప్రేమికుడు ఆ  ప్రేమ తోనే అనగా అదే తన వ్యాపారం వ్యాపకం అని తెలిసింది ప్రపంచం లో ఉన్న వింత వింత మొక్కలని వ్రుక్షలని పెంచి పోషించి వాటిని అమ్మడం. ఒక్కో మొక్క సుమారుగా పాతిక వేలనుండి రెండు లక్షల వరకు కరిదు. నమ్మలేక పోయిన అక్షరాల నిజం ఇలాంటి మొక్కలని పెంచి పోషించడానికి పనివాళ్ళతో సేల్స్ సిబ్బంది తో కూడిన ఒక పెద్ద ఫ్యాక్టరీ నే నడుపుతుండడం ఆశ్చర్యమేసింది.

నాలుగు పదులు దాటని ఆ వ్యక్తి తో ఎక్కువ సేపు మాట్లాడలేక పోయిన వారి ఇంటి ఆవరణలో ఉన్న రక రకాల మొక్కలని నా కెమెరా లో బంధించడం లో నిమగ్నమయ్య నాతో పాటు నా ఫ్రెండ్ మరియు పాతిక లోపు వయసు గల ఓ కేరళ అమ్మాయి ఆ  కంపెనీ మార్కెటింగ్ ad director ముగ్గురం కలసి వారి ఇంటి ఆవరణలో మరియు బాల్కనీ లో అందంగా పేర్చిన వింత వింత మొక్కలని కబుర్లు చెప్తూ తీసాను.

అదే ఇంట్లో ఓ పిల్లి ని చూసాను చూడడానికి అందంగా నిద్ర మబ్బు కళ్ళతో సుతి మెత్తని బూరు తో ముద్దుగ ఉంది. పక్కనే ఉన్న కేరళ అమ్మాయి ఇంగ్లాండ్ నుండి తెచ్చిన  ఆ  పిల్లి కరిదు చెప్పగానే ఒక్క సరిగా నా బుర్ర తిరిగిపోయింది అక్షరాల లక్ష రూపాయలు. ఇష్టం అనేది ఉండాలి కానీ మరి ఇంతలనా  అనుకున్న. దానికి సుతి మెత్తని పరుపు మెడికల్ చెకప్ తనని చూసుకోవడాని ఒక వ్యక్తి అబ్బో పెద్ద రాజ బోగమే అనుబవిస్తున్నది ఆ  పిల్లి.

అతి  మెత్తని  తన  పరుపు  చూడగానే   మతి  పోయింది.

నా చిన్నప్పుడు మా బాపు (నాన్న గారు) బియ్యం నిలువ చేసే కాలి గోనే సంచులని పట్టుకొచ్చేవాడు వాటిలో కొద్దిగా నున్నగా ఉన్న సంచిని నాకోసం అని  పక్కనపెట్టుకునే  వాడిని మా పెంకుటింట్లో రెండు గదులు ముందు గది లో బండలు నా  ఐదో  తరగతి లో వేసినట్టు గుర్తు రెండో గదిలో ఉన్న నేలని మాత్రం అమ్మ పేడ ఎర్రమన్ను తో కలిపి  అలుకు పెట్టి మూలల్లో (బోర్డర్) గోడ అంచులలో ముగ్గులు పెట్టి నున్నగా చేసి ఎప్పుడు శుబ్రంగా ఉంచేది. బయట కాలి ప్రదేశం ఉండేది చాల కలం వరకు నాతో పాటే పెరిగిన బావి పక్కన వేపచెట్టు దానిని అల్లుకున్న పెద్ద చిక్కుడు కాయ చెట్టు కింద ఆ గోనే సంచి ని నేలపై పరిచి నా పుస్తకాల సంచి బుక్స్ డ్రాయింగు తో గడిపేవాణ్ణి వర్షం వచినప్పుడు మాత్రం గోనే సంచిని రెండో గది లో పరుచుకొని పని కానిచ్చేవాడిని. ఒక రోజు ఏదో బ్యాంకు ఆఫీసు కాలి చేస్తున్నారట అందులో ఉన్న చిరిగినా గోధుమ రంగు పెద్ద కిటికీ కర్టేను ఒకటి బాపు తీసుకొచ్చాడు.  అది శుబ్రంగా పిండి చిరిగినా చోటున కుట్టింది  అమ్మ  ఆ కర్టేను చాల  మెత్తగా ఉండడం తో అమ్మ పడుకునే అప్పుడు పెద్ద నార చాపలు రెండు పక్కపక్కన వేసి బొంత చేద్దరు దానిపై ఈ మెత్తని కర్టేను తో మాకోసం పాన్పును సిద్ధం చేసిది అదే అతి గొప్ప పాన్పు నాకు.

ఇంట్లో కరెంటు లేదు రాత్రిపూట కిరోసిన్ దీపం వెలుగుతు ఉంటె దాన్ని చూస్తూ కాసేపు దీపం వెలుతురుని నోటితో ఊదుతూ వయ్యారంగా కదిలే ఆ చిన్ని దీపం మంటను  చూస్తూ నిధ్రపోయేవాన్ని. ఎండకాలమైతే అమ్మ పల్చని తన చీర కొంగుని మొహం పైన వేసి ఇంటివెనకాల గది బయటి తలుపు కొంచెం తెరిచి నా చాతి పై తన చేయి పెట్టి నెమ్మదిగ జో కొడుతూ నిధ్రపుచ్చేది ఎప్పుడో ఒకసారి వీచే గాలి కి మొహం పై ఉన్న అమ్మ కొంగు కదులుతూ చెక్కిలిగింతలు పెడుతుండేది ఎంతో ఆహ్లాదాన్ని మైకం కమ్ముతున్నట్టుగా తోచేది ఆ  హాయితో మెల్లిగా నిద్రలోకి జారుకునే వాణ్ణి.

మరి ఈ పిల్లికి సిద్ధం చేసిన పరుపుతో తెలిసిపోతుంది మనం ఎంత వెర్రిగా డబ్బు వృధా చేస్తున్నామో అని..

మొన్నీమధ్య  ఫేసు బుక్  మిత్రుడు నేను కలిసి వారి బాబు ని  స్కూల్ లో వదిలి కార్ లో తీరిగోస్తున్నప్పుడు స్కూల్ admission, bus fare  ఇతరత్రా లెక్కలు చెప్తూ ఎనబై వేలు కర్చైందని.  నవ్వొస్తుంది  ఇంత ఇంత డబ్బులు గుంజుతున్న కార్పోరేట్ స్కూల్స్ ని  చూసి.

ఎందుకంత అని అడుగితే తప్పదు మరి అందరితో పాటే మనం అని. నిజమే  ఓ మిత్రురాలు (ప్రవీణ గారు) చెప్పినట్టు.

ప్రవాహానికి ఎదురీద లేక,

ఎదురీత తెలిసినా,

ఎదురీదే సాహసం లేక,

ఎదురీదితే వెనుక పడిపోతామేమోనన్న భయంతో,

ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోవడానికి పరుగులు..

నా విషయానికొస్తే  1989 లో స్కూల్ లో జాయిన్ చేసారు అంతకు ముందే మా అన్నయ అక్కయ కూడా అదే స్కూల్ కి వెళ్తున్నారు వారితో పాటే పంపించారు. అప్పుడు స్కూల్ ఫీజు 25 రూపాయలు నెలకి ఆ తర్వాత కాలాల్లో 25 కాస్త  50, 75 నా పదో తరగతి పుర్తేయ్యే అంటే 2000 ల సంవత్సరానికి నా school ఫీజు 150 రూపాయలు ఎన్ని  కర్చులు లెక్క కట్టిన స్కూల్ ఫీజు, బట్టలు బుక్స్ అన్ని కలిపి పదేండ్లల్లో16 నుండి 18 వేల తో గడిచిపోయింది నా స్కూల్ విద్య.

కానీ ఆ టైం లో స్కూల్ ఫీసులు కట్టాలంటే చాల కష్టాలు పడేది మా అమ్మ ఎందుకంటే మా బాపు కి మా కన్నా ఎక్కువ మద్యం బాటిల్ పై ప్రేమ ఎక్కువ పొద్దున తొమ్మిది గంటలకి వెళ్లి ఎప్పుడో రాత్రి పన్నెండు గంటలకి వచ్చేవాడు.  అప్పుడు మొదలై  ఏ ఒంటి రెండు గంటలకు పుర్తయేది తను గొడవ పెట్టుకోవడం. చాల రాత్రులు నా జీవితంలో రాత్రి అనేది ఎందుకోస్తుందా, ఎందుకు ఉందో అని భయపడేవాన్ని అల అని నన్ను ఏమైనా అంటాడ అని కాదు తను తన జీవితాన్ని చాల చక్కగా తీర్చిదిదుకున్నాడు బీదరికం అనే పేరుతో.  తను నిర్మించుకున్న బీదరికం వలలో అమ్మ అన్నయ అక్కయ నేను.  ఒక్కో సరైతే ఇంట్లో ఉన్న వస్తువులనుండి ఇంటి మీదున్న పెంకుల వరకు అన్ని పగల గొట్టే వాడు ఇంటి తలపులని బావిలోకి విసిరి పడేసేవాడు మా బాపమ్మ (నాయనమ్మ) తను మాత్రం ఏం చేయగలుగుతుంది కండ్ల ముందే కొడుకు ఎలా పతనమవుతున్నడో చూస్తూ బాధపడడం తప్ప. బహుశ  మా నన్నే నాకు ఆదర్శం కావచ్చు అందుకే తనకు విరుద్ధంగా జీవితంలో సిగరెట్టూ మద్యం నా దరికి చేరనివ్వకుడధానుకున్న. చేసే లేబర్ పనికి వచ్చిన కొద్ది మొత్తం డబ్బులో తాగుడు కు పోను మిగిలిన డబ్బుతో ఎవరిపై ఆధారపడకుండా గుట్టుగా ఇల్లును గడుపుతూ వచెది మా అమ్మ.

ఆ టైం లో స్కూల్  లో  అందరి చేతుల్లో 50 పైసల నుండి మొదలు 2 రూపాయలు 5 రూపాయల వరకు రోజు కనిపించేవి దాన్నే పాకెట్ మనీ అంటారని తర్వాత తెలిసింది.  నా దగ్గర మాత్రం పదో తరగతి వరకు కూడా డబ్బు అనే అవసరం సొంత కర్చులు అనేవి తెలీనే తెలియవు. మా ఇంటివేనకల ఉండే రాజమౌళి  మామయ్య ఇచ్చే పోస్ట్ కార్డులతో, రంగు రంగుల స్కెచ్ పెన్నులు మిగిలిన పేపర్లతో బైండింగు చేసిన తెల్ల కాగితాల నోటుబూక్ లో బొమ్మలు గీయడం, లైబ్రరీ నుండి వారం వారం తీసుకొచ్చే పుస్తకాలతో గడిచిపోయిన కాలం లో పాకెట్ లో ఏ రోజు డబ్బు కోసం చేయి పెట్టింది లేదు. నిజమే ఇప్పుడు ఆలోచిస్తుంటే 20 వేలు పెద్ద కష్టం కాదు అని అనిపించొచ్చు అల అని  ఇప్పుడు ఉన్నత స్థితులో ఉన్నామని కాదు పరిస్థితుల్లో పెద్ద మార్పు లేదు. కానీ వాడ వాడ మొత్తం వినిపించేలా లొల్లి పెట్టె తన గొంతుకు తనే కళ్ళెం వేసుకున్నాడు. తన తాగుడు తో గొంతు కాన్సెర్ తెచ్చుకున్నాడు. అప్పుడు తన ఆపరేషన్ కి నేను అన్నయ కలిపి 50 వేలు ఖర్చు పెట్టాము ఎంత తాగుబోతైన కన్నా తండ్రి కదా.

కనీసం తనను చూసైన తనల తయరవకుడదని అమ్మ ఎప్పుడు చెప్తుండేది. ఇప్పటికి తన వ్యవహారం లో మార్పు లేక పోయిన మా ఎదుగుదలను చూస్తూ గర్వపడుతూ తన పని తాను చేసుకుంటున్నాడు.

అన్నయకు  అక్కయకు  నాకు అందరికి పెళ్లిల్లు అయిపోయాయి. పండగలకి అందరం కలుసుకోవడాలు. ఇప్పుడు బాపు కి మా అన్నయ కొడుకు హేమంత్ తో ఆడుకోవడం అమ్మ నెలలు నిండుతున్న అక్కయను చూసుకోవడం తో చాల బిజీ అయిపోయారు.

ఇప్పటికి తన లేబర్ పనిని మానుకోలేదు బాపు, మా సంతోషాన్ని కోరుతూ కనిపించని భగవంతుడికి వేల వేల దండాలు పెడుతూ అమ్మ.  మొన్న ఈ మధ్య కట్టించిన రేకుల ఇంట్లో కాలం గడుపుతున్నారు. వారికీ ఈ హైదరాబాద్ వాతావరణం పడదు. ఎందుకో మా నాన్న తను పుట్టి పెరిగిన ఊరిని వ్యక్తుల్ని వదిలి రాలేనంటాడు తనతో పాటే అమ్మ నిజంగా వారె అన్యోన్న దంపతులు అని నాకనిపిస్తుంటుంది. మా బాపు చేసిన రాక్షసత్వాన్ని ఎవరు భరించలేరేమో అందుకే కాబోలు ఆడవారికి సహనం ఓర్పు ఎక్కువని అది మా అమ్మను చూసినపుడు మరి అనిపిస్తుంటుంది. వెళ్తే ఇక నేను కూడా తిరిగి హనంకొండ కే వెళ్తాను కావచ్చు. నా అనుకునే వారందరు కూడా కోరేది ఇదే నేనుంటే మా ఇంట్లో ఆ సందడే వేరు.

ఆత్మీయ  అనురాగాలు ఆప్యాయతలను మరిచి ఏదో చేసెయ్యాలి అని అందరికి దూరంగా గడిపే నా లాంటి మిత్రులందరికీ తెలుసు వాటి అర్ధం ఏంటో..

ఎంత బిధరకాన్ని అనుబవించిన కాలంతో పాటు జీవన పరిస్థితులు మారుతాయి. మన సమాజం లో డబ్బు అనేది సమస్య కాదు నేను చుసినటువంటి సంపన్నులు మన హైదరాబాద్ లో కోకొల్లలు. ఆలోచిస్తే ఎవరికీ ఏ లోటు లేదు లోటు కేవలం మన మనస్సులో ఆలోచన విధానం లో ఉంది.

నేను మారితే అన్ని మారినట్టే..

లక్షలు పోసి పెంచుకుంటున్న పిల్లి కున్న సుఖం అనాధ ఆశ్రమం లో గడుపుతున్న ఓ అనాధ చెల్లి కి లేకుండా పోయింది అని బాధ పడడం తప్ప చేసేది  ఏమి లేదనుకుంటూ దాని తలపై నిమిరి దాన్ని నా కెమరా లో బంధించి వెనుదిరిగాను.

పోస్ట్ మాన్

ఈ మధ్య కాలం లో చాల రోజుల తర్వాత ఫేసుబుక్ మిత్రుని (మహేష్ కుమార్ కత్తి) పుణ్యమా అని రెండు అందమైన లఘు చిత్రాలు చూడగలిగాను. ఒకటి అద్వైతం(తెలుగు) రెండు పోస్ట్ మాన్ (తమిళం). ఈ రెండు నన్ను చాల అమితంగా ఆకట్టుకున్నాయి.

పోస్ట్ మాన్ చిత్రం విషయానికొస్తే ఓ అందమైన గ్రామం లో ఆత్మీయ సందేశాలను చేరే వేసే ఓ ఇంటివ్యక్తిగా పరిగణించే పోస్ట్ మాన్ కథ. ఇంటింటికి వెళ్లి వారి ఉత్తరాలను చేర  వేస్తూ. వారి వారి జీవితాల్లో సుఖ దుఖాలను  పంచుకుంటూ కాలం వేల్లదిస్తున్న తరుణంలో సమాచార సాంకేతిక విప్లవం తన గ్రామాన్ని సాశించింది ఫోన్ రూపం లో. ఇప్పుడు గ్రామా పెద్ద కాడి నుండి. కిరణం కొట్టు వరకు అందరు ఫోనే. దుబాయి లో ఉన్న భర్తతో క్షణం లో వయ్యారపు చిలిపి కబుర్లను పక్క పక్కనే కుర్చుని సాగిస్తున్న అనుభవాన్ని తీసుకొచ్చిన ఫోను ప్రభావం తో ఇక  ఉత్తరం  అనే కాగితం ముక్క చిత్తు కాగితాలతో నేస్తం కట్టింది.. గ్రామస్తులే తన జీవితం అనుకున్న పోస్ట్ మెన్ ఇక ఎవరికీ అక్కరలేకుండా పోయాడు.

ఈ చిత్రం చూస్తున్న కొద్ది. నన్ను నా చిన్ననాటి జ్ఞాపకాల సంద్రం లోకి నెట్టింది.

నేను పుట్టి పెరిగిన కాపువాడ(హనుమకొండ) లో అట్లేస్ సైకిల్ (పెద్ద సైకిల్ అని పిలిచేవాళ్ళము) మీద బెల్లు మోగిస్తూ కాకి బట్టలతో హేండిల్ పై ఉన్న కరెల్ కు నలబై పై చిలుకు ఉత్తరాలని  బిగించుకొని “పోస్ట్” అంటూ శబ్దం చేస్తూ వెళ్తుండేవాడు చిన్న నాటి నా జ్ఞాపకాల్లో ఈ మా పోస్ట్ మెన్ మమయ్యది చాల గొప్ప పాత్రా వహించాడు.

మా ఇంటికి ఆనుకొని ఇద్దరు వ్యక్తులు పట్టే చిన్న సందు ఉండేది. ఆ సందు చివరి ఇంట్లో చింతకింది రాజమ్మ వాళ్ళు కొత్తగా కట్టుకున్న బంగాలలో కాలిగా ఉన్న గదిలో మా అమ్మ చెల్లెలు శ్రీకల  చిన్నమ్మ – భర్త రాజన్న బాబాయి వాళ్ళ దోస్తు “రాజమౌళి LLB ” హనమకొండ లో ఉండి చదువుకోవాలనే ఉద్దేశం ప్రకారం ఆ గది ని కిరాయికి తీసుకున్నారు. మా అమ్మ పెద్ద చదువులు చదువుతున్నా వాళ్ళతో కలిసి చదువుకుంటే అన్ని సంగతులు తెలుస్తుయి అని చెప్పి స్కూల్ నుంచి రాగానే నన్ను మా అన్నయ (వేణు) ఇద్దరని ఆ గదికి తోలేది.

నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది ఎందుకంటే అప్పటి వరకు నన్ను ఎవరితో అడుకోనివ్వకుండా బయటికి అడుగుపెట్టనివ్వకుండా ఎక్కడ దెబ్బలు తగిలించుకుంటనో అని బయపడుతుండేది అలాంటిది తను ఇలా పంపివ్వడం. నేను అనుకునే వాడిని అందరికి తగలని దెబ్బలు నాకు మాత్రమే తగులుతాయ అని. ఒకసారి అమ్మ చెప్పింది నేను పుట్టాక నాలుగు సంవత్సరాలవరకు ఏడుస్తున్నప్పుడు ఊపిరి పట్టేవాడినని స్పృహ కోల్పోయి పది నిమిషాలవరకు ఉలుకు పలుకు లేకుండా ఉండేవాడినని. అల నాకు చాల సార్లు జరగడం తో నన్ను క్షణం కూడా తన ఓడిలోనుండి వేరుచేయకుండా ఏడుపు అనే క్షణాన్ని నా ధరి చేరనివ్వకుండా చాల జాగ్రతలు తీసుకునేదని. డాక్టర్ లు కూడా బయపడేవారట నాకు ఇంజక్షన్ ఇవ్వాలంటే. ఈ విషయం తెలుసుకున్నప్పటి నుండి నాకై నేను తన మనసుని ఇబ్బంది పెట్టె పనులు చేయకూడదని తను చెప్పినట్టే నడుచుకునే వాణ్ణి. మా ఇంటి ముందు పొడుగ్గా, పెద్ద వారైతే నలుగురు చిన్నవారైతే ఆరుగురు కుచునేందుకు వీలుగా గద్దె (అరుగు) ఉండేది. పక్కింటి శీను, మహేశు, శారద, ఆ ఇంటిపక్క సంబరాజు, ఎదురింట్లో బేబీ మా ఇంటి కుడి సందు మీనయ్య మనవళ్ళు కిరణ్, కిషోర్, రాజు. అందరు మా ఇంటి ముందు రోడ్డు మీదే రక రకాల ఆటలడుతుంటే ఆ గద్దె మీద కూర్చొని చూస్తుండే వాణ్ణి. ఆ గద్దె మిధ కూర్చోవడానికి పర్మిషన్ కూడా నా  రెండో తరగతి లో వచ్చింది. అప్పటి వరకు ఏమి తెలియని నాకు అమ్మ ఆర్డర్ శిరసావహించి గదికి వేల్లనరంభించాను.

రాజమౌళి మామయ్య గదిలో ఇంకా తన ఫ్రండ్స్ పేర్లు తెలియదు కానీ ఇద్దరుండే వారు.  ఆ గది లో ఉన్న వారి సహచర్యం నాకో కొత్త విషయాలను నేర్పించే ఓ మంచి పుస్తకం ల తోచింది. ఆ గది కేల్లడం Home  Work పూర్తి చేసుకోవడం. ఆ పక్కనే వారు గీసిన బొమ్మల్ని చూడడం. పెద్ద పెద్ద పుస్తకాలని తిరగేయడం. ఇది నా పని. గది లో ఉన్న వారికి ఒక్కొక్కరి చొప్పున వారానికి నాలుగైదేసి ఉత్తరాలని పోస్ట్ మాన్ మామయ్య తీసుకొచ్చేవాడు.

నా కోసమని చందమామ కథల పేరుతో ఉన్న పుస్తకాన్ని చదువుకోమని ఇచ్చేవాడు. అందులో ఉన్న కలం స్నేహం శిర్షిక కంటే పడే వరకు కూడా నాకీ ఉత్తరాల గొడవ తెలిసింది కాదు. రాజమౌళి మామయ్య ప్రోత్సాహంతో, వీక్లీ, మంత్లి, బుక్స్ లో నా వయసు ఉన్న వారందరికీ కలం స్నేహం పేరుతో రాసేవాన్ని. చారణ పోస్టు కార్డులు నాకోసం ఇచ్చేవాడు. బహుశ ప్రపంచం తో ఎలా సంబాశించాలో నేర్పించింది తనే అనుకుంట. అల మొదలయ్యింది పోస్ట్ మెన్ మామయ్యతో నా అనుబంధం.

ఎక్కడో తెలియని వ్యక్తులతో కొత్తగా స్నేహం కుదిరింది. మధురానుభూతుల అనుభవాలు మంచి కబుర్లు మరెన్నో విషయాలను క్యారేల్కు బిగించుకొని నాకోసం రెండ్రోజులకోకసరైన స్కూల్ కి గాని ఇంటికి గాని నాయన రఘు అంటూ అందించేవాడు. ఒక్కోసారైతే ఏ పెద్ద సైకిల్ బెల్లు మోగిన పోస్ట్ మెన్ మామయ్య కావచ్చు అని పరుగెత్తుకొచ్చి బయటకి తొంగి చూసేవాన్ని..

ఈ మా పోస్ట్ మెన్ మామయ్య రాజమండ్రి శీను, పార్వతీపురం రమేషు, అనంతగిరిలోని రాము, రాజశేకర్, వంశీ, సుభాషు, కరీంనగర్ మధు, శ్యామల, ఖమ్మం సుశీల, హైదరాబాదు కిరణ్, రాంబాబు, సురేష్, పీటర్ (ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే చాంతాడంత లిస్టు అవ్వుద్ది ) వారందరి సాన్నిహిత్యం కోసం నన్ను తనపై ఆధారపడేలాగా  చేసుకున్నాడు..

చాల సంవత్సరాలు గడిచాక తీపిగుర్తుల మధురజ్ఞాపకాల సంపదని పాత పుస్తకాల సంచిలో బద్రంగా మా ఇంట్లో ముందు గది సేల్ఫుల్లో చివరి దాంట్లో దక్కున్నాయి..

ఉత్తరాలు రాయడం తగ్గించి బొమ్మలు గీయడం లో మనసు లగ్నం చేశాను. ఇంకా ఇంట్లో కరెంటు లేదు అందుకే చాల సమయం రాజమౌళి మామయ్య గదిలో గడిపేవాణ్ణి.

ఆ టైం లోనే పబ్లిక్ ఫోన్ మా స్కూల్ పక్కన వెలిసింది. అల వచ్చిందో లేదో ఉజిలిబేసు, జెండా కాడ, గుండం వాడలో, కట్ట దగ్గర, ఎక్కడ చూడు టెలిఫోన్ బూత్ లు వెలిసాయి. నలబై యాబై ఉత్తరాలతో నిండి ఉండే పోస్ట్ మెన్ మామయ్య సైకిల్ క్యారెల్ కాస్త పది పర్కతో కనిపించడం మొదలు పెట్టింది. రోజు నవ్వుతు చలాకి గ కనిపించే పోస్ట్ మెన్ మామయ్య ఎప్పుడో వారానికోసారి కనపడ్డం మొదలు పెట్టాడు.

యధ్రుచికం గానే నాదగ్గర కూడా ఫోన్ నెంబర్ ల చిన్న బుక్ ఒక్కటి నాతో పాటే ఉండసాగింది, రోజులు గడుస్తున్న కొద్ది వద్దనుకున్న ఇది నాకు అవసరం లేదు అని అనిపించినా వచ్చి వాలాయి సెల్లు ఫోను, మెయిల్ అక్కౌంట్లు, స్క్రాఫ్ బుక్స్ లు, ఫెసుబూక్ గ్రూప్ లు, ఫ్లిక్కర్ చిత్రాలు..

నా చిన్నప్పుడు కలం స్నేహం మిత్రులు ఒక యాభై ఉన్నారంటే ఎంతో గొప్ప ధైర్యం మరియు మంచి అనుభూతి కలిగించేది. మరి ఇప్పుడో అక్కౌంట్లో ఫ్రెండ్స్ లిస్టు లో ఎంత ఎక్కువ ఫ్రండ్స్ ఉంటె అంత పబ్లిసిటీ, హోదా అందరితో పెద్దగా సంబశించేది లేకపోయినా పేరుకు మాత్రం ఫ్రెండ్స్ లిస్టు లో ఫ్రెండ్స్ పెరుకుపోతునే ఉంటారు.

అబ్బ… నాలుగు వేల ఐదు వందలేన ఫ్రెండ్స్ లిస్టు కెపాసిటీ అని విసుక్కుంటూ మరో అక్కౌంట్లు ఓపెన్ చేసుకుంటున్న సహా మిత్రులూ.. చాలానే ఉన్నారు..

మనిషి మార్పుని కోరుతూ అడుగులేస్తున్న తరుణం లో పాతా విషయాన్నీ మరవడం సహజమైపోతుంది.

ఎంత సహజం అంటే ఈ మీడియా నెట్వర్క్ గ్రూప్ ల ధాటికి పోస్ట్ మేనా అంటే ఎవరు?

ఓ! లేట్ మి చెక్ ఇన్ వికీపీడియా అనే రోజులు వచ్చిన ఆశ్చర్యం లేదేమో..

***

Short movie link : http://youtu.be/VU3iiKQY_9M

వనబోజనం

భద్రకాళి చెరువు కట్ట చిన్నప్పుడు అది చాల దట్టమైన ముళ్ళ పొదళ్లతో భద్రకాళి దేవాలయానికి ఆనుకొని చెరువుని కాపాడుతూ ఉన్న కట్ట. ఆ కట్టకు మా ఇల్లు ఐదు నిమిషాల నడక దూరం లో ఉంటుంది.  విశాలమైన చెరువు కాపాడుతున్న కట్ట చివరన అవాలి వైపు ఉన్న గుట్టల కింద ఓ హనుమంతుని గుడి. దాని కింది బాగాన కుడి వైపుకు ఓ మంచి నీటి బావి దాన్నే రాచ్చాల (రావిచెర్ల) బావి అని పిలుచుకునే వాళ్ళం. బావి కి ఆనుకొని  ఉన్న మరో గుట్ట పైకి ఎక్కడానికి వీలుగా చెక్కిన మెట్ల ను ఎక్కుతూ పైకేల్తే పూర్వకాలం లో రాళ్ళతో పేర్చిన ఒక చిన్న కళ్యాణ మండపం దాని వెనకాల ఓ పెద్ద వేప చెట్టు విశాలమైన లక్ష్మి నరసింహస్వామి ఆలయం. ఆలయం గర్బగుడి లో ఓ ములన ఎప్పుడు నీరు ధారల పడుతుంటే ఆ నీటిని నిలువ ఉంచే అతి చిన్న(ఇంట్లల్లో ఉండే వాటర్ ట్యాంక్ సైజు) కోనేరు. ఆ ఆలయాన్ని చూడగానే తెలుస్తుంది అది పెద్ద పెద్ద రాళ్ళను  పేర్చి కట్టారని. ఆ ఆలయం నుండి చూస్తే భద్రకాళి దేవాలయం, కట్ట, బావి, చెరువు (ఈ చివరి నుండి ఆ చివరి వరకు) అంత కంటిగి ఇంపుగా (ఓ landscape దృశ్యం)  కనిపిస్తుంది.

శీతాకాలం  పొద్దున నాలుగు ఐదు గంటల ప్రాంతాన దట్టమైన మంచు పొగలతో చూడ్డానికి ఎంతో ఆహ్లాదంగా ఉంటుంది.

నా గతంతో ముడి పడి ఉన్న ఎన్నో ఆనంద క్షణాలు ఇక్కడ ఉన్నాయి. చిన్నప్పుడు మా బాపు మా అన్నయ్యకు ఈత నేర్పించాలని ఈ చెరువు కి తీసుకెళ్ళేవాడు. నన్ను తీసుకెళ్ళు అని అడగడం తో పట్టుకెల్లేవాడు  కానీ ఎప్పుడు నీళ్ళ లోకి అడుగు పెట్టనిచ్చేవాడు కాదు. అప్పటి నుండి మొదలు పెడితే ఇప్పటి వరకు ఈత నేర్చుకోవడం అనేది ఓ కలగా తీరని కోరిగ్గా మిగిలిపోయింది. మా అన్నయ వాళ్ళ దోస్తుల్తో నేను లేవక ముందే వెళ్ళేవాడు. నన్ను మాత్రం అస్సలు తీసుకెళ్ళేవాడు కాదు.

నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి వంటలకి (వన భోజనం) ఆ గుట్ట మీదికే వెళ్ళేవాళ్ళం. పొద్దునే వెళ్లి ఆ రోజు మొత్తం వంట వార్పూ చేసుకొని గడిపేందుకు ఓ చోటును వెతికి మేము వెళ్ళే వరకు అక్కడే ఉండేవాడు మా అన్నయ (ఎందుకంటే వంటలకి మేమే కాదు వాడలో వేరే వాళ్ళు కూడా వెళ్ళేవారు ఆలస్యం చేస్తే సరైన చోటు దొరకదేమోనని).

ఇక ఆ రోజు స్కూల్ కి డుమ్మా కొట్టడం తప్పనిసరి. అంతకు ముందురోజు నుండే అమ్మ ఆ రోజు కు కావలిసిన వస్తువులు (బోళ్ళు, పల్లాలు, చిన్న గిన్నెలు, వంటనూనె ఇతరత్రా సరుకులు) అన్ని ఓ గోనే సంచి లో మూట కట్టి పెట్టేది. రాత్రి పన్నెండు గంటలవరకు అక్క అమ్మ కూర్చొని కిరసనాయిలు పొయ్యి మీద మూకుడ్లో పూరీలు చేసే వాళ్ళు. ఇక నా పనిలో నేనుండే వాణ్ణి. పొద్దున్నే లైబ్రరీ నుండి మామయ్య పట్టుకొచ్చిన కొత్త పుస్తకం, ఒక వార పత్రిక, బొమ్మలు గీయడానికి తెల్ల పేపర్లు, ఒత్తుడుకు అట్ట (stiff pad), స్కేచ్చు పెన్నులు, కాంపాక్స్ బాక్సు పెద్ద సేల్లులతో పనిచేసే రేడియో తో నా సంచిని సిద్ధం చేసుకొనే వాణ్ణి.

బాపు పెద్ద సైకిల్ వెనక క్యారేల్కు రాత్రి మూట కట్టి పెట్టిన సంచిని పోట్టేల్ (వైరు లాంటి తాడు) తో కట్టే వాడు. అమ్మ చేతిలో బింద, తాళం వేసి తాళంచెవి ని చేతులో పట్టుకొని అక్కయ సిద్ధం చేసుకున్న సంచిని బుజాన వేసుకొని  టప్పు టప్పు మని పారగన్ స్లిప్పర్లని శబ్దం చేస్తూ నడిపించుకు పోతున్న బాపు పెద్ద సైకిల్ వెనకాల నేను. ఐదు గంటల ప్రాంతాన మంచు పోగలను చీల్చుకుంటూ ఎదురు వచ్చే గాలుల్ని నా చెంపలతో డీ కొడుతూ అప్పుడే బయటికొచ్చి రోడ్లపై నీళ్ళు చల్లుతున్న వాడ పాలోల్ల( relatives )ను చూస్తూ డబ్బా కాడ మూల మలుపులో పెద్ద కోడిపుంజు కూత కూస్తుండగా ఐదు ఆరు నిమిషాల్లో గుట్ట కాడికి చేరుకొనే వాళ్ళం. గుట్ట మెట్లు ఎక్కుతూ పైకి చేరుకునే సరికి ఆయాసం తన్నుకోచ్చేది. మా కోసం ఎదురు చూస్తున్న అన్నయ ఉన్న చోటుని గడపడానికి అనువుగా సిద్ధం చేయడం లో అమ్మ బిజీ అయిపోయేది.

నేను విశాలమైన ఒక పెద్ద బండపై నిల్చొని పచ్చిగా వచ్చే మట్టి సువాసనని గట్టిగా పీలుస్తూ, దూరంగా కనిపించే బాద్రకాళి గుడిని, పక్కనే నిద్రిస్తున్న ఒక యోధుడి తలల కనిపించే పెద్ద గుట్ట ని, కట్టని, చెరువుని, వీటిని కమ్ముకొని ఉన్న దట్టమైన మంచుని, గుంపులు గుంపులుగా మెల్లగా పయనమవుతున్న పక్షుల్ని,  నన్ను కౌగిలించుకునేందుకు వీచే ఈదురుగాలులను ఎదిరిస్తూ, చిన్నగా చలి కి వణుకుతూ, క్షణ క్షణానికి రంగు మారుతున్న ఆకాశాన్ని చూస్తూ, కమ్ముకున్న పొగ మంచుల్ని చీల్చుకుంటూ ప్రశాంతంగా పుట్టుకొస్తున్న సూర్య తేజాన్ని కళ్ళు పెద్దవిగ చేసుకొని, ఆ సమ్మోహన దృశ్యాన్ని, మౌనంగా, మనసులో పదిలంగా దాచుకునే వాణ్ని..

అలా తెలవరాక, గుట్ట కింద రాచ్చాల బావినుండి అన్నయ, బాపు బిందెల్లో నీళ్ళు తెచ్చే వారు, చూస్తుండగానే మా ఇంటి కాడ ఉండేవోల్లు, గుండం వాడ, మచిలిబజార్, మూడు డబ్బాలకడ ఉండేవోల్లు అందరు చేరుకునేవాళ్ళు. ఇప్పుడు విశాలమైన గుట్ట ప్రాంతం జనాలతో, నా ఈడు పిల్లలతో వాళ్ళ వాళ్ళ చుట్టాలతో నిండిపోయేది. మేము ఎంచుకున్న చోటు రెండు అతి పెద్ద రాళ్ల సందులో ఓ గుహలా తలపించేది. అమ్మ మేము ఉన్న జాగా (చోటు) ని చీపురుతో ఊడిచి నీళ్ళు చల్లి, పెద్ద సంచులతో కుట్టి తాయారు చేసిన దాదాపు పది మంది కుర్చేనే వీలు గల ఒక పెద్ద పరదా ఒకటి కింద పరిచి తెచ్చిన మూటలోని సామాన్లని ఒక వైపుకు పేర్చి మమ్మల్ని పిలిచేది, నేను అక్కయ బాపు అన్నయ కూర్చుంటే, రాత్రి చేసిన పూరీలు, చిన్న చిన్న రికాబు (steel  plates) లో పెట్టి నిన్న పొద్దున రోట్లో ఉడికించిన టమాటో, పచ్చి మిరపకయాలని కలిపి నూరిన  పచ్చడి చెంచ తో వేసి ఒక్కొక్కరికి ఇచ్చి తను కూడా ఓక రికాబు లో పెట్టుకొని అందరం కలిసి తినే వాళ్ళం. అబ్బో అమ్మ చేత్తో రోట్లో దంచి చేసిన పచ్చడి గురించి ఎంత చెప్పిన తక్కువే ఎప్పుడు తలచుకున్న నోట్లో నీళ్ళురుతాయి. పూరీలు లాగించడం పూర్తయ్యాక బాపు, ఇంకా బాపుకు తెలిసిన వాడలోని కొందరు కలిసి పెద్ద సైకిల్ల మీద కోళ్ళు కొనుక్కురావడానికి   అలంకార్ దగ్గర ఉన్న చికెన్ షాపు కు బయలుదేరేవారు.

అమ్మ నన్ను మా అన్నాయని కొబ్బరికాయ, ఊది బస్తీలు, థమ్స్ అప్ బాటిలు, రెండు పెద్ద పాల పాకిట్లు, బంబినో సేమియా పాకిటు, చిన్న డాల్డా పాకిటు, సేమియలో వేసుకొనే పప్పులు, బెల్లం, చికెను మసాల పొడి, మిల్ మేకరు, కొత్తి మీరా, పుదిన, పచ్చిమెరపకాయలు తెమ్మని పంపేది, ఇవ్వన్ని తీసుకురావడానికి, రెండు కర్రల సహాయంతో పట్టుకునే వీలు గల సంచిని మా చేతికి ఇచ్చేది. అది నేను పట్టుకుంటే కింద నేలకు రాసుకుంటూ పోయేవాణ్ణి ఎందుకంటే ఆ సంచి నాకు సగానికి ఉండేది. అది చూసి అన్నయ లాకున్ని తను పట్టుకునే వాడు. మెల్లిగ  మేము గుట్ట దిగి అల నడుచుకుంటూ డబ్బా కాడి నుండి మూల తీరుగుతూ గుండం వాడలో నుండి కుడి వైపుకి తీరుగుతూ జెండా కాడికి చేరుకొనే వాళ్ళం అక్కడే ఉంది ఇద్దరు అన్నదమ్ములు నడిపిస్తున్న రాజన్న దుకాణం. గబా గబా తీసుకొని అన్నయ పాయింటు జేబులోనుండి డబ్బులు తీసిచ్చి మళ్లీ గుట్టకాడికి చేరుకునే వాళ్ళం.

బాపు తో వెళ్ళిన వారంతా కోళ్ళతో తిరిగోచ్చేవారు. బాపు వచ్చేలోపు అమ్మ కిరసనాయిలు బర్నాల్ పొయ్యిమీద గిన్నె పెట్టి  పాలు వేడి చేసి కొన్ని పాలతో చాయ్ చేసి మరి కొన్ని పాలతో సేమియా చేసేది. బాపు రాగానే మా అందరికి చాయ్ ఇచ్చి తను చాయ్ తాగేది (నాకు ఊహ తెలిసాక గత పన్నెండు సంవత్సరాల నుండి టీ కాఫీ మాంసం తీనడం మానేసాను నా ప్రవర్తనకి ఇంట్లో పెద్ద రాద్ధాంతమే జరిగింది కానీ నన్ను మార్చలేక పోయారు ఇప్పటికిను) తర్వాత పొయ్యి మీద పెద్ద గిన్నెలో వేడి నీళ్ళు పెట్టి, అమ్మ బాపు మేము ఉంటున్న చోటుకి కాస్త దూరంగ వెళ్లి కోడిని ఊరి దేవతకు బలి ఇచ్చేవారు. ఆ రకంగా ఆ రోజు వంటలకోచ్చిన వారంతా కోళ్ళను బలిచ్చేవారు. వేడి చేసిన నీళ్ళతో కోడిని  శుబ్రం చేసి వండడానికి వీలుగా సిద్ధం చేయడం లో బాపు. మరో పక్క అమ్మ పోయి మీద బియ్యం కడిగి అన్నం పెట్టి అది ఉడుకుతుంటే పొంగ కుండ చూడామణి అక్కయను కూర్చో బెట్టేది.

ఇక నేను అక్కడినుండి బయటికొచ్చి మా ఇంటికాడ రాజు, మహేశు, శీను, మేమంతా, ఇంకా మిగతా పిల్లలమంతా నరసింహస్వామి గుడి వెనకనుండి సందు లో ఎత్తు రాళ్ళని పట్టుకుంటూ గుడి పైకి ఎక్కి కూర్చునే వాళ్ళం. అన్నయ ఇంకా వాళ్ళ దోస్తులు చెరువులో ఈత కొట్టడానికి ఎల్లెవాల్లు. ఇక గుడి పైన రేడియో పెట్టి వచ్చే ప్రోగ్రాములు వింటూ నేను ఓ పక్కన కూర్చుంటే, కొంచెం ఎగిరితే అందే ఎత్తులో ఉన్న వేప కొమ్మలని పట్టుకొని ఊగే ప్రయత్నం చేస్తూ మిగాతవాల్లంత, ఆ గుట్ట కాడికి వంటకోచ్చిన వాళ్ళలో దాదాపు పాతిక మందికి పైగా పిల్లలం అందరం కలిసి ఒకటే అల్లరి. రక రకాల ఆటలతో సందడి సందడి చేసే వాళ్ళం. పదకొండున్నార ప్రాంతాన ఆడింది చాలు అంటూ మమ్మల్నంధర్ని పిలిచేవారు. నేను వెళ్లేసరికి అమ్మ బాపు మేమున్న చోటుకి కొంచెం దూరంగా వెళ్లి ఒక విస్తారాకు చుట్టూ నీళ్ళు జల్లి, అన్నం, కోడి కూర, సేమియా, ఉడికించిన గుడ్డు, పసుపు కుంకుమ, ఇంకేవేవో మా కుల దేవతకి నైవేద్యంగ పెట్టి కళ్ళు మూసుకొని దండం పెట్టి వచ్చేవారు. ఇదంతా మామ్మల్ని (పిల్లల్ని) చూడనిచ్చేవారు కాదు.

కాసేపటి తర్వాత పన్నెండు గంటల ప్రాంతాన, పెద్ద పళ్ళాలని ( plate )  కడిగి అందరిని కూర్చోమని, ముందు బాపు కి వడ్డించి తను తినడం మొదలు పెట్టాక, అన్నయకు, అక్కయకు, నాకు వడ్డించేది నా చిన్న పళ్ళెం లో (నాకు ఒక చిన్న పళ్ళెం ఉండేది అది మా అన్నయ్య పుట్టాక మా అన్నయకోసం కొన్న పళ్ళెం తను పెద్దవాడయ్యాక, అది అక్కయ సొంతమయ్యింది, అదే వరుసలో నా దగ్గరికొచ్చింది, ఆ తర్వాత మా చిన్నమ్మ కొడుకులు ఇద్దరు వాడారు. ఆ పళ్ళెం అంటే అందరికి ఇష్టమే ముఖ్యంగా అమ్మకి చిన్నమ్మకి ఇప్పుడది చిన్నమ్మ వాళ్ళ ఇంట్లో ఉంది.) ముందు పూరీలు, పచ్చడి, ఒక చిన్న గ్లాస్ లో థమ్స్ అప్ తర్వాత నిన్న సాయంత్రం చేసిన పప్పుచారు తో కలిపినా అన్నం ఆ తర్వాత మాంసం తో పూర్తి చేసేవాళ్ళం. చేతులు కడుక్కోన్నాక మూతిని తుడుచుకుంటూ వస్తుంటే మా ముగ్గిరికి చిన్న చిన్న గిన్నెల్లో సేమియా పోసి ఇచ్చేది. అల రెండు సార్లు వేసుకొని తినే వరకు త్రుప్తి కలగక పోయేది.

బాపు కొంచెం ఎత్తు తక్కువున్న బండపై చెట్టుకొమ్మ నీడ పడుతుండగా సంచి చేద్దరు తల కింద పెట్టుకోవడానికి ఓ దిండుని అమ్మ సిద్ధం చేస్తే మెల్లిగా కునుకి తీసేవోడు. అక్కయ అమ్మకి భోజనం వడ్డిస్తూ ముచ్చట్లు పెడుతుంటే, అన్నయ వాళ్ళ దోస్తులతో కలిసి ముళ్ళ ఫొదల్లతో నిండిన భద్రకాళి కట్ట (ఇప్పుడది అందమైన గార్డెన్ లాగ, పర్యాటకులు సేదే తీరేవిధంగా, పిల్లలకు ఆడుకునే ఆటస్థలం లాగ, ప్రేమ జంటలకు మనసువిప్పి మాట్లాడుకునే ఓ చక్కటి ప్రదేశంగా రూపాంతరం చెందింది) మీదికి వెళ్ళేవారు.

నేను నా సంచిని బుజాన  వేసుకొని లక్ష్మి నరసింహస్వామి గుడి పైకి ఎక్కి చెట్టు కొమ్మ నీడలో కూర్చొని, వారపత్రికని, పుస్తకాన్ని, తిరగేసి, కాసేపటి తర్వాత సంచిలో నుండి రేడియో ని బయటికి తీసి చిన్న శబ్దం తో హిందీ వివిద్ భారతి ప్రోగ్రాము వింటూ, అట్టను బయటికి తీసి దాని పై తెల్ల పేపరు పెట్టి, కంపాస్  బాక్స్ లో నుండి పెన్సిల్ తీసి, చుట్టూ ఓ సారి చూసి, కళ్ళు మూసుకొని పొద్దున చూసిన సుందర దృశ్యాన్ని గుర్తుకు తెచ్చుకొని, రేడియో లో వస్తున్న జో బాత్ తుజ్ మే హే తేరి తస్వీర్ మే నహి అంటూ వినిపిస్తున్న మొహమ్మద్ రఫీ గారి గీతాన్ని వింటూ పెన్సిల్ తో గీయడం మొదలు పెట్టి స్కేచ్చులతో రంగులు అద్దటం తో పూర్తయ్యేది. ఒక్కొక్కరితో మొదలై మా వాడ దోస్తులంత నా చుట్టూ చేరి చూస్తుండేవారు. ఆ తర్వాత ఒక్కో కాగితం మీద ఒక్కొక్కరికి వారి పేర్లను గీసివ్వడంతో బిజీగా గడిస్తున్న సమయంలో దూరంగా ఎక్కడో పుట్టిన చిన్న మేఘం మెల్లి మెల్లిగ పెరుగుతూ చూస్తుండగానే సూర్యున్ని మింగేస్తూ మా మిదికొచ్చి మమ్మల్ని తొంగి చూసేది. మేమంతా తలల్ని ఆకాశం వైపుకు ఎత్తి చూస్తుండగా, వీస్తున్న ఈదురు గాలులకు చిన్న చిన్న నీటి తుంపర్లు నా నుదురు, కన్నులు, బుగ్గలను, తగులుతుంటే, ఒక్కసారిగా జీవ్వుమంటూ ఉలిక్కి పడేవాణ్ణి, పులకరింతల ఆ హాయికి గుర్తుగ నా చేతిపై రోమాలు నిక్కపోడుచుకునేవి. కొద్ది కొద్దిగా పెరుగుతూ ఒక జల్లు లాగా పడుతున్న వర్షానికి అందరం గూళ్ళల్లో పిచ్చుకల్లాగా కొండ చీరుకల్లో పెద్ద రాళ్ల సందుల్లో తడవకుండా తల దాచుకునే వాళ్ళం. బోరున కురుస్తున్న వర్షానికి ఎదురుగా ఎవరో కుంచేతో తెల్ల రంగులని చిలుకుతూ గీసిన వర్ణచిత్రం లాగ ఆకాశం మరియు  పచ్చని తుమ్మ పోధల్లని ఎకంచేస్తున్నట్టుగా కురుస్తున్న వర్షంకు పాలిపోయి ఉన్న గుట్ట రాల్లన్ని నల్లగా మారి, పచ్చని చెట్ల ఆకులు మరింత నిగ నిగ లాడుతూ, గుట్టపై ఉండే మేకల గుంపు ఒల్లుని జలదరిస్తూ తల దాచుకోవడానికి పరుగులు పెట్టె ఆ తీరు, పిల్లల కేరింతలు, వర్షంలో మమ్మల్ని తడవనీయకుండా పెద్ధవాల్లంత అడ్డుకోవడాలు, అయినా తప్పించుకొని పరుగు పెట్టె ఆకతాయిలతో వేగ లేక చీర కొంగును తల మీదేసుకొని వారి వెంట పరుగులు పెట్టె అమ్మ వాళ్ళతో ఆ వాతవరనమంత వర్ణించడానికి వీలు లేని ఓ మధుర దృశ్యంలాగ  అక్కడ ఏర్పడేది.

మెల్లిగా వాన తగ్గడంతో గూళ్ళల్లో నుండి బయటికొచ్చే పక్షుల్లాగా మేము బయటికొచ్చి, గుట్టలపై నుండి ధారలాగా పడుతున్న నీటి మత్తడని చూస్తూ నీళ్ళు ఆగి ఉన్న చోట రాళ్ళ మూలల్లో నుండి జారుకు వచ్చిన చిన్న చిన్న రంగు రంగు రాళ్ళను సేకరించడం లో నిమగ్నమయ్యేవాళ్ళం. అటు నుండి కిందికి దిగి రావిచెర్ల బావి లో తాబేలును చూస్తూ ఆ పక్కనే ఉన్న హనుమంతుడి గుడిని, దానికి ఆనుకొని ఉన్న చెరువు గట్టు లో తడిచి ముద్దై ఉన్న తామరాకుల మధ్యనుంది చీల్చుకొని పైకి తలెత్తుకొని గల గల నవ్వుతున్న పూవుల్లో దాగిన నీటి చుక్కలని చూస్తూ, విరబూయడానికి సిద్ధంగా ఉన్న మొగ్గలని కర్రలతో మా వైపుకు లాగే ప్రయత్నం చేసేవాళ్ళం.

మచిలిబాజార్ వాడోల్లు మొత్తం బెస్తోల్లె ఆ వాడోల్లందరికీ  ఈ చెరువే ఆధారం. పిల్ల చేపల్ని ఈ చెరువులో పోసి అవి పెద్దయ్యాక తెప్పల ( థర్మకోలును పెద్ద పెద్ద ప్లాస్టికు సంచుల్లో పెట్టి కుట్టి తయారుచేసుకున్న పడవ) తో వెళ్లి వలని పేర్చి తెప్పలపై కూర్చొని వలలో పడే చేపల కోసం ఎదురు చూస్తుండేవోళ్ళు. ఇక మేము చిన్న చిన్న సాపుగ ఉండే బిచ్చలను సేకరించి ఓ కుప్పగా పోసి. బొటన వేలు చూపుడు వేలుకు మధ్య రాయి ని పట్టుకొని మోచేతిని వంచి వెనక్కి జరుపుతూ గురిచుస్తూ బలంగ నీళ్ళలోకి విసరగ ఆ బిచ్చ నీటి పై పల్టీలు కొడుతూ పరుగు పెట్టి వేగం తగ్గాక నీటిలో మునిగేది ఆ రకంగా ఎవరు ఎక్కువ పల్టీలు కొట్టిస్తే వాళ్ళు హీరోలు. మేమంతా అరపులు కేరింతలతో ఒకరిని మించి ఒకరం వేగంగా విసిరే వాళ్ళం. కాసేపటికి నేను ఓ పక్కన కూర్చొని పల్టీలు కొడుతున్న రాళ్ళను చూస్తుండగా. వలలు పెట్టి తెప్పలపై కూర్చున్న బెస్తాయన ఓయ్ ఓయ్ ఎవర్ర రాళ్ళు ఇసురుతున్నది అంటూ అరవగానే. నేను మెల్లిగా లేస్తూ నా రెండు అరచేతులని వెనక్కి పెట్టి నిక్కరుకు అంటిన పచ్చి మట్టిని దులుపుకుంటూ అందరితో పాటు ఉరుకేవాన్ని.

అల పరుగెడుతూ మేమున్న చోటుకి వెళ్ళగానే అమ్మ చేతులుకడుక్కోమని నీల్లిచ్చేది. చేతులు కడుక్కోగానే మల్లి పూరీలు, కూర, పచ్చడి, పెట్టి ఇచ్చి, అన్నం పెట్టన అని అడిగితే వద్దని చెప్పి పూరీలు తినే వాణ్ని, ఇక అక్కడ వండిన వంటలు ఏవి ఇంటికి తిరిగి తీసుకేల్లకూడదని ఇక్కడే తినల్సిందేనని  పట్టు బట్టి మరి అందరికి వడ్డించేది అమ్మ. తినడం పూర్తయ్యాక కొబ్బరిపీచు బూడిదతో అన్ని బోళ్ళు అమ్మ తోముతుంటే అక్కయ కడుతుండేది. మల్లి అమ్మ నేను అక్కయ అన్ని సదిరి మూట కట్టి ఇంతకు ముందు మిగిలిన అన్నం కూర పూరీలు ఒక పెద్ద విస్తర్లో వేసి కుక్కలకోసమని అక్కడే వొదిలి వెలుతురు పలుచబడుతుండగా మెల్లిగా గుట్ట కిందికి దిగుతుంటే మాతో పాటే మిగితవాళ్ళు కూడా ఇక పయనమయ్యే వారు.

ఇక ఇంట్లో కొచ్చి కాళ్ళు  చేతులు కడుక్కొని కూచునే సరికి ఆరున్నర అయ్యేది. దీపం వెలుతుర్లో ఓ పోస్ట్ కార్డు తీసుకొని ఆ రోజు జరిగిన సంగటనలన్ని అందులో రాసి నా సంచిలో పెట్టుకొని అమ్మ సిద్ధం చేసిన పక్క (పరుపు) లో నిద్ర పోయెవాన్ని..

మళ్లీ అలంటి వనబోజనాలకి వెళ్లక దాదాపు పదేల్లయ్యింది ఇదంతా తలచుకుంటే ఒక సారి ఆఫీసు కు డుమ్మా కొట్టి, ఈ రణగొణ ధ్వనులకు, కంప్యూటర్, ఫెసుబూక్, ఫ్లిక్కర్, వర్డ్ ప్రెస్, ఆర్కుట్, బ్లాగ్స్, గ్రూప్స్, ఐ పాడ్, చివరాకరికి మొబైల్ వీటన్నిటిని వొదిలి. కెమరాని మేడలో వేసుకొని ఒక్కరోజంత గడపాలనుంది.

ఎప్పుడు వీలవుతుందో….

 

ఒక యోధుడి తలల కనిపించే పెద్ద గుట్ట

 

రాళ్ళతో పేర్చిన ఒక చిన్న కళ్యాణ మండపం

ఎంత బావుంటుందో కదా జీవితం లో కూడా రివైండ్ బటన్ ఉంటె…!

చివరి శివరాత్రి కి ఇంటికి(హన్మకొండ) కి వెళ్ళినప్పుడు చాల రోజులవుతుందని మెడలో కెమెరా తగిలించుకొని వేయిస్థంబాల దేవాలయానికి వెళ్ళాను.

చిన్నప్పుడు అంటే పదో తరగతి టైం లో ఒక రోల్ కెమరా ఉండేది ఇప్పటి లాగే ఎప్పుడు నా చేతిలో..

ఒకసారి మెదడులో చిన్న ఆలోచన పుట్టింది అంతే మరో నిమిషంలో దాన్ని విప్పి పక్కన పెట్టాను.

కానీ తర్వత  తెలియలేదు మళ్లీ ఎలా సరి చేయాలో.. ఆ తర్వత అన్నయ్య తో గొడవ తర్వత కెమెరా రిపైర్  అవడం చక చక జరిగిపోయాయి. అప్పటి జ్ఞాపకమే మళ్లీ మన వేయి స్థంభాలా దేవాలయం లో కళ్యాణ మండపానికి బదులు ఇసుకను చూస్తే గుర్తోచింది..

అప్పుడనిపించింది అమాయకమైన చిలిపి పనులు పిల్లలే కాదు పెద్దలు  కూడా చేస్తారని.

ఎంతో అద్వితీయమైన శీలా నైపుణ్యం కళ్ళ ముందే నెల మట్టం చేయడం లో శస్త్రవెత్తలు సఫిలిక్రుతులయ్యారు..

కానీ ఎం లాభం ? ఎంతో చరిత్ర కలిగిన చారిత్రాత్మకమైన కట్టడం ఇక స్కూల్ పుస్తకాలలో చరిత్రలాగా మిగిలింది..

చిన్నపుడు అప్పుడు నేను ఐదో తరగతి. వారం లో నాలుగు సాయంకాలాలు ఈ గుళ్ళోనే. ఎందుకంటే మా ఇంటికి, గుడికి మధ్య దారిలో స్కూల్ ఉండేది. గుడి వెనకాల వీధి కాపువాడ లో బాధ్రకాలి చెరువు కి దగ్గరలో ఉండేది. శనివారాలు స్కూల్ ఒక పూటే, మధ్యాహ్నం ఒంటి గంట ప్రాంతాన బెల్లు మోగేది.

త్వరగా ఇంటికొచ్చి అమ్మ కారం, అల్లం రసం, ఉప్పు, నునే తో అన్నం ముద్దలుగా కలిపి సాయంత్రం పప్పు చారు చేసుకుందాం అంటూ ఇంటి వెనకాల బావికి దగ్గరక అనుకోని ఉన్న వేపచెట్టు కింద ఊరిస్తూ తినిపించేది. నా కోసం ముధపప్పు తీసి పెట్టని ఆర్డర్లుఇచ్చేవాన్ని. అప్పట్లో చాల రోజులవరకు నాకు తెలిసి నేను మెచ్చిన భోజనం అదే. ఇది  1995  నాటి మాట. భయటి వారు మాత్రం మేమొక కడు భిధరికాన్ని అనుబవిస్తున్న కుటుంబం అని లెక్క కట్టేసారు. అప్పటికి ఇంట్లో కరెంటు లేదు కానీ విధి లో ప్రతి ఇంట్లో బ్లాకు & వైట్ టీవీ ల సందడి మొదలవుతున్న రోజులు.

నాకు మాత్రం ఏ లోటు లేదు నేను ధనవంతున్నే అనే ఫీలింగ్ మా అమ్మ నాపై చూపించే  గరబాన్నిచూస్తున్నపుడు అనిపించేది. తను చదువుకోలేదు కానీ మానవత్వ విలువలని ప్రేమ అనురాగాలని మంచి బుద్ధులని అన్నిటికి మించిన తెలివిని స్కూల్ కి వెళ్ళకుండానే ఎలా నేర్చుకుందో అని ఆశ్చర్యం వేసేది.

ఇంట్లో రెండు పెద్ద సెల్లులతో పని చేసే  రేడియో ఉండేది అది మరియు నా పుస్తకాల సంచిని బుజాన వేసుకొని సాబిర్ కొడుకు ఆరిఫ్ (ఇప్పటికి మేము ప్రాణ మిత్రులం), నేను పాత అంగి(షర్టు) మోకాళ్ళు కనిపించే నిక్కర్లతో ముప్పై రూపాయల పారగాన్ స్లిప్పర్లు వేసుకొని 2 గంటల ప్రాంతం లో గుడికి చేరుకునే వాళ్ళం. చెప్పులు కోనేటికి దగ్గర ఇసుకలో వదిలేసి లోపలి వెళ్ళేవాళ్ళం.

కళ్యాణ మండపం మధ్యలో బయట ఎంత ఎండగా ఉన్న లోపల మాత్రం చాల చల్లగ ఉండేది. సంగీతం నేర్పించే ఓ పెద్దాయన అతని శిష్యుడుతో ఎత్తు బండపై నీడ ఉన్న చోటు చూసుకొని సంగీతం నేర్పించేవాడు. చూడడానికి చాల గంబిరంగా ఉండే అతని రూపాన్ని చూసి తానెవరో తెలుసుకోవాలని ఎప్పుడు ప్రయత్నించలేదు. స్కూల్ home work పూర్తి చేసుకుందామని కళ్యాణ మండపం లో ఓ మూలా కూర్చొని అతి తక్కువ సౌండ్ లో రేడియో  లో ఆకాశవాణి బలవినోధిని కార్యక్రం వింటూ అప్పుడప్పుడు వీచే చల్లని గాలిని ఆస్వాదిస్తూ పూర్తి చేసేవాళ్ళం.

నాకు చాల బాగా గుర్తు అతిపెద్ద స్థంభం కింద కాగితం ఒక వైపునుండి ఇంకో వైపుకు తీసే వీలుగా ఉండే అతి సన్నని సందును ఆ సంధుని వదులుతూ చెక్కిన పూలగుత్తులని చూస్తూ, చూసిన ప్రతిసారి వింతగా తోచేది  మా నాయనమ్మ పాతకాలంలో రాత్రిపూట రాళ్ళూ మెత్తగా అవుతాయి అప్పుడు వాటిని చెక్కుతారు తెల్లరిన తర్వాత అవి గట్టిపడుతాయి అని ఇంటి ఎదురుగ సిమెంట్ తో కడుతున్న హబీబు వాళ్ళ ఇల్లు చూపిస్తూ చెప్పేది. అది నేను నమ్మేవాడిని.

ఎవరైనా గుడి గురించి అడిగితే మాత్రం నేను, అరీఫ్ ఒకరి మొహాలు ఒకరం చూసుకొనే వాళ్ళం. నాకు అనిపించేది గుడికి మనశ్శాంతి కోసం కానీ చరిత్ర గురించే ఎందుకొస్తార అని..

నిజంగా గుడిలో ఏముందో తెలియదుకాని తెలియని ఒక గమ్మత్తు మాత్రం కలిగేది. అక్కడ కంకులు అమ్మే అవ్వ చెట్టు మీదుండే పిచుకలకు మెరిగలు (వరి గింజలు) పెద్ద బండపై కూర్చొని విసిరేది దాదాపు పాతిక పిచుకలు గుమిగూడి పోటి పడి ఎతుబండపై వేసిన మేరిగల్ని గబా గబా తినేవి. కోయిల కూయడం మొదలు పెట్టగానే ఎతుస్తంబం అనుకోని రెండు సింహం గుర్తు శిల్పాలపై ఎక్కి వింటూ కోయిలను చూసేందుకు ప్రయత్నిచేవాళ్ళం.  సూర్యాస్తమయం లో స్థంభాలా వెనుకన దోభూచులాడే సూర్యున్ని అ సమయంలో తన చుట్టూ ఏర్పడి క్షణ క్షణానికి మారే రంగుల్ని చూస్తూ గడిపేవాళ్ళం అ క్షణాలు అధ్బుతం. చల్ల గల్లులు చెంపలని తగులుతుండగా చుట్టూ చీకట్లు ముసురుకొనే సమయానికి ఇంటి ముఖం పట్టేవాళ్ళం.

ఆ చిన్న నాటి జ్ఞాపకాలు ఓ చరిత్ర లాగా చరిత్ర తోటే చరిత్రలో కలిసిపోయాయి..

ఎంత బావుంటుందో కదా జీవితం లో కూడా రివైండ్ బటన్ ఉంటె…!

**

ఆ రోజు తీసిన ఫొటోస్ లింక్ : http://www.facebook.com/media/set/?set=a.192895697400453.47388.167218626634827