మరుపు

పోటి ప్రపంచంలో మనిషిలా గుర్తించుకోతగ్గ చదువు గాని అనుభవం గాని నాకు లేవనే చెప్పాలి. రాసుకోవడమనే అంశం నా నిజ జీవితంలో ఎప్పుడు మొదలయ్యిందో పెద్దగ తెలీదు కాని అందరు ఊన్న ఎవరు లేని నాలోని ఒంటరితనాన్ని దిగమింగుకోవడం కోసమే కెమరా, పుస్తకం, నడిచిన తరగని తారు రోడ్డు, కుడి ఎడమల వైపు కనపడే సందోహాలు మరియు కంటికి ఇంపుగా కనిపించే ప్రకృతి ఇవే ఒక విధంగా నాకు గొప్ప ఆసరా..
++
ఇతరులందరికీ ఏవగింపు కలిగించే పరిస్థితుల నడుమన జీవితం మొదలై గడుస్తున్నప్పటికి చిత్రంగా యధ్రుచికంగా నాకు మాత్రం ప్రతీది అందంగా అర్ధవంతంగా ఎందుకు కనిపించేదో ఇప్పటికి నాకు అర్ధం కాదు.
++
మర్చిపోవడం అనేది నాకు పట్టిన ఒక పెద్ద దెయ్యం భహుశ దాన్ని పోగొట్టుకోడానికి నాకు నేను ఎంత ప్రయత్నం చేసినా.., పనిగట్టుకొని మా అమ్మ ఇంటికి దగ్గరలో ములుగు రోడ్ చౌరస్తా దగ్గరలో శుక్రారం శుక్రారం దర్గాకు తీసుకెళ్ళి తాయత్తు కట్టించి నెమలి కన్నుల చీపిరితో వెన్నులో చరిపించి ఊదు పొగ వేసినా…, దయ్యం సంగతి పక్కన పెడితే సాహీబు తంతు జరుపుతున్న ఆ ఐదు నిమిషాలు మాత్రం అగరొత్తుల, ధూపం నుండి, దర్గా గర్బంలో నింపేసిన మల్లెలు గులాబీల నుండి వీస్తున్న కమ్మని గుబాళింపు మత్తులో ఆనందంగా మునిగి తేలుతుండేవాన్ని..
++
మతి మరుపు
ఇక మతి మరుపు నను నిండా ముంచక ముందే దాన్ని నేను ముంచెయ్యలనె ఆరాటం లోనే ఉన్నదీ లేంది జరిగింది జరగంది చూసింది ఊహించింది కలగన్నది అది ఇది అని కాకుండా ఏదిపడితే అది పేజీల కొద్ది రాసుకోవడం అలవాటయ్యింది. ఆ అలవాటు రాను రాను నా నుండి ఓ రెండు పుస్తకాలని పుట్టిస్తుందని వాటి పుట్టుక అందరిని మెప్పిస్తుందని నన్ను నలుగురి ముందు నిలుచోబెడుతుందని ఎన్నడు నే ఊహించలేదు.
ఇప్పుడు ఆలోచిస్తుంటే న్యూనతలను అధిగమించాలనే ధోరణిలో ఈ కాలం నన్నెంతో దూరం నెట్టుకొచ్చింది ప్రపంచంతో నాకేం సంబంధం లేదంటూ ప్రపంచపు ప్రాపంచికానికి భయంతో, బాధతో, న్యూనతతో పారిపోతూ పరిగెట్టే నా మనసుకు ఇదే ప్రపంచంలో నాకంటూ ఒక ప్రపంచం ఏర్పడటం అంత యాదృచ్చికమే అంత మాయే ఇదంతా కాలం మహిమే.
++
నా మట్టుకు మతి మరుపుని అధిగమించానని నాకనిపించట్లేదు అందుకేనేమో చదివిన ఏ పుస్తకమైనా చుసిన ఏ దృశ్యమైన యిట్టె మాయమవుతోంది. అదే పుస్తకం అదే దృశ్యం మళ్ళీ చదివిన మళ్ళీ చూసిన మొదటిసారి కలిగిన అనుభూతుల గిలిగింతలే మళ్ళీ మళ్ళీ కలగడం నా మట్టుకు నాకో వరమే.. అందుకే కాబోలు ఎన్ని చోట్లకైనా ఎన్ని సార్లు వెళ్లిన మనసుకు ఎప్పుడు కొత్తే. ప్రదేశాలు, పుస్తకాలే కాదు మనసులతో కూడా ఇలాంటి అనుభూతే కలిసిన ప్రతి సారి తెలియని కొత్త ఉత్తేజం కొంగొత్త అలజడి..
అందుకే నేనంటాను పనిగట్టుకొని గుర్తపెట్టుకొని బట్టిపట్టుకొని ఏవో సాధించడం కన్నా ఏది రాని నాలాంటి అజ్ఞానికి సైతం ఈ లోకం చోటిచ్చి మనసును ఆనందపరుస్తోంది. మనసును అనుక్షణం ఆనందంగ ఉంచుకోడానికి మించిన ఇంకో స్వర్గం ఉంటుందని నేనకొను కాబట్టి నా వరకు నా మతి మరుపు మంచిదే.
మరక మంచిదే టైపు..

చీకటి.

చీకటి. వైషమ్యాల ఆవరణల్ని అమాంతం కప్పేసి కావలి కాస్తున్నట్టు.
ఎవరో అమావాస్య పేరుతో తనని దొంగలించినట్టు కానరాని చంద్రబింబం కల్పించిన స్వాతంత్రంతో పుంజుకున్న దీని అస్తిత్వం మరింత బలంగా కానొస్తోంది.

సుమారు రెండున్నర కావస్తోంది. అప్పటికే ఒకదాని మీద ఒకటి థర్మల్ సాక్సులు, ఉల్లెన్ సాక్సులు, మరో జత సాక్సులు దాని మీద ట్రెక్కింగ్ షూ, అప్పటికి కాని పాదాల్లో వణుకు తగ్గి కదలిక రాలేదు. కాళ్ళదే ఈ పరిస్థితి ఉంటె మిగతా శరీరం ఇంకేన్నింటిని కప్పేసుకుందో..

కెమెరాని లిల్లీపుట్ ట్రైపాడ్ కి చక్కగా బిగించి బల్బ్ మోడ్ లో పెట్టి స్లో షట్టర్ క్లిక్ నొక్కి కదులుతున్న సెకండ్ల లెక్క చూపిస్తున్న కెమెరా మోనిటర్ ని చూస్తున్నాను.

నక్షత్రాల కదలికల్ని, పాలపుంతని స్పష్టంగా బంధించాలంటే షట్టర్ స్పీడ్ తో పాటు నిద్ర లేని రాత్రిని, చీకటిని, కొంకర్లు తిప్పే చలిని యాదృచ్చికంగా ప్రేమించే గుణం కావాలి.. అవును ప్రేమించే గుణం ప్రేమించడం ఎంతైనా మామూలు విషయం కాదు. సర్దుబాట్లతో కూడిన ఇషాల్ని, కష్టాల్ని, కోరికల్ని, ఆనందాల్ని, సమీకరించినా చక్కని కూడలి. ఆ కూడల్లో ఓపిక, సహనం, క్షమగుణం, నిజాయితి మరియు వీటన్నింటికి మించి నమ్మకం ఉండాలి.

నమ్మకం ముందు మన మీద మనకి, తర్వాత ఎదురుగా కనిపించే ప్రపంచం మీద, మనుషులమీద, పరిసరాలమీద, పరిస్థితులమీద, సందర్భాల మీద…

ఇక మోసమా.. ఏది మోసం? మోసాన్ని సైతం అధిగమించగలగడం తపస్సే.. కాని మోస తీవ్రత మనం ఏర్పరుచుకున్న వ్యామోహల మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. అందుకే మితి మీరిన ఇష్టాలు, బాంధవ్యాలు, ఆధారపడటాలు ఇవన్నీ కూడాను స్థాయిని బట్టి మోస తీవ్రతను, దుఖ్ఖ సాంద్రతని పెంచుతాయి. వీటన్నిటిని ఎరుకతో బాలన్స్ చేసుకోవడాన్నే బహుశా ఆత్మపరిజ్ఞానం అంటారేమో.

“రఘు సాప్ ధూద్ లిజియే..” అంటూ స్టాంజిన్ వేడి వేడిగా పాల కప్పు చేతికందించాడు. ఈ చోటుకు రావడం మూడోవసారి. మొదటి రెండు సార్లకన్నా ఈ సారి రావడానికి తేడా ఒక్కటే అది ఒంటరిగా నేనొక్కడినే రావడం. ముందు రెండు సార్లు రావడంతో ఇక అపరిచితానికి, భయానికి న్యూనతకి తావులేకపోవడం నాకో మంచి విషయం. అందుకేనేమో నడిచిన దారుల్నే మళ్ళి మళ్ళీ దర్శించుకుంటాను.

“స్టాంజిన్” ఇక్కడ విరివిగా వినపడే పేరు నన్ను మోసుకొచ్చిన డ్రైవర్ మరియు నాకు ఆశ్రయం ఇచ్చిన ఇంటి యజమాని పేరు కూడా స్టాంజిన్. తనకి ఉదయం అడిగినప్పుడే టీ, కాఫీ తాగను అని చెప్పా దానితో నేను చెప్పక ముందే నన్ను అడక్కుండానే పాలు కలుపుకొని తీసుకొస్తున్నాడు.

నాలాగా ఒక చోట ఎక్కువ రోజులు గడపాలనుకునే వారంతా కూడాను లాడ్జిలకి, హోటల్స్ కాకుండా హోమ్ స్టే లను ఆశ్రయిస్తారు. హోమ్ స్టే అనగా స్థానికంగా స్థిరపడిన గ్రామీణుల ఇళ్లు, పూరి గుడిసెలు, పాకలు, డేరాలు వివిధమైన స్థావరాలు. ఒక్కో చోటు ఒక్కో రుసుము రెండు వందల నుండి ఐదు వందలు విడిదికి. భోజనానికి రోజు మొత్తం కలిపి రెండు వందలు. చవకగా దొరికడం ఒక కారణమైతే, స్థానిక ప్రజలకి, వారి మనసులకి, జీవితాలకి, ఆహారపు అలవాట్లకి, సంప్రదయాలకి, నమ్మకాలకి, చరిత్రకి, కథలకి, దగ్గరవ్వడం ఒక గొప్ప అనుభూతిగా భావిస్తాను.. అలా అనుభూతి చెందాలని వచ్చినట్టనిపించింది తను కూడా. నిన్న ఈ చోటుకు చేరుకొని కార్లోనుండి దిగుతున్నప్పుడు పెద్ద బండరాళ్ళ మీద కూచోని డైరీలో రాసుకుంటున్న సురభి పఠాన్ ని కలిసినపుడు తనకి తాను బ్లాగర్ని మరియు ట్రవెలర్ అని క్లుప్తంగా తన పరిచయం చేసుకున్నప్పుడు.

స్టాంజిన్ నా పక్కనే గొంగళి కప్పుకొని లడాకి బాషలో ఏదో రాగం ఆలపిస్తున్నాడు. అది లీలగా నిశ్శబ్దంగా పారుతున్న ప్యాంగాంగ్ నది తీరాన నీటి తాకిడికి గులకరాళ్లలో కలిగే సవ్వళ్ళకు రేగిన శృతులు జత కలిసాయి.

మెరక్ గ్రామం మొత్తం కలిపితే కూడా వంద ఇల్లులు ఉండవేమో.. మంచు బాగా కురిసినపుడు కొన్ని నెలల వరకు కూడా రాకపోకలు ఉండవు. పూర్తిగా మంచుతో కప్పబడి వంద కిలోమీటర్ల ఈ ఉప్పు నీటి నది కూడా గడ్డకడుతుంది. నలబై కిలోమీటర్లు భారతంలో మిగిలిన అరవై కిలోమీటర్లు చైనాలో. చైనా అంటే గుర్తొచ్చింది. నేనున్న చోటుకి రెండు కిలోమీటర్లో చైనా బార్డర్. నా మూర్కత్వం కాకపోతే ఈ లెక్కలు, మనుషులు ఏర్పరుచుకున్న హద్దులు ప్రకృతికి తెలియవుగా..

ప్రకృతితో మమేకమవుదామన్న నాలాంటి వారికెవ్వరికి కూడా పరిధులతో, పరిమిథులతో సంబంధం లేకుండా బతకడానికి ఇష్టపడుతుంటారని నా నమ్మకం. ఆ నమ్మకం నేను చేసే ప్రయాణాల్లో చాల మనుసుల నుండి గ్రహించగలిగాను.

ఇరవై ఐదు నిమిషాల తర్వాత షట్టర్ రిలీజ్ చేసాను కెమెరా చేతులోకి తీసుకొని జేబులో కెమెరా సంబంధించిన మక్మల్ గుడ్డతో మంచు తడిని తుడిచి ఆత్రుతగా ఫోటో ఎలా వచ్చిందని చూసాను.
స్టార్ ట్రేయిల్ నక్షత్రాల గమనాన్ని గీతల రూపంలో బంధించడం ఈ బల్బ్ మోడ్ ప్రత్యేకత ఫోటో మాత్రం నేను ఊహించుకున్న దానికి కొంచెం భిన్నంగా వచ్చింది. అసంతృప్తి గాని సంతృప్తి గాని ఏ అనుభూతి లేదు. చెప్పా కదా మితి మీరిన కోరిక, నమ్మకం ఎప్పుడు ఇబ్బంది కలిగించేవే.

నా దృష్టిలో ఇబ్బంది గురిచేసే అంశాలనుండి మనసుని స్థిమిత పరుచుకునే దిశగా నన్ను నేను మలుచుకుంటున్నా..

“చలేంగే సాప్ బహుత్ దెర్ హోగయా..”
నిజమే మూడు దాటింది. ఈ సమయంలో వాతరవరణం మైనస్ డిగ్రీలోకి చేరుకొని నది పై పొర గడ్డ కట్టే సమయం. ఒక్కోసారి ఆక్సిజన్ దొరక్కపోవడం కూడా జరుగుతుంది. ఆల్టిట్యూడ్ తారతమ్య వాతావరణానికి అలవాటుపడనంత వరకు ఆరోగ్యరిత్యా చాల జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి.

వెంటనే గదికి చేరుకున్నాను. అప్పటికే సురభి పడుకుంది. తన పక్కన మంచంలో ఫ్రాన్స్ నుండి వచ్చిన విరిటో. ఇక నా మంచం కిటికీ దగ్గర ఉంటుంది. ఒక విధంగా వెడల్పాటి గదిలో మూడు మంచాలు గది మధ్యలో వేడి కుంపటి. నిండా కప్పుకొని ఉన్న నేను మంచం మీద మరింత నిండుగా రెండేసి గొంగళ్ళు కప్పుకున్నాను లాంతరుల తలపించే చిన్న సోలార్ లైట్ని స్విచ్ ఆఫ్ చేస్తూ..

స్టాంజిన్ కుంపటిలో బొగ్గుల్ని ఎగతోపుతుండడంతో మంటని రాజుకొని బొగ్గులు తమ శక్తి మేరా చీకట్లో దాక్కున్న చలిని చీల్చి చెండాడేందుకు ఎర్రని వేడి యుద్ధం ప్రకటించింది. ఆ యుద్ధం దాడికి చలి ఎప్పుడు పారిపోయిందో.. నా స్పృహని ఎప్పుడు నిద్రలోకి ఓంపుకున్నానో గుర్తులేదు..

**

Raghu Mandaati
#TravelMusings
#Amigoroadtrip

స్వేచ్చ – సౌకర్యం

డబుల్ బెడ్ ఫ్లాట్ లో పని గట్టు కొని దగ్గరుండి ఇంటీరియర్ అంతా ఆమెకు నచ్చినట్టు చూసుకుంటోంది. ఇంట్లో ప్రతి చోటు ఆచి తూచి మరి కలర్ కాంబినేషన్, అటాచ్డ్ బాత్రూం టాయిలెట్ ఐటమ్స్ అన్ని లగ్జరీగా మరియు మోడరన్వి ఉండేలా డిజైనర్తో వెంటపడి శాంపిల్ పిక్చర్స్ గంటల తరబడి చూసి ఆర్డర్ చేసింది. తనకంటూ అన్ని సమకూర్చుకోవాలనే ధోరణి కాలమే పనిగట్టుకొని నేర్పింది.

ఏడెనిమిది తరగతి నుండే ఎంత నిద్రొచ్చిన ఆమెను అవ్వ పొద్దున్నే లేపేది. లేవడం ఎంత చిరాకు విషయమో అప్పట్లో అర్ధం కాకపోయినా పదో తరగతికి వచ్చే సరికి పూర్తిగా అర్ధమైంది. ఎంత నిద్ర ఉన్న నాలుగున్నరకే లేచి గోళంలోంచి నీళ్ళని సర్వ నిండా ముంచుకొని ఓణి నెత్తి మీదేసుకొని ఇంటి ముందున్న లచ్చమ్మొల్లా ఎకరం శెలకలో వేసిన పత్తి పంట అంచు గట్టు మీదనుండి నలబై అయిదు రూపాయల పారగన్ స్లిప్పర్లతో రాగడి మట్టిని వెనక్కి నెట్టుతు నెట్టుతు శెలకలు పొలాలు ధాటి గుబురుగా పెరిగిన తుమ్మ ముళ్ళ  పొదల్లని చేరుకొని ఎవరైనా చూస్తున్నారా అనే గాబరాతో భయం భయంగా కృత్యం తీర్చుకోవడం తనకి తనతో పాటు పల్లె ఆడవాల్లందరికీ నిత్యకృత్యం.

అందరు కోళ్ళ ఫారాలు పెడుతున్నరయ్య.  ఈరయ్య కొడుకు రమేశు..

శిన్నవ్వా..  గా బ్యాంకు సుట్టు తిరిగితే శెడ్డు ఏసుకోని బాయిలర్ కోళ్ళని పెంచుకోనీకి లోన్లిస్తున్నారట్నే నేను గుడా నా పేరు రాసోచ్చినా పెదనాయనగ్గూడా కూడా జరంత సమ్జాయించు..  అని కొడుకు సేప్తుండే..

నువ్ కూడా ఇంకా ఎంతకని పత్తి మిల్లులా కాళ్ళుబొంగా తొక్కుతావ్ ఇద్దరాడ పిల్లలు ఉన్నదో లేందో తిని ఆళ్ళ సధులేందో ఆల్లు సదూకోబడితిరి పెద్దది పెద్దమనిషైన సంధి నుండి నాకేమో దడ పట్టుకుంది. ఇల్లు సుత్తనేమో గిట్లుండే”

 అని కిరసనాయిల్ దీపం వెలుతురులో ఆకలితో ఆధారబాదరగా పొద్దున దొడ్లో కాసిన లేత బిరకాయల్ని లచ్చువమ్మ ఇంటెనక అలికిన కొత్తిమిర పుదిన తో పాటు ఎర్రగా పండినా నాలుగు టమాటాలు కొంగు నేసుకొని తీసుకొచ్చి రెన్నెల్ల కిందట అంగట్లకు పోయినపుడు బస్తా సంచిన కుట్టుకొని తీసుకొచ్చిన  పది కిలోల ఎండు మిర్చిని పట్టించి పెద్ద జాడి నిండా నింపి గుడ్డ సుట్టి పెట్టిన కారం పొడిని మూడు గంటెలు వేసి  వండిన బీరకాయ టమాట కూరని ఒత్తుగా కలుపుకొని కారం మంటకు నూదుట చేరిన చెమటలు అప్పుడప్పుడు తువ్వాలుతో తుడుచుకుంటూ తింటు ఈమె చెప్పే మాటలేవి పట్టించుకోకుండా తిని చేతులు కడుక్కొని చింత చెట్టు కింద నులక మంచం వేసుకొని… అలా కాసేపు ఒరిగి మోకాల్లని పట్టుకొని అవస్థపడుతూ…

“ఒసేవ్ ఆ జండుబాము సీస తెచ్చి గీ పిక్కలకి రాయవే దీనాల్ది పాణం పోతాంది నొప్పితోని.”

అలా అరుపు వినపడిందో లేదో వెళ్లి అరగంట సేపు పిక్కల్ని అరి కాళ్ళని పట్టుకొని జండుబాము రాస్తే గాని నిద్ర పట్టదు.

ఇదంతా రోజు గడిచేదే కొత్తగా చూస్తున్నదేమి కాదు.

కాని ఆ రోజు.. ఆ రోజుని తలుచుకున్న ప్రతి సారి ఒళ్ళంతా ఒకటే కంపరం తొమ్మిదో తరగతి ధాటి పదిని అందుకోవల్నంటే బిమారం రామారం ధాటి నయీంనగర్కు చేరవేసే హన్మకొండ బస్సును పట్టుకొని స్కాలరుషిప్పు సరిగిస్తారు అని నమ్మకున్న గవర్నమెంటు స్కూలుకి  చేరుకోవాలి. నాలుగు నెలలు దాటాక ఓ రోజు క్లాసులో నోట్స్ తీసి మొదటి పేజి తిప్పగానే మడిచిన పేపర్, ఆ పేపర్ తెరిచి చూస్తే కాల కృత్యం తీసుకుంటున్న బొమ్మ గీసి పిచ్చి బూతు రాతలతో తిన పేరుండడం. తిన బ్యాగును తెరిచి మరి నోట్ బుక్ లో తన అంగాలని చిత్ర విచిత్రంగా పిచ్చిగా గీసి పేరు రాసి  ఎవడు పెట్టి ఉంటాడో అని తలని చుట్టూ తిప్పి అందరి వైపు పరీక్షగా చూస్తోంది. పళ్ళు పట పట కొరుకుతోంది. గుండెలనిండా ఊపిరి బిగ పట్టి పిచ్చి గీతల కాగితాన్ని పిచ్చి పిచ్చిగా నలిపి ముక్కలుగా చించుతోంది. ఆ రోజంతా తల పట్టుకొని రాత్రంతా సిగ్గుతో కుమిలిపోయింది. ఎవరికీ చెప్పుకోలేని పరిస్థితి. ఎవరో నన్ను గమనిస్తూ ఉండాలి. వాడికి బుద్దేలా చెప్పాలనే విషయం కన్నా రోజు జరుగుతున్న పరిస్థితి నుండి ఎలా బయట పడాలనే విషయం మీదే తనని మరింత గబారకి గురి చేసింది. చెప్పలేక చెప్పలేక తల్లికి

“అమ్మ గీ సర్వ బట్టుకొని చెట్లల్లకి పోవడం నాకస్సలు ఇష్టంలే” అని చెప్పింది.

“గిట్లైతే ఎట్లనే ఇప్పటికే నాలుగు చినుకులు పడితే సూరు సిర్కలు వాసి ఇల్లంతా నీళ్ళతో నానుతాంది. పెంకులు సరి జేపినీకే పైసలు పుడతలేవు గిప్పుగు పయకానంటే ఎట్లా బిడ్డ..  ఏ మేమంధంరం బోతలేమా” అని అంటున్న తల్లికి ఎట్లా సముదాయించాల్నో అర్ధం కాలేదు..

లాభం లేదనుకొని చెల్లెను కూచో బెట్టుకొని “నువ్వు తోమ్మిదిలకెల్లి పదిల పడుతావ్ నేను పదిల కెల్లి ఇంటర్ కోస్తా.. మనం మంచి చదువులు చదవల్నన్నా మంచి బట్టలు వేసుకోవల్నన్నా నాయన తీసుకొచ్చే పైసల్ ఏ మూలకు సరిపోవు అవ్వ గూడ ఎం జేస్తది. మొన్ననే చూసినావ్ కదా పత్తేరుతూ శెల్కల కూలబడే, లో బీపి అని షుగర్ భిమారని చెప్తిరి. ఇంకా మనం పిల్లలమేమి కాదు. ఈ సెలవులల్లా మనం కూడా పత్తి పనికి పోదాం” అని.

అనుకున్నట్టు గానే సెలవులు రానే వచ్చాయి.  అనుమతి అవసరం లేదనిపించి అవ్వ నాయనకి చెప్పాకుండానే పత్తేరడానికి, ఇంటెనకాల దొడ్లో కాసిన కూరగాయలు, మల్లేషన్న షెల్కలో నాలుగు జామ చెట్లు వాటికి కాస్తున్న కాయలు ఆ చెట్లకి అవతలి పక్కన శంకరన్నోల్ల పొలంలో మంచి నీళ్ళ బాయి ఉండడంతో దాంట్లో ఎప్పుడు నీళ్ళురుతాయి గనక అన్ని కాయకూరలే పండించెటోల్లు. శంకరన్న కాడికి పోయి తానెం చెయ్యాలనుకున్న విషయం పూస గుచ్చినట్టు చెప్పింది. నువ్వు వారం వారం రైతు బజారుకు పోయి అమ్ముకోడం కన్నా పొలంపని సుసుకుంటూ ఆ కాయలేవో నాకే అమ్ము నేనేల్లి అమ్ముకొచ్చుకుంటా..

రోజు పొద్దున్నే ఏ కూరగాయలుంటే ఆ కూరగాయల్ని పెద్ద సైకిల్ క్యారెల్ మీద బుట్టలో పెట్టుకొని  హన్మకొండలో అశోక టాకీసు ఇంకా రెడ్డి కాలినిలల్లా  తిరిగి అమ్ముకోవడం మొదలయ్యింది. సెలవులైపోయ్ స్కూల్ మొదలైనప్పటికి తెల్లార గట్ల నాలుగ్గంటలకే లేవడం బుట్టకు బదులు రెండు పెద్ద సంచుల నిండ కాయగూరలు ఆక్కురలు నింపుకుంటూ పైడిల్ని అమాంతం తొక్కితే అరగంటలో తన సైకిల్ హన్మకొండకి చేరుకునేది. పాల ప్యాకెట్లు పేపర్ చేరుకునే టైంకి రెడ్డికాలనీల ఉండే ఇంట్ల ముందు ఫ్రెష్ కూరగాయాలతో తిన సైకిల్ బెల్లు మోగేది. ముక్కినవి పుచ్చిపోయినవి అనే బాధ లేకుండా వంక పెట్టకుండా గంట సేపట్లో రెండు సంచులు ఖాళి అయ్యేటివి. ఖాళి సంచుల్ని పుస్తకాల బ్యాగ్ లో మడత పెట్టి అందరికన్నా స్కూలుకి ముందుగా చేరుకొని బోరింగు దగ్గర మొహం కడుక్కొని బొట్టు జుట్టు సర్దుకొని కళ్ళకు కాటుక దట్టంగా అద్దుకొని ముద్దుగా రెడీ అయ్యేది.

బ్యాంకు నుండి అప్పు తీసుకొని ఇంటి ముందట కోళ్ల ఫారం వెలిసింది. అవ్వ ఇంటిని కోళ్ళ ఫారంని చూసుకోవడం. అవసరమైనప్పుడల్లా డాక్టరుతో కోళ్ళకి టీకా మందు లిప్పించడం, దాన పట్టుకు రావడం నాయన పని.  రోజు పొద్దున్న లేచి షెడ్డులోకి అడుగుపెడితే ఒకదానేంబడి ఒకటి రెక్కలనూపుతూ ముద్దుగా బొద్దుగా తెల్లగా మెరిసిపోయే కోళ్ళని చూస్తూ సంబరపడిపోయే అవ్వ నాయనలకి  ఎక్కడి నుండో ఎగిరొచ్చిన బర్డ్ ఫ్లూ రోగం ధాటికి కోళ్ళన్ని  శవాలుగా కుప్పలుగా పడి వీళ్ళ ఆశలని కన్నీటి ధారలుగా మిగిల్చింది.

ఇద్దరక్క చెల్లెళ్ళు రెన్నెల్లు తిరక్కుండానే పన్నెండు వేల రూపాయిలు నాయన చేతిల పెట్టి

“ఏం జేస్తావో జెయ్ నాకు మనింట్ల లెట్రిన్ కట్టించాల్సిందే.. ” అని గట్టిగానే చెప్పింది.

దానికి నాయన నవ్వుతు…

“ఇంట్ల అమ్మ కూడా కూడబెట్టిన పైసలు మూడు వేలు ఉంటాయి బిడ్డ ఈ పైసల్తో కోళ్ళ ఫారంలకి పిల్లల్ని కొనుక్కొస్తా.. “

అని సముదాయిస్తున్న తండ్రిని చూసి అప్పటి వరకు ఆపుకున్న కసి కోపం అంత కూడా గట్టుకొని గట్టిగ అరిచి

“నీకు చాతనైతే కట్టించు లేకపోతే నేనే మేస్త్రిని  పిలుసుకోస్తా.. “

అన్న తిన మాటలు విని ఖంగు తిన్నాడు అలాగే చూస్తుండగా కసి కోపం కన్నీల్లుగా మారి ఏడుస్తుంటే..

బిడ్డని ఏమయిందవ్వ అని తల్లి కళ్ళు తుడుస్తూ రొమ్మున చేర్చుకుంది. జరిగిన విషయం అంత తల్లికి చెప్తుంటే విన్న నాయన మనసు ఎట్లనో అయ్యింది. తన అసమర్ధత బిడ్డ కంట్లె కన్నీల్లై పారుతుంటే ఏమనుకున్నాడో ఏమో.. పెద్ద సైకిలేసుకొని అరగంటలో మేస్త్రిని తీసుకొచ్చి పాయకన బాత్రుంకు కొలతలు తీపించి లెక్కలు కట్టి పని మొదలు పెట్టిచ్చిండు.

మేడం మేడం.. ఒక్కసారిగా మళ్ళీ ఈ లోకం లోకొచ్చింది.

పని పూర్తయ్యింది మేడం.

డోర్ తీసి చూసుకుంది. వాష్ రూం అంతా కలకలాడుతోంది. షవర్, కమోడ్, గోడల మీద యురోపియన్ స్టైల్ ఆర్ట్ వర్క్ లైట్స్ మిర్రర్ అచ్చంగా బ్రౌచర్లో చూపినట్టుగానే ఉంది..

బావుంది. మిగతా పేమెంట్ అక్కడికక్కడే టాబ్ తీసి ఫోన్ బ్యాంకింగ్ తో మాడ్యులర్ హౌస్ ఐడియా డట్ కాం కంపెనీ ఎకౌంటుకి అమౌంట్ ట్రాన్స్ఫర్ చేసేసింది.

సరే మేడం ఇక మేము వెళ్తాం.

వెళ్ళగానే డోర్ క్లోజ్ చేసుకొని వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంది.

తాననుకున్నట్టు గానే ఇల్లంతా తయారయ్యింది. అన్ని గదుల్ని టెక్చర్డ్ వాల్స్ ని తనివి తీరా తడిమి చూసుకుంది.

నిద్ర లేక చాల అలిసిపోయింది. ఒళ్ళంతా కాస్త నొప్పులు.

టవల్ తీసుకొని వాష్ రూం లో కెళ్ళింది. ప్రశాంతంగా షవర్ కింద సేద తీరడం తనకి అలవాటైన వ్యసనం.

నెమ్మదిగా షవర్ ఆన్ చేసింది నీళ్ళు రావట్లేదు. టాప్ విప్పింది అందులోనూ రావట్లేదు.

వెంటనే మైంటెనెన్స్ కి కాల్ చేసి రమేష్ త్రీ జీరో టూ ఫ్లాట్.

ఆ.. చెప్పండి మాడం.

వాష్ రూం లో వాటర్ రావట్లేదు. ఏంటో చూడు.

చూసేదేమి లేదు మాడం. ఎల్లుండి టాంకర్ ఒస్తది. అరగంట సేపు ఓదులుతాం మీరు రంబు లో పట్టుకోండి. అంటూ తాపీగా అవతలి నుండి కాల్ కట్..

చేసేదేమీ లేక టపి మని ఫోన్ నెలకి విసేరేసి,

వీల్ చైర్ లో వెనక్కి తల వాల్చి తిను..

నేల మీద పడి ఊగుతున్న రిసీవర్..

ఆన్ చేసే ఉన్న షవర్,

పక్క వాటా టీవీ లో పెద్ద శబ్దంతో

“మన హైదరాబాద్ భారత దేశంలో హ్యాపీగా బతకగలిగే సిటీగ గుర్తింపు పొందడం గర్వంగా ఉంది” అని మంత్రి మాటలు.

–Raghu Mandaati

అలవి

సాధారణంగానే ఏ అంచనాలు లేకుండా ఏ బంధం మొదలవ్వదేమో. కాలానికెప్పుడు నన్ను తర్కించే పనే.. ఎందుకో మరి ఎవ్వరికి అర్ధంకకపోవడం అనే ముద్ర మంచిదే అయ్యింది.. అందుకే ఇప్పటికి నేనందరికీ దూరం.మనుషుల మధ్య ఒంటరిగా నడుస్తూ గడపడం నాకో అలవాటైన వ్యసనం. ఏంటో నాకు సంబంధం లేని మనుషులని వారి సహజమైన భావాల్ని దగ్గరినుండి చూసే అవకాశం ఉంటుందనే రద్దీగా ఉన్న చోటులో గడుపుతుంటాను. ఇక అలా గడపొచ్చు అనే ఉద్దేశంతోనే సంతకు చేరుకున్నా. సంతలో చుట్టూ జనాలతో ఇరుపక్కల చిన్న చిన్న షాపులతో కిక్కిరిసిపోయింది. జనాల మధ్య ప్రతి పది పదిహేను సెకన్లకి తళుక్కుమని మాయమవుతోంది తను. ఇక తనని చూసాక మొట్టమొదట మనసులో కలిగిన బావం తనని తనివితీరా చూడాలని. ఏంటో కళ్ళతో పాటే అడుగులు అందరిని తోసుకుంటూ తనని చేరుకున్నాయి. నా అడుగుల్లో వేగం తగ్గింది. ఇక తనకి నేను ఏ మాత్రం దూరం లో లేను. రెండే రెండు అడుగుల దూరం నుండి తన వెంట నడుస్తున్నాను. సాధారణంగ ఏ అమ్మాయిని కూడా ఇంత తపనతో వెంట పడింది లేదు.

 

నా వయసు వాళ్ళందరు అమ్మాయిల వెంట పరుగులు పెడుతుంటే అర్ధమే కాలేదు ఇంత కాలం.. 

 

నల్లగా నిగనిగలాడుతు చక్కగా అల్లుకున్న జడ అడుగు అడుగుకు ఆగకుండా జడ గంటలు సుతారంగా ఎత్తు వంపులను తగులుతూ…

అంత గోలలో కూడా పాదానికి హత్తుకున్న అందెలు జిల్లు జిల్లు మంటున్నాయి.

తలలో గులాబీ పువ్వు దానిని ఆనుకుంటూ మూరెడు మల్లెలు. ఊగుతున్న కమ్మ బుట్టాలు. పిచ్చెక్కిస్తున్న నడుము వంపు. కనకాంబరం రంగు లంగా తెల్లని ఓణి ఏ మాత్రం ఒంపులను నా కంటపడకుండా దాచలేక పోతున్నాయి..

ఇప్పుడిక దూరం మరింత దగ్గరయ్యింది తన కంట పడకుండా తనని ఎదురుగా చూసేందుకు నలుగురైదుగురిని పక్క పక్కగా దాటుకుంటూ తన కన్నా కాస్త ముందుకు చేరుకొని వెనక్కి తిరిగి చూసా..

నా కళ్ళకి ఒక్క సారిగా మైకం.. తన నిలువెత్తు దేహంలో ప్రతి కదలిక వర్ణనాతీతం.

తన అందాల సుగంధాలు మత్తెక్కిస్తున్నాయి.

ఏదో వింతైన రసాయన చర్య ఒంట్లో జరుగుతున్నట్టు అనిపిస్తోంది.

తాను దగ్గరవుతున్న కొద్ది వింత ప్రకంపనలు అల్లకల్లోలం చేస్తున్నాయి.

లాభం లేదు తనతో ఎలాగైనా మాటలు కలపాలి కానీ ఎలా?

 

చాల సేపు గమనించాను తానొక్కతే సంతకి వచ్చినట్టుంది. తన పని తాను చేసుకొని ఇక సంత బయటకు అడుగులేస్తోంది. ఆ అడుగుల వెంటే నా అడుగులు. ఆకాశం మబ్బులని వడ్డించింది. వీస్తున్న గాలి చల్లదనాన్ని విసురుతోంది. జన సందోహాన్ని చీల్చుకుంటూ సాగుతున్న మా నడకలు చివరికి మమ్మల్ని మాత్రమే మిగిల్చాయి. 

 

ఇప్పుడు తన ప్రతి అడుగు స్పష్టంగా వినిపిస్తోంది. ఉన్నపళాన చినుకులు మట్టిలో దాగిన సుగంధాన్ని తవ్వుతున్నాయి. చల్లని తుంపర్లు గిలిగింత పెడుతూన్నాయి. కొద్ది కొద్దిగ తుంపర్లు కలిసిగట్టుగా జల్లుల రూపాంతరం చెందింది. తన ఓణీని ముని వేళ్ళతో పైనుండి అందమైన భంగిమలో తలమీద పరుచుకొని పట్టులంగా కింద తడవనీకుండా పైకెత్తుకొని నడక కాస్త పరుగుగా మారింది. పచ్చని పైరుని నీలాకాశాన్ని కురుస్తున్న జల్లులో తడిచిన కనకాంబరం పట్టులంగాలో పరుగెడుతున్న తను…..

ఆ దృశ్యం మనసు క్యాన్వాస్ పై వర్ణ చిత్రమై  దిద్దుకుంది. అల చూస్తూ నడుస్తున్న నేను ఎప్పుడు తడిచానో తెలీనే లేదు.

 

దూరాన రెండు ఈత చెట్ల కింద తడిసి ముద్దవుతున్న చిన్న పాక. ఆమె పరుగు లాంటి నడకతో అందులోకి చేరుకుంది. నెమ్మదిగా నా అడుగులకి వేగం అందించి చిన్న పరుగుతో చేరుకున్న. నలుగురు కూర్చోడానికి రెండు బల్లలేసిన చిన్న టీ కొట్టు. అందులో యాబై ఏళ్ళ ముసలమ్మా పొయ్యిమంట పెడుతూ పాల గిన్నెతో కుస్తీ పడుతూ..

 

పాకలో చిన్న కర్ర గుంజను ఆనుకొని చిన్న బల్లపై కూర్చొని తడి కొంగును దులుపుకుంటూ తను. తడిచిన జడలోని మల్లె పూలు మరింత తెల్లగా.. గులాబి రేకులో బందిలై మెరుస్తున్న చినుకులు. నొసటి నుండి కంటిని దాటుతూ పెదాలకు అడ్డుపడుతున్న వెంట్రుకల నుండి ఒక్కో చుక్క మెడను దాటుతూ హృదయం పై పడుతూ ఆ హృదయాన్ని దాచుకున్న రవికతో పాటు నా మనసుని కూడా తడుపుతూ..

 

ఎప్పుడు గమనించిదో తను

 

..ఓయ్ పిల్లోడ.. ఎంటా చూపు..

 

ఉలిక్కిపడ్డాను.

 

కళ్ళను నేలకు వేసుకొని ఎం చేయాలో అర్ధం కాక అది..  అది..  అంటూ ఎం చెప్పాలో తెలియట్లేదు.

 

మరోసారి నెమ్మదిగా చూసా..

 

తన జుట్టు విప్పుకుంటూ సూటిగా నా కళ్ళలోకి బొమ్మలెగిరేస్తూ తన చూపులు ప్రశ్నార్ధకంగా గుచ్చుకుంటున్నాయి. కాని తను నన్నలా చూడడం తనని నేనలా  చూడడం చాల ఆనందంతో చిత్రంగా ఉంది.  చల్లని ఈదురు గాలికి నడుం వంపులో చెక్కుకున్న తెల్లని కొంగు ఉండలేక పైపైకి రెపరెప లాడుతూ ముసుగేసుకున్న నాబి తెరని ఎత్తి చూపుతోంది. గోదుమ బంగారు పసుపు రంగులు కలబోసుకొని ఓ సరి కొత్త రంగులో తన దేహ ఛాయా. మునుపెన్నడూ చూడని ఆ అందం కను రెప్పని వేయనీయలేకపోతోంది. నా వాలకం చూస్తుంటే కామందుడిగా  మారుతున్నానా?? ఎప్పుడు గమనించిందో చట్టుక్కున తెర దించి కొంగుని లంగాలోకి మళ్ళి చెక్కుకుంది అయినా తడిచిన ఓణిగుండా మసగ్గా ఇంకా మైమరిపిస్తూనే ఉంది.

 

ఓయ్ పిల్లోడా.. ఏ ఊరి మీది. అడిగేది నిన్నే…!! కిక్కురు మనట్లేదు. సంతలో నుండి చూస్తున్న నువ్ నా వెంట బడటం..

 

ఇదిగోవే పిల్ల వేడి వేడి గ కాస్త చాయ్ నీళ్ళు గొంతులో పోసుకో చలి వణుకు ఆగిపోద్ది అని ముసలవ్వ తన చేతిలో పెట్టింది. రెండు చేతులకి కొంగు సాయంతో దోసిలితో అందుకొని గుంజకి ఆనుకొని దగ్గరికి ముడుచుకొని వణుకుతూ ఒక్కో గుటక గొంతులోకి దింపుకుంటూ సేద తీరిన ములుగుతో ఆహ: ఒసే ముసల్దాన నువ్వు సూపరు..

 

నోరు మూసుకోవే నువ్వు నీ వాలకం.

పాడు వాన తగ్గేటట్టు లేదు ఇదిగో నాయన నువ్వు కూడా తాగు అనడంతో తీసుకున్నాను..

 

తాగు పిల్లోడ.. ఈ ముసల్దాని చాయ్ సూపర్ గుంటది.

 

పిల్లోడ పిల్లోడ అని ఏంటే ఆ మాటలు, ఒంటి మీదకు వయసొచ్చిన పెద్దంతరం చిన్నంతరం లేకుండా. ముక్కు మొహం తెలియకుండా ఏంటే అవి.  రాను రాను దీని ఆగడాలు ఎక్కువైతున్నాయి. ఓ మొగుణ్ణి కట్టబెడితే గాని దీని తిక్క కుదరదు.

 

మొగుడా…!! ఒసేయ్ ముసల్దాన నీకే తీసుకోస్తా మొగుణ్ణి.

 

ఆ అదొక్కటే తక్కువ నాకు..

 

నువ్వు తాగు బిడ్డ ఈ పోరి పెద్ద వాగుబోతు. నువ్వేం పట్టించుకోకు. మాకిది మామూలే..

 

చలాకి పిల్ల. పిల్లేం కాదు దగ్గరి దగ్గరగా ఓ ఇరవై యేండ్లు ఉంటుంది కావచ్చు.. ఎందుకో ఆ చలాకీతనం నాకు నచ్చింది..

 

ఒసేయ్ బట్టలు మార్చుకోవే చలి బట్టలతో ఎంత సేపని ఉంటావు. చలి ఆగక పోతే దా ఈ పొయ్యి కాడికి.. కాస్త సెగ అంటుకో.. నువ్ గూడ రా బాబు.

 

అగొ… రా బాబు ముసల్ది పిలుస్తోంది. అంటూ వెకిలి భంగిమ పెడుతూ నవ్వుతు పిలిచింది.

 

ప్రేమ పుస్తకాలు ఎన్నో చదివా ఎన్నో సినిమాలు చూసా కాని ప్రత్యక్ష అనుభవం కలో నిజమో ఏమి అర్ధం కాకుండా చిత్రంగా, కొత్తగా గిలిగింత పెడుతోంది. దానికి తోడు చల్లని ఈదురు గాలులు, వర్షంలో తడిచిన ప్యాంటు షర్టు చలిని రెట్టింపు చేసింది. ఇక చలిని భరించడం నా వళ్ళ కాదనుకుంటూ ఒంటిని కాపుకునేందుకు పొయ్యిమంట  దగ్గర తిష్టేసా.. వెచ్చటి సెగ నెమ్మదిగా ఒళ్ళునంత తాకేసింది కాస్త కుదుట పడింది.

 

నెమ్మదిగా లేచి పాక బయటికి  తొంగి చూసా కోరస్ పాడుతున్నట్టు వర్షం. తెలీకుండానే పాక చుట్టూ, ఆకాశం నిండా చీకట్లు అలుముకున్నాయి. వర్షం తగ్గేలా లేదు. ఎం చేయాలో తోచట్లేదు.. ఒక్కోసారి మనసు మన మాట వినదు అనుకోడానికి ఇది సరైన నిదర్శనం. ప్రతి మగాడు అమ్మాయికి ఆకర్షింప పడతాడు ఇది సృష్టి ధర్మం అంటారు. ఆకర్షింప పడేది అందానికా? మనసుకా? మనసుకు ఆకర్షింపబడడం కన్నా ముందు నన్నడిగితే అందమే. ఆ అందమే ఎంతటి మగాన్నైన వెంట పడేలా చేస్తుంది.. ఇక మనసుతో మొదలయ్యే బంధాలు శరీరంతో పనిలేనట్టుగా నటిస్తూ గడుస్తాయి. అయిన ఏ బంధమైన ఒకరికొకరై ఇష్టపూర్వకంగా మమేకమైనపుడే బంధానికి పరిపూర్ణమైన అర్ధం చేకూరుతుంది. అర్ధం అనే దానికన్నా వేరే పేర్లని ఎన్నో పెట్టుకోవచ్చు. ఇలాంటి స్టేట్ మెంట్ లని చలం ఎప్పుడో ఇచ్చే ఉన్నాడు. అయినా ఎవరు ఏం చెప్పిన ఎవరికి వారికి ఎదురైన సంఘటన సారాంశం మీదే లేదా వారి కోరికల ఉహ జనితంగా నిర్మించుకున్న సౌదాలపై ఆధార పడి ఉంటుంది వారి వారి నిర్వచనాలు.

 

ఓయ్ పిల్లోడా..

వెనక్కి తిరిగి చూసా.. లాంతరు వెలుతుర్లో. నేనెన్నడు ఊహించని మైమరిపించే అందం ఇలా కళ్ళముందు నన్ను కలవరిస్తూ చూస్తుంటే. గుండెలో తెలియని వింత భావమేదో నన్ను శిలను చేసేస్తోంది. మాట పెగలనివ్వట్లేదు.

 

ఓయ్ పిల్లోడా.. ఆడ పిల్లను ఎప్పుడు చూడనట్టు మింగేసే ఆ చూపేంది..

 

అవునా..! నిజంగానే నా చూపు అలా ఉంటుందా.. ఏమో? ఈ అమ్మాయి చెప్పే తీరును చూస్తే అలానే ఉండి ఉంటుంది. అందరు నా నవ్వు బావుంటుంది. కళ్ళు కలవరపెడతాయి. అంటూ క్లాస్ మేట్స్  సరదా పట్టించేవారు. నా ప్రయాణం అమ్మాయిలు లేక ఒంటరిగా ఏం సాగలేదు అలా అని అమ్మాయిలతోనే సాగలేదు. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే ఏ అమ్మాయి నన్ను ఆకర్షించలేదు. ఆ విషయం గురించి పెద్దగ ఆలోచించ కుండానే రోజులు అలా  గడిచిపోయాయి. కాని ఈ అమ్మాయిని చూడగానే తెలియకుండానే నరనరాలు వేడెక్కుతున్నాయి.. తెలియని వైబ్రేషనల తో అమాంతం శరీరం అంత ఊగిపోతున్నట్టు తలపు. ఒక్కసారిగా తనలోకి దూకేయ్యలన్న ఆత్రుత.. ఈ క్షణంలో ఆలోచనలకు కోరికలు ఊతమిస్తూ శరీరాన్ని బలోపేతం చేస్తూ ఇంచుమించు వ్యవసున్ని చేస్తున్నాయి.. అయిన ఈ చర్య ఏది బయటికి కనపడనీకుండా ఎంత నిశబ్దంగా ఉండాలని ప్రయత్నించిన ఏం లాభం నా కళ్ళు యిట్టే బయట పెడుతున్నాయి.. ఈ అమ్మాయికి నా బాష కళ్ళతో అర్ధమైనట్టుంది ఇక తప్పదన్నట్టు చూపును పక్కకి తిప్పుకున్న..

 

లాంతరులో మిలుమిలుకు మంటు చిన్ని దీపం చీకట్లతో సాధ్యమైనంత యుద్ధం చేస్తూ తన అస్తిత్వంతో ఆమె అందానికి మరింత అందాన్ని ముద్దుగా అద్దుతోంది..  చల్లని గాలులు తన కురుల కొసలను లాక్కెల్లె ప్రయత్నం చేస్తున్నాయి.. నుదిటి పై ఎర్రని సింధూరం. కనుబొమలు ఎగిరేస్తున్న ప్రతిసారి నన్ను గట్టిగ ప్రశ్నిస్తున్నట్టు. గుండ్రటి కళ్ళు ఎప్పుడు చూసిన నన్ను తన వైపుకు లాగుతున్నట్టు. ఆ కను రెప్పల పై అక్కడక్కడ తడికి చెదిరిన కాటుక గుర్తులు.  ఆ పెదాల అంచున మకరందాన్ని దాచిన పుప్పొడి గుత్తులా.. ఎగిసిపడుతున్న తడి ఆరిన కురులతో, లాంతరు పట్టిన చేతి మణికట్టుకు మెరుస్తున్న మెరుపు గాజులు బహుశా సాయంత్రం సంతలో కొన్నవే అనుకుంటా..

 

మగాడి మనసు పారే నీరు. అంచనా మానసికమైన మరే రకమైనదైన ఎప్పుడు నా కోణాల్లో నుండి తర్కిస్తూ బేరీజు వేస్తూ క్షణ క్షణానికి అభిప్రాయపడుతూ, అర్ధం చెసుకుంటున్నట్టు  అనంతమైన అనుభూతి యేదో ఉందని భ్రమ పడుతూ, తృప్తిని పొందలేకపోయినా, ఇవ్వలేకపోయినా అంతర్గతంగా సాగుతున్న ఈ వింత అలజడులను ఇంతకు ముందెన్నడు పొందలేదు. బహుశ నాది మోహమో లేక కామమో కాక ప్రేమో ఏమో…

 

ఏంటోయ్ పిల్లగా ఏం మాట్లాడట్లేవ్ ఏంది సంగతి?

 

మాటలా ఎందుకు మాట్లాడట్లేదు కొన్ని గంటలుగా నాలో నేను నాలోని నీతో ఎన్నో ఎన్నెన్నో మాట్లాడుతూనే ఉన్నా వాటిని మౌనంగా నువ్వు పసిగడుతున్నవన్న సంగతి కుడా నాకు తెలుసు. ఇక తెలుసుకోవాల్సింది తేల్చుకోవాల్సింది ఏమైన మిగిలి ఉందంటే నీకు నాకు నడుమ మిగిలిన ఈ అడుగు దూరమే.. నిజాన్ని నిర్బయంగా ఈ క్షణం అనుభావిస్తున్ననా లేక అనుభవంలోనే ఉన్నానన్న భ్రమలో ఉన్నానా! కళ్ళముందు యాంత్రికంగా గడిచిపోయే క్షణం నాకోసం కల్పితమై కళాత్మకమై చిలిపిగా కలవరపెడుతున్నదా! ఇలాంటి కాదు కాదు ఈ అనుభవాన్నేనా ఎన్నాళ్ళనుండో నేను కోరుకుంటున్నది. ఏమో.. కావచ్చు మనసులోని వింత ప్రేలాపనలా ప్రేరేపణల వాలకాన్ని చూస్తుంటే నిజమే అనిపిస్తోంది.

మగాడికి కావాల్సిన ప్రపంచమే అమ్మాయికి ఆయుధం. మగాడిని మించిన ధైర్యం కాని భయం కాని మరోటి తన ప్రపంచంలోనే లేదు.

 

చీకట్లో కప్పలు తమ సామర్ధ్యాన్ని కలిసిగట్టుగా వినిపిస్తున్నాయి.. వాటికి ఏవో కీటకాలు శృతి కలిపాయి.. చల్లని తుంపర్లతో కూడుకున్న వర్షపు గాలులు నన్ను తన మీదకు నెడుతున్నాయి. కళ్ళెదురుగా నిలువెత్తు అందం అందంగా నన్ను అలాగే గమనిస్తోంది.

 

దా.. వానా ఇప్పుడప్పుడే తగ్గదు గాని లోనికి రా.. నోట్ల నాల్క లేనట్టు జేస్తున్నావ్ నేనోకధాన్ని ప్రశ్న మీద ప్రశ్న అడుగుతున్న ఉలుకతలేవ్ పలుకుతలేవ్ ఏందో ఈ పిలగాని సంగతి. రా…  

 

అంటూ తన కుడి చేయి లాంతర్ని కిందికి దించుతు ఎడం చేయితో నా కుడి భుజం పట్టుకొని లోపలికి జరుపుతు ముందుకు నెట్టింది. 

ప్రశ్న నాకు నేనే ఒక పెద్ద ప్రశ్న సమాధానం కోసం వెతుకుతూ వెతుకుతూ ప్రశ్నల సాగరంలో సమాధాన తీరం కోసం శక్తినంత ఉపయోగిస్తూ చిల్చుకు పోతున్నా చిత్రం ఏంటో గాని తీరం కనపడితే ఒట్టు. నింగి నీరు కలియపడుతున్న చోట నాలో జ్ఞాన వెలుగును వెలిగించుకునేందుకు నన్ను నేను ప్రశ్నల మంటలో కాల్చుకుంటూ కాలానికి సాక్ష్యంగా ఏకాంతంగా అర్ధంకాని ఓ అజ్ఞాత సమిధనై ఇంకా మిగిలి ఉన్న.. ఇక తను అడిగే ప్రశ్నకు సమాధానాన్ని తయారు చేసుకోక తప్పదు. నిజమే తనని చూసినప్పటి నుండి ఇప్పటి వరకు తనను చూడడమే తప్ప తనతో పలికింది లేదు.

 

ఊగుతున్న లాంతరు నా నీడను కూడ అటు ఇటు ఊపేస్తుండగా మెల్లిగా అడుగులు వేస్తూ లోపలి నడిచా నా వెనకాలే వయ్యారంగా లాంతరుతో తాను. లంగా ఓనిలో కాస్త పిల్ల చేష్టలు కనిపించిన ఆ పిల్ల చేష్టలను వానలో తడిసిన లంగా ఓనిలో దాచేసి మిగిలిన నున్నటి శిల్పానికి లేత పసుపు రంగు నార చిరని బిగుతుగా చుట్టేసి విశాలమైన ఆడతనాన్ని కొంగుతో కప్పేసి పరమార్ధపు నడుం వంపులో గాలికి ఎగిరిపోకుండా జాలువారుతూ మిగిలిన కొంగుని చెక్కుకొని ఓ నూతనత్వాన్ని ఆపాదించుకొని పరిపూర్ణమైన కన్యతనానికి చిరునామై నృత్య భంగిమలో హొయలుగొలుపు సుతి మెత్తని చిరు మెలికల కదలికలతో అడుగులోన అడుగువేస్తు వెళ్లి నేను కూర్చున్న ఎదురు బల్లపై కర్ర గుంజకి వీపుని ఆనించి అదే గుంజకి పొడుచుకుంటూ ముందుకు సాగిన కర్ర వంపులో లాంతరును వేలాడించింది. తన మోకాళ్ళని గుండె ధరి దాపుకు వచ్చేదాక ముడుచుకొని ఎడమ చెయ్యితో మొకాళ్ళని చుట్టేసి కుడి చేతిని నడుము వెనక బల్లపై పెట్టి వెన్నుతో పాటు తలని కూడా కర్రగుంజకి ఆనించి చాల నిశ్శబ్దంగా ప్రశాంతంగా అలిసిన ప్రకృతి సొమ్మసిల్లి సేద తీరుతున్నట్టుగా కూర్చున్న తనపై లాంతరు వెలుతురు పోటి పడి మరి తన లోని ఒక వైపుని అమాంతం వాటేసుకొని ప్రతి కదలికల వంపులో ఓ సరికొత్త సౌందర్యాన్ని పూత పోసి ఇక కళాకారుడి కుంచెలో మమేకమవడానికి పూర్తిగా తనని సంసిద్ధం చేసేసింది. తనను సుతిమెత్తగా హత్తుకుంటున్న లాంతరు వెలుతురుకున్న స్వాత్రంత్రం ఇంకా నా ముని వేళ్ళకి ఎప్పుడొస్తుందో.. తన ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసలకు లయబద్దంగా గుండెపై పరుచుకున్న ఆడతనం ఊయలలూగుతోంది. ఆ ఊయలపై పిల్లాడిల తలవాల్చుకొని ప్రియసఖుడినై నను చూసే ఆ చూపుల దారులగుండా తన మనసులోకి తొంగి చూడాలని ఏంటో ఏవో ఏవేవో అర్ధం కాని నా ఆలోచనలను అర్ధవంతం చేసుకోవాలనే తపనతో తన చుట్టే పరిభ్రమింపచేస్తూ, ఇక  మౌనంగా మిగిలిన నా దేహాన్నిబల్లపై జీవమున్న శవంలా బంధించేసా…

 

చుట్టూ పరుచుకున్న నల్లని చీకట్లు వీస్తున్న చల్లగాలులు కురుస్తున్న వర్షం వెలుగుతున్నలాంతరు తనకు నాకు నడుమన మిగిలిన ఘడ సౌందర్యనిశ్శబ్ధం హ్మ్… నా చుట్టూ, నాలో గడుస్తున్నఅందమైన భావ క్షణానికి ఇవే సాక్ష్యాలు. ప్రతి ఒక్కరు దేనికోసం పరితపిస్తారో నాకు తెలీదు. ఇంతకాలం నేను దేనికోసం తపిస్తున్నానో అర్ధమే కాలేదు. తమ కోసం, తమను తాము త్రుప్తి పరుచుకోవడం కోసం అవగాహన లేని యాద్రుచిక దారుల్లో గుడ్డిగా ప్రయాణం చేస్తుంటారు. కొన్ని ప్రయాణాల్లో ఆది నుండి అంతం వరకు వేటికి నిర్వచనాలు ఉండవు. ఇలాంటి ప్రయాణాల్లో చివరికి మిగిలేది అనుభవం అనుభూతి మరియు ఎప్పటికి అర్ధం కాకుండా ఓ ప్రశ్నలా మరో ప్రయాణానికి సిద్దంగా మిగిలిపోయే మనం. బహుశ ఇప్పుడు నేను అనుభవిస్తున్న ఈ అనుభూతి ఇంచు మించు అలాంటి ఓ అరుదైన ప్రయాణమే.. కాని ఆదికి అంతానికి నడుమ అర్ధం కాకుండా శిలల ఉండిపోవడం ఎందుకో బావుంది.

 

ఓ పొల్ల పడుకున్నావే..! అంటూ ముసలావిడ లోపలి నుండి వచ్చింది. పాక చిన్నదే పాక గోడలు వెదురు తడకలతో తాయారు చేసుకున్నట్టుంది.  ఆ పాకలో నలబై శాతంలో తడకలనే అడ్డు పెట్టి అందులో మల్లి రెండు చిన్న చిన్న అర్రలుగా విడదీసి ఒక దాంట్లో పొయ్యి గిన్నెలు పెట్టుకుంది. ఇంకో అర్ర పట్టె మంచం బట్టలు పెట్టుకోడానికి. చీకటిలో అంత స్పష్టంగా కనిపించట్లేదు కాని పోల్చుకొగలిగాను. పొయ్యి మీద వంట పూర్తి చేసుకొని ఇప్పుడో రేపో చిరిగిపోతుంది అన్నట్టుండే చీర కొంగుకు తడి చేతులు తుడుచుకుంటూ తన దగ్గరికి వచ్చింది.

 

లేవే లే.. అనడంతో ఉలిక్కి పడి లేచింది.

 

ఎంటే..  ముసల్దానా! మంచి నిద్రను పొట్టన బెట్టుకున్నావ్. అని ముసలావిడ మీదకు విరుచుకు పడింది.

 

అబ్బో సాల్లే.. నీ పొట్టలో ఇంత కూడేయ్యలని లెపినానె.. లే లెగు ఇంత సల్లబడు. అంటూ రెక్క పట్టి లేపే ప్రయత్నం చేస్తోంది.

 

అయ్యో పిల్లోడ నువ్వింకా బొలెధా..? అని నిద్ర కళ్ళతో ప్రశ్నించింది. నాకు ఆశ్చర్యమేసింది.

 

యాడికి బోతాడే బయట వాన ఎట్లగోడ్తాంది సుషినవా? ఇంకా నయం తుఫాను గట్ర ఐతే మాత్రం ఈ గూడు గూడ నిలవదు. ఇంత సీకట్ల ఈ వానల యాడికి బోతావ్ ఈ రేత్రి యిన్నే ఉండు బిడ్డ. వాన తగ్గేకా తెల్లారగట్ల బొదువు లె..

 

లేవే పొల్ల లే.. లేచి అబ్బాయి చెయ్ గడుక్కోనికి ఇన్ని నీళ్ళు ఇవ్వు. తొరగా రండి నేను బోయి పళ్ళెం లో అన్నం తోడుతా..

 

ముసలావిడ పొయ్యి మీద నుండి వంట కుండలు, పళ్ళాలు, కూచోడానికి పీటలు సిద్దం  చేస్తోంది. తను సర్వలో నీళ్ళు పట్టుకొచ్చింది. నెమ్మదిగా ఇద్దరం పాక బయటికి చేతులు పెట్టి కడుక్కున్నం.

 

ఇగో… నేను ఇగ నీతో మాట్లాడను పిల్లగా. అంటూ నా వైపుకు చూసింది.

 

ఏ ఎందుకండి.

 

అబ్బ. ముత్యాలే రాలుతున్నాయి. ఎందుకలా మూతి ముడ్చుకొని ఉంటావ్. సంధిస్తే ఎక్కడలేని సోదంత వాగుతారు అబ్బాయిలంత. నువ్వేంటయ్య ఇలా.. అమ్మాయిని అందులో మాంచి అందగత్తెని నన్ను ఎదురుగా పెట్టుకొని ఎక్కడెక్కడో అలోసిత్తున్నావ్..

 

అదేం కాదండి. వర్షం ఎప్పుడు తగ్గుతుందా అని.

 

ఒక్క సారిగా నావైపు చూసి చేతిలో ఉన్న సర్వని ధడాల్న కింద పడేసి. కోపంతో

 

మరి నా యెంట ఎందుకొచ్చినావ్? అట్నుండి అటే ఎల్లలేకపోతివా.. ఛీ పో.. అంటూ టక టక లోపలికి వెళ్ళింది. నేనక్కడే ఉండిపోయా.. ఏమనుకుందో ఏమో..

 

ఆన్నే ఏం జేస్తున్నావ్ చెయ్యి బట్టి గుంజుకు రావాల్నా?  దా తొరగా..  అంటూ ధబాయించింది. ఇక తన వెంటే వెళ్లి నాకోసం సిద్దం చేసిన  పళ్ళెం ముందు కూచున్న. నాకు దాదాపుగ పక్కనే తను కూచుంది. ముసలావిడ కుండలో నుండి చేపల పులుసు గంటెతో వంపుతోంది.

 

ఓయ్ పిల్లగా అలగకుండా గులగకుండా కడుపునిండా తిను. మా ముసల్దాని చేప పులుసు తినే అద్రుష్టం నీకు దొరికింది. తినిసూడు ఇగ నువ్వు మరిసిపోతే ఒట్టు.

 

నువ్ నోర్ముయ్యవే అబ్బాయిని తినని ఎప్పుడు ఏందో వాగుతావ్..

 

ఏందే ముసల్దాన నా మీదకి ఎగురుతున్నావ్ పళ్ళెం ఎత్తేస్తా జాగర్త..

 

అబ్బో దీనికేం తగ్గువలేదు రోజురోజుకి గారవం చేత్తుంటే నెత్తికెక్కుతాంది. నీకిప్పుడు తెల్వది ఆగు.

 

ఇక వాళ్ళిద్దరూ గొడవపెట్టుకోకుండా క్షణం ఉండలేరని అర్ధమయ్యింది.

 

నెమ్మదిగా పొగలు గక్కుతున్న అన్నంలో కమ్మని చాపల పులుసు. పైగా కడుపులో పేగులు నకనక లాడుతున్నాయి. ఇక ఆగలేక గబా గబా కలుపుకొని ఒక్కో బుక్క నములుతుంటే నిజంగానే స్వర్గం కనపడుతోంది.

 

కాసేపటివరకు ఏ మాటలు లేకుండా ప్రశాంతంగా ముగ్గురం తినే పనిలో మునిగిపోయాం..

 

చాల కాలానికి రుచికరమైన బోజనాన్ని శ్రద్దగా తినడంతో నొసటిపై చిరు చెమటలు పట్టాయి. వేడి వేడి పొయ్యి మంట వద్ద కూచొని తినడంతో ఒళ్ళంతా వేడిగా మారింది. భయటికొచ్చి నిల్చున్న చేతులు కడుక్కున్నాను. తల అటు తిప్పుకొని చెయ్ తుడుచుకో అంటూ తన కొంగును అందించింది. ఇక తన కొంగుతో చేయి తుడుచుకోకపోతే మళ్ళీ ఏమంటుందో అని తుడుచుకున్నాను. వర్షం తన అస్తిత్వాన్ని ఇంకా వీడలేదు చల్లని గాలుల సైన్యాన్ని వెంటేసుకొని నేలపై ఆగకుండా బాణాలను విసురుతూనే ఉంది. ఆ చల్లగాలుల కౌగిలింతలు ఆహ్లాదాన్ని పంచుతున్నాయి. బహుశా ఆ మధురిమలు తనను కూడ గిలిగింత పెడుతున్నట్టున్నాయి. ఏదో కూని రాగం తీస్తూ చేయి ముందుకి చాచి పాక అంచులనుండి సన్నగా జాలువారుతున్న ధారని అరచేతిలో నింపుకుంటోంది. అరచేతిలో పడుతున్న చల్లనిదార గిలిగింత పెడుతున్నట్టుంది. చిలిపిగా తనలో తాను నవ్వుకుంటోంది. తననలా చూస్తున్నాను. ఓ సారి అలా నా వైపుకు తొంగి చూసింది. నేనింక తనని అలానే చూస్తున్న. తన అరచేతిలో నిండిన ధారా చేతిలోనుండి పొంగి పోర్లుతోంది. ఉన్న పలానా నా మీదకి విసిరింది. ఆకస్మిక చర్యకి ఉలిక్కిపడ్డాను. తను ఫక్కుమని నవ్వుతోంది. ఆనందంగా నవ్వుతోంది. నా ముఖాన చిమ్మిన చల్లని నీళ్ళతో ఒళ్ళు పులకరించింది. తిరిగి తానే తన కొంగు అంచుతో నెమ్మదిగా నవ్వుతు తుడుస్తోంది. తన చిలిపి పని నాక్కూడా నవ్వు తెప్పించింది. చిన్నగా నవ్వాను.

 

అబ్బో సొట్టబుగ్గలా…

 

తనలా అంటుంటే కాస్త కొత్తగా అనిపిస్తోంది.

 

ముఖాన్ని నెమ్మదిగా కొంగుతో తుడుస్తోంది. అప్పుడప్పుడు తన వేళ్ళు నా నుదిటిని, చెంపని, పెదాల్ని తగులుతోంది. ఏ అమ్మాయిని ఇంత వరకు నేను తాకింది లేదు, నన్నెవరు తాకింది లేదు. కాని ఎన్నడు ఎరగని ఈ అనుభూతి వీస్తున్న చల్ల గాలుల కన్నా మరింత ఎక్కువ  హాయినిస్తోంది. ఒళ్ళు పులకరిస్తోంది చెప్పాలంటే చేతులపై రోమాలు నిక్కపోడుచుకున్నాయి.

 

కళ్ళు మూసుకున్నాను ఇంకా ఆ హాయి మాయలోనే తచ్చాడుతున్నా.

ధ్యాన ముద్రలో ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసలు ఏకమైన చోట తెలియని ఓ తేలికతనం మది చుట్టూ దేహం చుట్టూ అల్లుకుంటుంది దేని అవసరం లేనంతగా చివరికి శ్వాస కూడా. అలాంటి స్వచ్చమైన తేలికైన స్థితికి నెట్టుకొని ఎల్లలు లేని విశాల గగనంలో ఇప్పుడు సాగిపోతున్న..

 

అనంత దూరాలను, కొండలను, జలపాతాలను, కండలు తిరిగిన మేఘాలను, చల్లని తుంపర్లను, మంచు  బిందువులను, పూలను, పక్షులను, మైదానాలను, హరిత వనాలను, రక రకాల వర్ణాలను, ఇంద్రధనస్సును అన్నిటిని దాటుతూ దాటుతూ నీలాకాశాన్ని చిమ్మ చీకటిని చుక్కల్ని నక్షత్రాలని పాలపుంతలని కూడా దాటేస్తూ శూన్యాన్ని నిశ్శబ్దాన్ని చేరుకున్న అక్కడే ఎక్కడో మరింత దూరాన ఎవరిదో కూని రాగం. ఆ రాగానికి దగ్గరగా మరింత దగ్గరగా..

 

శృతులన్ని ఒలికినట్టున్నాయి ఒక్కో శృతి ఏరుతూ ఏరుతూ ఎవరిదో నీడ హా అవును నీడే…  ఆశ్చర్యం చిమ్మ చీకట్లో సైతం ప్రకాశంగా వెలుగుతున్న నీడ. శృతులని ఏరుకునే పనిలో అందెల మువ్వలు ఒక్కోటి అదే శూన్యంలో శూన్యానికే తగులుతూ ఘల్లుమని రాలుతున్నాయి. రాలిన మువ్వ ఓరగా నను చూస్తూ జాలిగా నవ్వుతోంది.

 

పారాణి దిద్దుకున్న పాదం అడుగు తీయగానే నీటిలో పడిన రంగు చుక్కలా పారాణి  ఇదే శూన్యంలో చెదిరిపోతోంది. వెలుతురు కూడా లేని ఈ శూన్యంలో రంగు ఎలా మొలిసిందో.. ఊగిసలాడుతూ పలుచని తెర దేనికో అడ్డంగా ఉంది.  తెరను తాకాలని కదిలా కదులుతున్నకొద్దీ తెర దగ్గరవుతున్న కొద్ది ఏవో సుగంధాలు కనిపించకుండా నా చుట్టూ నాట్యం చేస్తున్నాయి.

 

పలుచని తెర, రెప రెప లాడుతూ తెర, అలల్లా పొర్లుతున్న తెర, తెల్లని తెర, ఆ తెర అంచుల చివరి కొనదారాలు నా నుదిటిని కళ్ళను దాటాయి. చేతితో పట్టుకొనే ప్రయత్నంలో ఎవరో ఆ తెరని లాగుతూన్నట్టు చేజారి పోయింది. మిగిలిన మువ్వలు చేసే అలజడులతో అందెలు గుర్తులు పెడుతున్నాయి అడుగు వేసిన చిరునామాని నాకు తెలిసేట్టుగా..

 

అలజడి ఆగింది. తెర పారిపోవడం కూడా ఆగింది. నేను ఆగిపోయా..  ఎక్కడినుండో ప్రయాణమవుతూ తెరని చేరిన నెమలికన్ను. ఒకటి కాదు రెండు కాదు కొన్ని వందల వేల కొలది కన్నులు తెరను చుట్టుకున్న నీడ చుట్టూ గుండ్రటి గోళంలా అల్లుకున్నాయి. ఆ నీడకు నాకు తెలీకుండానే రంగులద్దుకున్నాయి. రక రకాల రంగులతో రంగుల శిలల ముద్రించుకుంది. శిల చుట్టూ గుండ్రటి నెమలికన్నుల విశాల  గోళం. ఆ గోళం చుట్టూ పచ్చదనం దానికి పైన నీలం ఒక్కొక్కటిగా చుట్టూ ఇంద్రధనస్సు రంగు పరుచుకుంది. మధ్యలో రంగులు దిద్దుకున్న శిలకు  దగ్గరవుతూ మరింత దగ్గరగా రంగు రంగుల అందమైన పూలు గుత్తులు గుత్తులుగా వేల సంఖ్యలో ఎదురుపడగ వాటిలో ఈదుకుంటూ కనిపిస్తున్న వందలకొలది రామ చిలుకలు  ఒకేచోట తమ రెక్కలు రెపరెపలాడిస్తున్నాయి. వాటిని దాటుకుంటూ రంగుల శిల్పానికి చేరువవుతున్నాను. మరింత దగ్గరగా  సుగంధపు పరిమళాలను హత్తుకుంటూ చేరాను. మేలి ముసుగు తొడిగిన రంగుల శిల్పం వయ్యారంగా నిల్చొని కుడి పాదం బొటన వేలు శూన్యంలో అటు ఇటు అంటూ ఏదో రాస్తోంది. ఆ రాతలోనుండి రక రకాల రంగుల పొడులు విబిన్న రూపాల్లో వేవేల తరంగాలై నా చుట్టూ అల్లుకుంటున్నాయి.

 

చిత్రంగా నేనింక  సీతాకోకల రెక్కలతో అల్లుకున్న మేలి ముసుగు వెనకాల దాగిన రూపాన్ని చూసేందుకు వేచి చూస్తున్న. నెమ్మదిగా తన మెలి ముసుగు తీసింది. నేను ఊహించిన రూపమే తానే అవును తానే తన అంగాంగము ప్రకృతిలో కలగలసి ఓ వన కన్యలా…  చక్కని పలువరుస కూడిన నవ్వుతో నావైపే చూస్తోంది. ఇది కల కాదు నా ఎదురుగానే ఉంది. మరి మా ఇరువురి చుట్టూ అల్లుకున్న ఈ వింత ప్రపంచం ఇది కూడా కల కాదేమో ప్రతిది అనుభూతి చెందుతున్నాను. మాయ కూడా కాదు ఆణువణువూ నన్నల్లుకొని ఆత్మతో సంబాషిస్తోంది.

వన కన్యై తాను నా ముందుకొచ్చి ముని వేళ్ళతో జుట్టు నిమురుతోంది. నొప్పి పెట్టెల బుగ్గను గిల్లింది ఉలిక్కి పడి కళ్ళు తెరిచా..

 

ఏంటి పిల్లోడా కళ్ళు మూసుకొని కల గంటున్నావా!

 

అవును కలే అంతరాంతరాల్లో మేలుకున్న వాస్తవమెరుగని అస్తిత్వాన్నికూడబెట్టుకున్న సజీవ కల దాన్ని నేను కంటున్నాన లేదు దానికదే పురుడు పోసుకుంది నీ స్పర్శతో. నిజం నీ స్పర్శకు నిజంగానే కలలను పురుడు పోయించే శక్తి ఉంది. ఇంతకి ఎవరు నువ్వు. నీ స్పర్శే నన్నిలా చేస్తుందా లేక నేనే భ్రమ పడుతూ ఊహిస్తున్ననా. ఏమో ఏది అర్ధం కాకుండా చిత్రంగా ఉంది. నీ వైపుకు నను లాగుతున్న ఆ అనుకూల భావనలను చదవలేకపోతున్న ఆ భావనకు తగిన నీ ప్రతిస్పందనలను కలో నిజమో తెలియని సందిగ్ధంలో సతమతమౌతూ నీ ముందిలా మూగావాన్నిగా నిలబెడుతున్నాయి.. ఇప్పటికి అదే ప్రశ్న ఎవరు నువ్వు. కలవా కల్పనవా లేక నాకోసమే వేచి చూస్తూన్న నా ప్రియ సఖివా..

 

భలే ఉన్నాయే..

 

నిజంగానా

 

ఔనూ…  చొట్ట బుగ్గలతో చాల అందంగున్నావ్..

 

అవును పిల్లగా నిన్నోటి అడగనా నిన్ను పిల్లగా పిల్లగా అని విసిగిస్తున్నాను కదా నా మీద కోపం రాట్లేదా..

 

కోపమా అదేమి లేదు. నువు మాట్లాడుతుంటే అలాగే వింటూ ఉండాలనిపిస్తుంది.

 

అబ్బో మస్తు పటాయించుతున్నావ్ గా.. ఏంది సంగతి నేను నచ్చినాన!!!

 

చిలిపిగా తాను అడిగిన ప్రశ్నకు చిన్న నవ్వుతో తననే దీక్షగా చూస్తున్నా..

 

ఏమని చెప్పాలి ఎంత నచ్చావని చెప్పాలి. నచ్చే కదా నీ వెంట వచ్చింది అని చెప్పాలా. నిన్ను అనుక్షణం చూస్తూనే ఉండిపోవాలని ఉంటుంది అని చెప్పనా. నా బిగి కౌగిల్లో నిను ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసెయ్యాలని ఉందని చెప్పనా.. ఏమని చెప్పాలి..

 

మనసు కన్నులు తెరుచుకొని చూస్తే జీవితాలను చదవడం పెద్ద కష్టమేమి కాదు. ఒక్కో జీవితం చరిత్రను సృష్టించక పోయిన ఒక్కోసారి గగుర్బాటు కలిగిస్తే, మరోసారి జాలి, ఇంకోసారి కోపం, అసహనం, రకరకాల రసాలతో కూడి నాటకీయం అనిపించినా జీవితం తెర మీద రక్తి కట్టించే చర్మం తొడుక్కున్న తోలు బొమ్మలం మనుషులం. ఆడించే వాడి గురించి పక్కన పెడితే నిజం చెప్పాలంటే మనిషిగా మనిషి జీవితాన్ని చదవగలిగితే అంతకు మించిన పట్టా మరోటి ఉండదేమో. సమాజంలో జరుగుతున్న ప్రతి విషయం మనకు సంబంధం లేనట్టుగా ఎలాంటి స్పందనలే లేనట్టుగా అదో సాధారణ విషయంల బావించడం నిత్యం మనకొక అలవాటైన విషయం. కాని కాని నేను గడిపిన జీవితం నేర్పిన ఫిలాసఫీ అంత ఒక్క క్షణం లో  ఎదురుగా పరుచుకున్న నీ అందం ముందు అంత మటు మాయం.

 

ఈ నిశ్శబ్దం ఇరువురికి చక్కగా అర్ధమయ్యే పాటంలా ఇక చదవాల్సింది ఏమి మిగిలి లేదన్నట్టుగా ఒకరికొకరం ఇంచు మించు అర్ధం వొడిలోకి జారుకున్నామనే అనిపిస్తోంది.

 

తన చేయి నా బుజం మీద నెమ్మదిగా వేసింది ఒక్కసారిగా ఆకాశాన్ని చిల్చుతూ విల్లులా మెరుపు. మెరుపు వెలుగు తన అణువణువును ముద్దాడుతూ ఒక్క సెకను నన్ను నేను తన మిరుమిట్లు గొలిపే అందం మైకంలో కమ్ముకుపోయాను.

 

మెరుపు వెలుతురుకు ఉలిక్కిపడి లోపలికి వెళ్ళింది. ఇంతలో ఆకాశంలో మరో మెరుపు ఆ మెరుపులో జోరుగా కురుస్తు గాల్లో నిండుగా పరుచుకున్న వర్షం వజ్రాల్ల తలుకుమంటూ ఎన్నడు చూడని వింత వెలుగు  బీకరంగా బయపెట్టింది. ప్రకృతికి నాకు ఎడ తెరిపి లేని యుద్ధం ఎన్నో ఏళ్లుగా.  నన్ను ప్రకృతి తన దోసిల్లో దాచుకొని నాతో ఆడుకుంటున్నట్టు అనిపిస్తుంటుంది. మనసుని అమాంతం ప్రకృతి మొత్తాన్ని తెగ చుట్టేస్తూ కంటికి కనిపించిన అందాన్ని మనసులో బంధించేందుకు వీరుడిలా ఆలోచనల గుర్రంపై సవారి చేస్తూ ఒకటే ప్రయాణం చిత్రంగా ఎంత ప్రయాణించిన ఆలోచనల గుర్రానికి, అంతమెరుగని ప్రకృతికి రెంటికి అలసట అనేదే రాదూ.

 

ఓయ్ పిల్లగా లోనకు రా. పిడుగ్గిట్ల బడ్తది అంటూ పిలుస్తూ లోపలి నుండి కొడవలి తెచ్చి పాక ముందు పడేసింది.

 

ఏం చేస్తున్నావ్?!

 

కొడవలి జూసి పిడుగు పారిపోద్ది. ఇంగ మనకేం బయ్యం లేదు దా పిలగా..

 

మెల్లిగా తనతో లోపలికి నడిచా.. కనిపించి కనపడని చికట్లతో లాంతరులో తలెత్తుకు నిలుచున్న దీపం నుండి పొంగుతున్న బంగారు రంగు వెలుతురు ఇప్పుడు నాకు అమితంగా నచ్చే గొప్ప అంశం. అదే గనక లేక పోతే కళ్ళతో తన అందాన్ని బంధించుకునేవాన్నా లేదు. వంపు తిరిగిన నడుంను చూస్తున్న కొద్ది దాని  చుట్టూ నా చేతులని పెన వేయాలని లోలోనా ఎంతో ఆరాటం ఆగని వర్షపు శబ్దంలో కూడా పెరిగిన నా గుండె సవ్వడి స్పష్టంగా వినిపిస్తోంది.

 

నెమ్మదిగా లాంతరును కర్ర గుంజకి వేలాడేసి లోపల పొయ్యి దగ్గరికి వెళ్ళింది.

ఒసేయ్ ముసల్దాన పడుకున్నవానే…! అనడిగింది. ముసలావిడ పడుకున్నట్టుంది. నెమ్మదిగా అర్రలో నుండి లుంగీ బనియన్ టవల్ తీసుకొచ్చి లాంతరు వెలుతురును చిన్నగా చేస్తూ అవి నా చేతి కిచ్చింది.

 

తొరగా ఆ బట్టలు మార్సుకో. కింద సల్లగుంది లోపల అర్రలో మంచం మీన పడుకో నేను ముసల్దాని పక్కన పడుకుంటా..

 

ఏం చేయాలో తోచట్లేదు.  ఆలోచిస్తుండగానే అమాంతం లాంతరు వెలుతురును ఎవరో మింగేసి వదిలేసిన ఆనవాలే ఈ చీకట్లు. చీకటి అది ఇప్పుడోక అర్ధం కాని వివరం లేని వింత వర్ణం. ప్రపంచాన్ని ఈ చీకటే మింగేస్తే ఇంకేముంది కలవరించడానికి. చీకట్లు సృష్టించిన విద్వంసం అంత ఇంత కాదు ఒక్కసారిగా ఏదో ఊబిలో మునిగి మనసుకు తన అందం శ్వాస అందక ఉక్కిరి బిక్కిరవుతు కొట్టుమిట్టాడుతోంది.

 

ఏంది పిలగా మార్సుకున్నవ? లేదా? ఇంకెంత సేపు ఈ సీకట్లుండాలి.

 

ఓ చీకట్లో పడి మరిచేపోయా

 

ఆ ఆ మార్చుకుంటున్నా.. ఒక్క నిమిషం

 

ఏంది ఒక్క నిమిషం నువ్వేమైన చీర గట్టుకుంటున్నవా గింత సేపు జేస్తున్నావ్.

 

ఓ. కే. మార్చుకున్న ఇక దీపం వెలిగించు.

 

చిన్ని దీపం వెలిగించగానే పాయలు పాయలుగా తనను కమ్మేసిన చీకట్లను చీల్చుకుంటూ సుతారంగ తన మోము నిండా పరుచుకున్నాయి. తనతో నా మనసులో నిండిన తన నిలువెత్తు అందాన్ని సైతం. గుండ్రటి విశాలమైన కను పాపలు చిలిపిగా రెప్ప వాల్చకుండా నా వంకే చూస్తున్నాయి.

 

అబ్బొ.. పర్లేదు పిల్లగా తెల్లగనే ఉన్నావ్. ఏంది ఆ జబ్బలు.. ఇంగ సరే ముందు తడకలు అడ్డం పెట్టి నేను పడుకుంటా నువ్వు గూడ లోపలికి బోయి పడుకో.

 

ఏంటి అప్పుడే నిద్రోస్తుందా..

 

ఏంది పిల్లగా ఏం మాట్లాడ్తలెవ్ ఇంగ నిద్ర రాక ఏమొస్తది.

 

నాకు నిద్ర రావట్లేదు.

 

ఎట్టోస్తది నిద్ర ఇంత రాతిరి నాలాంటిదాన్ని ముందు బెట్టుకొని. అవును పిల్లగా నా ఎంట రానికి నీకెట్ల ధైర్నం  బుట్టింది.

 

ఏమో..

 

సరేలే ఏమైతేంది నువ్వైతే గీ బనీన్ల మస్తుగోడుతున్నావ్ సాన సక్కగున్నావ్. వ్యంశాల గిట్ల బోతవ ఏంది మస్తు కండలు పెంచినవ్. ఔనోయ్ నేను గిట్ల మాట్లాడుతాంటే గిదేంది ముక్కు మొహం తెలినోడి తోటి గింత బరితెగించినట్టు మాట్లాడుతోంది అననుకుంటున్నావ్ గదా..

 

ఛ ఛ అదేం లేదు.

 

సరే ఆ బెంచి మీన కూర్సో నేను తడ్కలు అడ్డం బెడ్త లేక పోతే రాతిరంతా ఈదురు గాలికి సర్ధైతది ముక్కులు దిబ్బలు బడ్తై. అంటూ చిన్న చిన్న అడుగులతో వయ్యారంగా నడుం వంపు కింది ఎత్తులను పైకి కిందకు ఊగిసలాడుతుండగా నాలుగు మూరెలా జడ ఒక్కో ఎత్తుపై లయగా తాలం వేస్తుండగా నాకు తెలీకుండానే అడుగులు తనే వెంటే పడుతున్నాయి. తడకలను పాకకు ఆ మూల నుండి ఈ మూల వరకు అడ్డు పెడుతోంది.

 

ఓయ్ పి ల గా… ఏంది? కొంగు ఇడువూ..

 

తన కొంగు వైపు చూసా పాపం తనకు తెలీకుండా తన కొంగు అంచు తడకలో చిక్కుకుంది. తనేమో నేనే పట్టి లాగుతున్నానని అనుకోని మళ్ళీ

 

నిన్నే వదలయ్య  అనుకుంటూ వెనక్కి తిరిగి చూసింది.

 

తననే చూస్తూ చేతులు కట్టుకొని నేను.

 

నా వైపుకి, ఇరుక్కున్న కొంగు వైపుకి చూసి విసురుగా తడకలో చిక్కిన కొంగు అంచును పర్రున లాగి ముందుకు నడిచింది. నడుస్తు తను ఒక్క అడుగు అల వేసిందో లేదో నా చెయ్యితో తన చెయ్యి మని కట్టును దొరకబుచ్చుకున్నా. దొరకడమే ఆలస్యంగా వెనక్కి లాగా…  తాను ఊహించని నా చర్యకి పట్టు సడిలి ఒక్కసారిగా కంగారుగా వెనక్కి వాలింది. వెంటనే మరో అడుగు వెనక్కి వేసి నా వైపుకు తిరిగింది. మరో సారి లాగాను ఈ సారి అమాంతం కిందకు వాలిపోయే క్షణం లో తన వాలు జడతో పాటు తన వెన్ను నా చెయ్యి ఆసరలో ఒదిగింది. ఒక్కసారిగా తన తల వెనక్కి వాలడంతో బంగారు రంగు తన మెడ దాని కిందుగా తెల్లని పర్వతపు లోయ మొదలు నుండి ఘనంగా వెలువడుతున్న సుగంధాలు తనలోని మనసు గమ్యానికి నన్ను చేర్చుకునేందుకు నా ప్రయాణానికి సిద్దం చేస్తోంధన్నట్టు తలపిస్తున్నాయి. తన కళ్ళలో భయమో అత్రుతో ఆరాటమో ఆప్యాయతో ఆశ్చర్యమో ఏమో రక రకాల అర్ధాలు కలగాపులగంగా కనిపిస్తుంటే ఏది సత్యమో ఏది అసత్యమో ఏది భ్రమో ఏది నిజమో  అర్ధం కాని సతమతపు ఆలోచనలతోనే ఎక్కడో అధిమిపట్టిన భరించలేని వేడి కోరిక నా వైపుకి విసురుతున్న ఆ చూపులకి అదుపు తప్పేలా ఉంది. ఐన మా చుట్టూ ఇంకా వర్షపు గాలుల నిశబ్ధం తాండవం చూపుతూనే ఉంది. జరుగుతున్న తత్తంగానికి తన మరో చేతిలోని లాంతరు సైతం భయంతో ఊగిపోయింది. దానికి తోడు మా ఇరువురి నీడలు కూడా చిత్రంగా నేలపై అటు ఇటు ఊయలలూగుతున్నాయి. వెలుగుకెంత అస్తిత్వమో మా నీడలు చాటి చెప్పుతున్నాయి.

 

తన ముని వెళ్ళు నా జుట్టులోకి పంపించి దగ్గరగా లాక్కుంది. ఇప్పుడు తన హృదయం పై వాల్చుకొని సేద తీరుతున్న నా తల, తలతో పాటు నా ఆలోచనలు. ఐనా గుండెలో ఇంకా ఆగని వేగం. కొద్ది కొద్దిగా కౌగిల్లో బందినవుతుంటే గుండెవేగం స్థిమిత పడింది.  ఈ సారి మరింత గట్టిగా దూరాన్ని చేరిపెసాను.. పరిమళాన్ని ఆస్వాదిస్తూ తన మెడపై నా తల. ఎం జరుగుతుందో ఆలోచించడానికి ఆలోచనలు కూడా కరువయ్యాయి. రెప్ప తెరిచి చూస్తే నులక మంచంలో తానో నేనో లేక మేమిద్దరమో కాకా ఏకమైన మెమో ఏమి అర్ధంకాకుండా మసక వెలుతురు చీకట్లలో పోటి పడుతూ, పడుతూ లేస్తూ తిరిగి మమేకమవుతూ… ఓహ్… ఏంటి ఈ వింత నేనెన్నడు ఎరగని ఓ తాత్వికానంధపు శ్రుతులు ఇరువురి ఆణువణువును అదుముకున్నాయి..

 

కను మూసినా కను తెరిచినా ఒకే అనుబూతి ఆనందానుభూతి.. ఈ స్థితిని చేరుకునేందుకేనేమో ఇంత కాలం నా మనసు తపిస్తున్నది.

 

ఎప్పుడు నిద్ర లోకి జారుకున్నమో గుర్తేలేదు.  గుర్తు చేయడానికనేనేమో నాటు పుంజు కూత ఎక్కడో కూసిన, నా చెవి దగ్గరే కూసినట్టు  ఉలిక్కిపడి లేచా.. గోధుమ బంగారు రంగు కలోబోసుకున్న నున్నటి మెత్తని శిల్పం ఇంకా నను వాటేసుకొని అమాయకంగా సేద తీరుతోంది. నాక్కూడా లేవాలనిపించలేదు. మునివేళ్ళు నా ప్రమేయం లేకుండానే మెత్తని శిల్పం పై సుతారంగా మీటుతుంటే.. తన పెదాల అంచున సన్నని చిరునవ్వు. కళ్ళు తెరవకుండానే.. నా గుండెపై ముద్దు పెట్టింది.

 

అర్ధం కాకపోయినా అర్ధాలు వెతుక్కోవడం మాని చాల కాలమే అయ్యింది. జరుగుతున్న అనుభూతికి అర్ధాలు వెతుక్కునే అవసరం కూడా లేదనిపించింది..

 

ఓయ్ పిల్లగా నేనెలా ఉన్నాన్రా.. నీకు నచ్చినానా.. ఏయ్ ఏం ఆలోచిస్తున్నావ్.. నాకు తెలుసులే..

 

చెప్పలేని మాటలన్నీ పెదాల అంచున అల నిలబడి పోయాయి.  గడుస్తున్న అనుభవం మాటలుగా మారలేకపోతున్నాయి..

ఆ మూగ స్థితిలో ఆనందపు జడి వానలో కలో మాయో తెలీని సందిగ్ధంలో ఆశ్చర్యంగా ఆలోచనలతో పాటే దేహం కూడా పరుగులు పెట్టింది. చిత్రంగా నా వెంటే తాను కుడా కాదు కాదు తన వెంటే నేను కుడా..

 

ఇప్పటికి ఎన్ని వసంతాలను మా కౌగిల్లో బంధించామో లెక్క లేదు. అంతేనా లెక్కలేనన్ని చినుకుల జడి వానలో ఎన్ని సార్లు తడిసి ముద్దయ్యామొ…

 

నన్ను ఆటపట్టిస్తూ తాను..

తనకై తపిస్తూ, ఆరాదిస్తూ, ఆనందిస్తూ నేను..

 

ఓ.. చెప్పలేదు కదు తన పేరు “అలవి”..

బందు

రాజకీయలేందో, తెలంగానేందో, ఆంధ్రదేశామేందో నాకు తెలవదు కూలినాలి చేసు కుంటొన్ని నాకేం ఎర్క నాయన.

ఎవడెడ సత్తేంది, కొంపకు 200  రూపాలతో ఎల్తే గాని కూడు దొరకదు.

దిక్కుమాలిన బందోటొచ్చింది.

రెండు దినాల సంధి అడ్డ మీద మేస్త్రి కాడ్నే కూసున్నం.

ఈరిగాన్ని 500  ఇయ్యిర అని అడుగుతే

లెవ్వు పెద్నయన 200  ఉన్నాయి అని సేతిల బెట్టిండు.

సాయంత్రం అయితే బంధు లేదు గిన్దులేదు అని మోటార్ బండి మీది గిరి గిరి వాసులు కొచ్చేవోడికి

రెండు దినలసంది చిట్టి గట్టలే 100  ఆడే తన్నుక పోతాడు.

పెళ్ళాం ఏమంటుందో ఏమో,

పొద్దున్నే నర్సాక్కోల్లింట్ల కెళ్ళి పావు సేరు పప్పు పట్టుకొచ్చింది.

ఇయ్యాల గడిచింది.

బందని లింగడు గూడ కూరగాయల డబ్బా మూసిండు,

లచ్మి దగ్గరికి పోతే ఇదే సందునకొని దాని ఇష్టమున్నంత సేప్తది రెట్లు.

ఐన ఏంచేద్దాం పెళ్ళాం ఊరుకోదు, కడుపు కాలక మానదు.

ఉన్న వంద కూడా గీయల్నే ఐపోయే.

గీ బంధు రేపు కూడా గిట్లనే ఉంటె ఇగ పొద్దుగడిసినట్టే..

 

బంధం – బంధనమైతే..?!

నా మిత్రుడు ఒక అమ్మాయిని మూడేళ్ళ నుండి ప్రేమించి క్రితేడాది పెద్దలు లేకుండా పెళ్లి చేసుకున్నారు.

అందరికి తెలిసేలాగే కాపురం పెట్టుకున్నారు.

పర్వాలేదు నాలుగు చేతుల సంపాదన చెప్పుకోవడానికి వారికి సమయమోకటే తక్కువ కాని ఆర్ధికంగా ఎలాంటి ఆపదలు వచ్చే అవకాశం లేదనే చెప్పుకోవాలి.  ఏమైనా అయితే ఇరువైపులనుండి ఆదుకోవడానికి పెద్ద మొత్తం లోనే ఆస్తిపరులైన ఇరువురి తల్లిదండ్రులు.

ఇక్కడి వరకు ఇక బాగానే ఉందనుకుంటుండగానే….

ఎప్పుడో గాని గుర్తుకురాని నన్ను ఉన్నపళాన రమ్మని ఫోన్ చేయడంతో ఇక వెళ్లక తప్పలేదు.

చినుకు చినుకు కలిసి గాలి వానయినట్టు. ప్రతి అనవసరమైన విషయాలన్నీ వారి అవసరమైనట్టు గులకరాళ్ళు వారికి కొండరాళ్ళ కనిపిస్తున్నట్టున్నాయి. అందుకే ఎక్కడలేని తూఫనంత వారివురి నడుమే.

ఇక ఇదే సందన్నట్టు “పోనీ లేరా ఇది కాకపోతే ఇంకొకతి దీనికన్నా మంచి పిల్లనే తీసుకొచ్చి పెళ్ళిచేస్తా వోదిలేయరా!” అని ఆడి అమ్మ ఆజ్యం పోసింది. ఇక వాళ్ళ అమ్మ ఏమైనా తక్కువ తిన్నదా “అబ్బో ఇగ నువ్వు చేస్తావు నేను చూడాలి. పోనిలేవ్వే నీకోసం పిలగాడు ఇప్పటికి రెడీ గ ఉన్నాడు నిన్ను చేసుకోవడానికి పదవే పదా…..” అంటూ వాళ్ళమ్మ పొగలో కిరసనయిలేసి సెగ పెట్టింది.

ఇక నువ్వెంత అంటే నువ్వెంత అనే కాడికొచ్చి రేపోమాపో బంధం పుటుక్కుమనేలా ఉంది.

చదివిస్తే ఉన్నమతి చెడినట్టు అనే మా అమ్మ నోట విరివిగా వినపడే సామెత గుర్తొచ్చింది. నిజమే చదువుతో మేధావి తనంతో పాటు బంధాలను భలపరుచుకోవాలనే విషయం ఎందుకు నేర్చుకోరో… అసలు నేర్పిస్తే కదా…..

ఏంటో బంధాలు ఇంత భలహీనమైనవా?

నాలుగు ముచ్చట్లు, రెండు షికార్లు, ఒక సినిమా, సందు దోరికేతే పార్టీలు, స్ట్రెస్ కి ఫీలయితే కాస్త ఉపశమనానికి, విషయానికి ఓ తోడు.

ఇంకాస్త దూరంగా ఆలోచిస్తే ప్రేమ ఆ తర్వత వీలైతే పెళ్లి లేకుంటే సహజీవనం. ఏదైతేనేమి అన్ని ఇన్ స్టంట్ వ్యవహారాలు ఇన్ స్టంట్ జీవితాలు. చదువు వల్ల ఉద్యగం వల్ల కాస్త ఇండి విజ్యువాలిటి పెరగడమే దీనంతటికి కారణమా?  నా బతుకు నేను బతక గలను నా పరిధిలోకి నువ్వు నీ పరిధిలోకి నేను రాకుండా, నీ స్వతంత్రం నీది నా స్వతంత్రం నాది, అయిన నువ్వంటే ఇష్టం, సర్వస్వం, మనమెప్పుడు ఇలానే కలిసుందాం. సమస్య వొస్తే పరిష్కారించుకుందం.

కాని……… నా గమ్యాలు అవి, నా లక్ష్యాలు ఇవి. వీటికి నీకు అభ్యంతరం లేనంతవరకు మనం ఇలా కొనసాగుధం….

ఏంటో నవ్వొస్తుంది. పదాలకి అర్ధాలు మారుతుంటే..

ఎక్కడికేల్తున్నాయో మానవ సంబంధాలు, స్వచ్చమైన అనుబంధాలు, ఆప్యాయత అనురాగాలు, పాపం ఈ పదాలన్నీ చదువుకోవడానికి, వినడానికి, కథల్లో, కవితల్లో ఉపోయోగించుకోవడానికే మిగిలిపోయేలా ఉన్నాయి.

తప్పెవరిది అని అడిగితే ఓ….. పెద్ద పెద్ద మైకులేసుకొని తెగ లెక్చర్లు ఇవ్వడానికి లగేత్తుకొని వస్తారు.

హు.. మూలలే సరిగా లేనపుడు ఇప్పుడేదో వెలగబెడదాం అనుకోవడం కూడా బ్రమే.

ఏమి  రఘు ఏమ్ మాట్లడట్లేదేంటి నీ ఫ్రెండు కదా అని గుర్రుమంటూ చూస్తూ వెటకారంగా గయ్యిమన్నంత లెవిల్లో మా వాడి అమ్మ అరిచేసరికి తేరుకున్నాను (సాధారణంగా ఆవిడని పెద్దమ్మ పెద్దమ్మ అని పిలుస్తుంట. వాడి తరువాత నను కొడుకుల చూసుకునేది. ఆమె అంత కోపిష్టెం కాదు గాని ఇక వీడు పెళ్లి చేసుకున్నప్పటి నుండి వీడితో పాటు నన్ను కూడా పురుగుల చూస్తున్నది. అందుకే అటువైపు వెళ్ళడమే తగ్గిపోయింది.) ఇక అరిచిన అరుపుకి విషయం నా వైపుకు మళ్ళింది అక్కడికి నేనేదో పొడిచేస్తాను అన్నట్టు.

బెదురు బెదురుగా పనమ్మాయి గ్లాసులో నీళ్ళు తెచ్చిస్తే తాగేస్తూ, నేను కిక్కురుమనలేదు. అనడానికి కూడా నా దగ్గర ఏమి లేదు కాబట్టి. ఏదో అలోచిస్తున్నోడిలా మొహం పెట్టి కూచున్న. కాసేపటి గొడవ తర్వత ఇక ఇది తెగేలా లేదని వాడ్ని బయటికి తీసుకొచ్చి కార్లో బయల్దేరాం..

విషయమంత  పూర్తిగా విన్న..

ఇరువైపులా నుండి ఆలో చించాక అర్ధమైన విషయం ఏవిటంటే..

-వారు విడిపోవడానికి కారణం కలిసుండాలనే ప్రేమ లేక పోవడమే.

-అనుక్షణం పని ఒత్తిడి.

-ఎప్పుడు గమ్యాలపై ఆధారపడి, ఆలోచనలు లక్ష్యాలను గురిచేస్తు, కాలం ఇరువురి మధ్యన ఒక ప్రేమ బంధం ఉందనే విషయాన్నే అనిచివేసింది.

ఇక  నేను తనను జాబు మాన్పించు. లేదా నువ్వు జాబు మానేయ్ అని సలహా ఇచ్చాను.

నా సలహాకి వెర్రిగా నవ్వుతు.

నేను జాబ్ మానేసి తన మీద ఆధారపడాల తనని జాబ్ మానేయ్ మనే ధైర్యం లేదు. తన జాబ్ విషయంలో జోక్యం చేసుకోవద్దని పెళ్ళికి ముందే కట్టుబడి ఉన్నాం అని.

మరి ఎం చేద్దాం అనుకుంటున్నావ్ రా…

ఎం లేదురా బ్రేక్ అప్ అంతే.

మరి ప్రేమ?

తనకే లేనపుడు ఇక నా ప్రేమతో పనేముంది.

తనేమంటుంది?

తను కూడా ఫిక్స్ అయ్యింది. స్టేట్స్ కి వెళ్ళాలని. నేను వద్దన్నాను. అది తనకు నచ్చలేదు. నేను కోరుకున్న కెరీర్ ఇది కాదని వాదిస్తుంది. పైగా ఆరేడు నెలలు కాదు ఏకంగా రెండు సంవత్సరాలు.

పోనీ నువ్ కూడా వెళ్ళు.

వెళ్ళడం నాకిష్టం లేదు రా..

ఇక  నాదగ్గర మాటల్లేవు ప్రశ్నల్లేవు. కాసేపటి తరువాత కారు భయటికి దిగి వాడిని వెళ్ళమని మెల్లిగా నడుస్తూ ఆలోచనలు మళ్లీ మొదలయ్యాయి.

మనుషుల్ని సాశిస్తున్నది సమాజమా? జీవనశైలియ? ఆలోచన విధానాల? అభిప్రాయాల? ఎంచుకున్న లక్ష్యాల? చదివిన చదువా? కుటుంబమా? తల్లి దండ్రులా? ఏంటో…

ఒక దానితో ఒకటి ముడి పడి గందరగోళంలో ఇరుక్కొని కొట్టు మిట్టడడమే “ఒత్తిడా!!”

ఆ ఒత్తిడి కి కాస్త ఊరడింపే ఈ పరిచయాల? ఏమో… అవునో… కాదో…

ఎన్ని అనుకున్న ప్రతి దేహానికి ఓక కెమిస్ట్రీ ఉంది. రసాయనిక చర్య ఉందని ఏదేదో చెప్తారు. కాని మనసుందని అది మానసికంగా ఒకరి తోడు కోరుతుందని ఎవరికీ వారికి తెలిసిన. తెలిసే పరిచయాలు మొదలవుతాయి అది ఆకర్షణ అని అనుకునే తావు కూడా మనసుకు రాదూ.

అర్ధంలేని ఒత్తిడికి ఆ పరిచయాలు ఆహ్లాదాన్ని కలిగిస్తూ ఉక్కిరిబిక్కిరి చేయడంతో ఆ బంధం అప్పటికి అల ముడి పడుతుంది.

కాని… జీవితాంతం కలిసుండడానికి చివరికి ఎన్నో విషయాలు పరిగనలోకోస్తాయని, ఒకరంటే ఒకరికి ప్రేమలో మమేకమై, ఒకరికోసం ఒకరుగా, ఇరువురు ఒకటిగా అనే తత్వం కలగక పోవడానికి కారణమేంటి???

ఏమో ఇవన్ని ఆలోచిస్తుంటే అమ్మ చెప్పింది నిజమే అనిపిస్తుంది. ఉమ్మడి కుటుంబం లో కలిసుంటే అమ్మలక్కలు అదని ఇదని గొడవలోచ్చినా.. ఒకరికొకరు కలిసే ఉండి ఆలోచించుకొని సర్దుకు పోయే గుణం అలవడుతుంది.

అందరి ఆప్యాయతల నడుమ ఏదో ఒక క్షణంలో ఒకరంటే ఒకరికి అమితమైన ప్రేమ మొదలవుతుంది.

పెళ్ళికి వయసులో తేడా ఉండాలి. పెళ్లి అయి నీ జీవితంలోకి అడుగుపెట్టిన తనని మచ్చిక చేసుకొని మనసు పెట్టి చూసుకునే గుణం నీకు రావాలి, నువ్వంటే గౌరవం తనకు రావాలి.

ఒకరిమీద ఒకరికి కచ్చితమైన, నమ్మకమైన ప్రేమ ఉంటె ఎన్ని గొడవలోచ్చిన ఎవరు విడదీయలేరు రా…

కట్టుబాటు తాడిమట్టలు అని పెద్దలు చెప్పిన ముచ్చట పెడ చెవిన పెడితే ఇగ ఇడాకులు ఇస్తారకులు అని అవ్వ అయ్యల ఇజ్జత్ తీస్తారు. మల్లోచ్చేది, వచ్చే టోడూ కూడా పెళ్ళాన్ని వోదిలేసినోడో మొగుణ్ణి వొదిలేసినదో గతి.

నిజమే… ప్రేమ పుట్టాలన్న బంధం కొనసాగాలన్న ఇరువురికి కావాల్సింది కచ్చితమైన నమ్మకం.

తను ప్రేమించిన వాడే సర్వస్వం అని ఆవిడా,

ఆవిడే నా లోకం ఆవిడే లేక పోతే నేను ఏమి కాను.

అనే అంతర్లీన ఆత్మీయ అనుభూతి కలగనంత వరకు ఏ సంబంధమైన – అది పెళ్ళి పేరుతో ముడి పడిన – ప్రేమ మత్తులో అల్లుకున్న అన్ని నీటిలో బుడగల లాంటివే.

ఒకరంటే ఒకరికి ఆత్మీయ భావన కలిగినపుడు, వయసుతో గాని, ప్రపంచంతో గాని, విషయాలతో గాని సంబంధం లేదు.

అలంటి అనుబంధానికి పెళ్లి అనే కట్టుబాటు తంతు కూడా అవసరం లేదనే నా అభిప్రాయం.

ఇక ఆత్మలు ఒకటయ్యాక విడిపోయే అవకాశమెక్కడుంటుంది. అనుక్షణం ఒకరికోసం ఒకరిగా తపిస్తుండగానే కాలం అల గడిచిపోతుంది.

బహుశా అలంటి ఆత్మీయ బంధాలు ఏర్పడాలంటే ఇద్దరు కలిసుండి ఒకరినొకరు అర్ధంచేసుకోవడానికి పెళ్లి అనే ముడితో కట్టేసి అవగాహన వచ్చేవరకు ఉమ్మడి కుటుంబాలనే వ్యవ్యహారం పనికొస్తుందని మా అమ్మ తత్వం. కావచ్చు..

నా మట్టుకైతే ప్రేమ అనే భావన నిజంగా మొదలైతే అది ఎన్నటికి ఆరిపోదు ఆరిపోతున్నదంటే వెలిగించాలని ఎంత ప్రయతించిన అది ఎవరో ఒకరి భావనని భలవంతంగా లొంగ దీసుకోవడమే అవుతుంది.

ప్రేమతో పెనవేసుకున్న బంధం గట్టిధయితే ఆ ప్రేమ బంధం ఎక్కడ యే  పరిస్థితిలో, యే జీవనవిధానంలో ఉన్న ఉన్నంతలో త్రుప్తి పొందుతూ ఆనందంగా గడిపే ప్రయత్నం జరుగుతుంటుందని నా అభిప్రాయం.

ఏంటో  ఆలోచనలన్నీ అర్ధం పర్ధం లేకుండా పారిపోతుంటే జేబులో మోగుతున్న సెల్లు రింగ్ టోన్ తో ఉన్నపలనా ఆగిపోయాయి. ఫోన్ తీసి చూస్తే తాక్షి….

ఎక్కడున్నావ్? ఇంతకి ఏమైనా తిన్నావా? ఎం చేస్తున్నావ్? బయట తిరగకు ఎండలు మండిపోతున్నాయి.. తొందరగా ఇంటికెళ్ళి రెస్ట్ తీసుకో. ఇంకెన్ని రోజులు మహా అంటే వారంలో ఎగ్జామ్స్ అయిపోతాయి…………. అవతలి వైపునుండి తన మాటలు సాగుతూనే సూర్యాస్తమయం అవుతుండగా ఇంటిముఖం పట్టా…

Monday, April 9, 2012